Δημήτρης Παγαδάκης

Γνωμικό που ισχύει για τους πρωτότυπα στιλάτους και για τους καινοτόμους μάνατζερ. Ανταποκρίνεται, ακόμη, και σε εκείνους τους πολιτικούς που θεωρούν ότι οι πεποιθήσεις είναι κάτι σαν τα ταγιέρ. Ένα για κάθε περίσταση.

Με παρόμοια εφόδια πορεύτηκαν στις Γαλλικές προεδρικές εκλογές οι λαϊκιστές υποψήφιοι  Λε Πεν και Μελανσόν. Τόσο η Καθολική σοβινίστρια όσο και ο ανεξίθρησκος Μαρξιστής επανασχεδίασαν τη πολιτική τους ατζέντα τους, κοπιάροντας πιο σύγχρονα βεστιάρια για να αναβαθμίσουν την ντουλάπα των φρονημάτων τους. 

Η πρώτη έβγαλε την εθνικιστική πανοπλία της Ζαν ντ΄ Αρκ για να υιοθετήσει ένα στεγανοποιημένο   ύφος αλά Βλάντιμιρ Πούτιν. Ο δεύτερος πέταξε το κόκκινο μπερέ του Ούγκο Τσάβεζ για να υποδυθεί ένα καθησυχαστικό στυλ αλά Μπέρνι Σάντερς. Και οι δυο έστριψαν αλά Γαλλικά από τα δόγματα που πραγματικά τους συνεπαίρνουν.

Μεταμόσχευσαν, παράλληλα, στη ρητορική τους στοιχεία από την εγχώρια δημοκρατική παράδοση και τα μέινστρημ πολιτικά ρεύματα, όχι για να υπερβούν αλλά για να θολώσουν το μπανάλ ιδεολογικό τους καλούπι. Κοινώς, επιδίωξαν ένα προσωρινό φινίρισμα. Στην ουσία συμπεριφέρθηκαν σαν να άλλαξαν ζαντολάστιχα στο μονοπάτι για το Ελιζέ για να κάνουν πιο φανταχτερή τη σκουριασμένη σακαράκα τους. 

Επειδή, όμως, μετά από κάθε αλλαγή ελαστικών είναι απαραίτητη η ευθυγράμμιση των τροχών, οι δυο τους συνέπεσαν και προγραμματικά. Διόλου αναπάντεχα, συντονίστηκαν στην απέχθεια για το κατεστημένο: τα καλά ιδιωτικά σχολεία, τα ανώτερα πόστα του κρατικού μηχανισμού, τις ελίτ των μεγάλων επιχειρήσεων. 

 Παρότι αμφότεροι αποκρούουν μετά βδελυγμίας κάθε υποψία τσουβαλιάσματος του ακροδεξιού “Εθνικού Μετώπου” και της ριζοσπαστικά αριστερής “Ανυπότακτης Γαλλίας”, συμβάδισαν - αν δεν αλληλοεπικαλύπτονταν - στη κοινή συχνότητα της δαιμονοποίησης.  Αν και η μόνη ουσιαστική  διαφορά των επικεφαλής τους ήταν οι θέσεις έκαστου για το Μεταναστευτικό, ξεσπάθωσαν από κοινού, δυσφημώντας τα ανεξάρτητα ΜΜΕ τα οποία και οι δύο σχεδιάζουν να θέσουν υπό έλεγχο. 

Κυρίως , όμως, μοιράστηκαν την αποστροφή τους για τη παγκοσμιοποίηση και τη Σένγκεν, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Σε αυτό το εναρμονισμένο μεταξύ τους μεγάλο “αντι-συστημικό” όραμα, υπέταξε την ιεραποστολική φλυαρία του ο Μελανσόν. Ο παλιός διεθνιστής και επι 30 χρόνια απαρατσίκ του Σοσιαλιστικού κόμματος αφού βρέθηκε χωρίς ρεζέρβα,  αγνόησε ότι ο καλύτερος τρόπος για να αντιστέκεσαι είναι να μην εξομοιώνεσα 

Κρύφτηκε πίσω από τον ανοιχτό διάλογο των υποστηρικτών του στο Ίντερνετ για το ποιον υποψήφιο θα στηρίξουν στον δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής. Και διέψευσε κυνικά τις εξαγγελίες του για μια χειραφετημένη, ανοιχτή, διευρυμένη δημοκρατικά Γαλλία, ανάχωμα στη κοινωνική περιθωριοποίηση, την εργασιακή απόρριψη και τον ρατσιστικό αποκλεισμό των πιο ευάλωτων στρωμάτων. 

Ενδεχομένως ο συγκρουσιακός νεοκομμουνιστής να εμπνέεται από το ρομαντισμό ενός Συρανό ντε Μπερζεράκ ο οποίος δεν παραιτείτο από την τιμή να γίνεται στόχος των αντιπάλων του. Κυριολεκτικά, όμως, έχει χάσει το μπούσουλα. Εργαλειακά, διαμηνύει στους αφελείς τον ακτιβιστικό του ζήλο να μην παραδοθεί σε “ψευτοδιλήμματα” μεταξύ νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας και ακροδεξιού εθνικισμού. Ούτε επείγεται να διαλέξει ανάμεσα σε “πανούκλα ή χολέρα”! Πρακτικά, μέχρι ώρας, ρίχνει τυχοδιωκτικά τη σιωπή του στη κάλπη υπέρ της μισαλλόδοξης και ξενοφοβικής φιναλίστ του Α' γύρου.

 Ωστόσο, αφού είναι πλέον εκτός κούρσας για την επόμενη πενταετία κατεβάζει στροφές. Μεταφέρει στο ρελαντί σε όλη την γηραιά ήπειρο τη δική του αμηχανία, απευθυνόμενος προς, εξίσου υποκριτικούς, παλιούς και νέους συνοδοιπόρους του.
  
Μερικοί εξ'αυτών καμώνονται εγχωρίως ότι επωμίζονται το διαφορετικό ταξικό, ιστορικό και πολιτικό φορτίο που υποτίθεται τους καθιστά δυσαναπλήρωτους. Προφανώς, προσπερνούν τον αφορισμό του Ντε Γκολ για τα γεμάτα από αναντικατάστατους νεκροταφεία.
Άλλοι πάλι, ντόπιοι ομοιδεάτες του, έχοντας συνθηκολογήσει με τις ενοχές τους και ευθυγραμμίσει τις αυταπάτες τους με την ευδαιμονική φαντασίωση μιας εξιδανικευμένης χώρας χωρίς διαδηλώσεις, γεμάτες ταβέρνες και αυτοκινητόδρομους τίγκα στα αυτοκίνητα, περιφρονούν το κίνδυνο ότι αρκεί το κλατάρισμα ενός λάστιχου για να ντεραπάρουν. 
Υπό αυτή την οπτική το “αλάνθαστο” πολιτικό κριτήριο του Μελανσόν αποτελεί ιδανικό πιλότο ανευθυνότητας. Τόσο για εθνικά τρακαρίσματα όσο και για ευρώ-στουκαρίσματα.