Δημήτρης Παγαδάκης

Απέναντι στον απερχόμενο Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος υπενθύμισε τη συμβολική αξία της Ελλάδας στην παγκόσμια κοινότητα, ο Έλληνας πρωθυπουργός εκπροσωπώντας τη χώρα, δεν επιστράτευσε καν την αναγκαία ρομποτική ευγένεια. Παρέκκλινε πλήρως και συμπλεγματικά από τις γενικότερες τεχνικές συμβάσεις που ορίζουν τις επαφές αυτού του επιπέδου. Η  εμφάνιση της τηλεοπτικής εικόνας του σώματος του παρέπεμπε αψευδώς σε μια αγενή κατάθεση.  

Έκατσε βαριεστημένος αντικριστά στον αποκαλούμενο πλανητάρχη σαν άξεστος καουμπόι σε σαλούν από σκηνή μπι-μούβι γουέστερν. Κοιτούσε μουδιασμένος το ρολόι και τα νύχια του με το θαμπό ρυθμό που μπεγλερίζουν τις χάντρες του κομπολογιού οι αργόσχολοι καφενόβιοι. Έπλεκε και ξέπλεκε άσκοπα τα χέρια του σαν αμήχανος συμπέθερος από το χωριό στο αφιλόξενο μικροαστικό σαλονάκι ασπρόμαυρης ελληνικής φαρσοκωμωδίας του '60. Έπνιξε και ένα χασμουρητό σαν τον Μίστερ Μπιν πριν βάλει το αρκουδάκι του για ύπνο.

Και, φυσικά, έμπλεος στρεβλής αυτοπεποίθησης απευθύνθηκε στον επίσημο επισκέπτη του στον ενικό. Όχι για να εκδηλώσει κάποια μορφή άνεσης που μαρτυρά οικειότητα, αλλά για να διαμηνύσει στο κομματικό του περίγυρο την ίδια φολκλορική αντιιμπεριαλιστική έπαρση που δονεί και το δημοτικό συμβούλιο της αδούλωτης Καισαριανής. 

Δεν παρέλειψε ακόμη, κατά τη προσφώνηση του επικοινωνιακά άψογου υψηλού επισκέπτη του και υπομονετικού ακροατή, να επιδοθεί σε μια φλύαρη αποτίμηση των μηδενικών πεπραγμένων του για εσωκομματική κατανάλωση. Η τόσο κουραστική και ανούσια μακρόσυρτη ομιλία του καταπόνησε μάλλον και τον ίδιο, με τις κάμερες να τον απαθανατίζουν κρατημένο από το αναλόγιο σαν εξουθενωμένο ναυαγό σε σανίδια σωτηρίας.   

Πάλι καλά, πάντως, που δεν καταπιάστηκε και με κανέναν χωρατό σαν αυτό που δοκίμασε στο ταξίδι του στη Κίνα. Εκεί όπου σχολιάζοντας την ευγενική χειρονομία του Κινέζου ομολόγου του να μη φορέσει ούτε εκείνος γραβάτα, τον άφησε άναυδο λέγοντάς του δημοσίως ότι την κατάργηση του λαιμοδέτη που ο ίδιος δεν κατόρθωσε να προωθήσει στην Ευρώπη, κατάφερε να την εξαγάγει στην δική του πατρίδα.  

Προφανώς, ο τρόπος που ο συμπεριφορικά αδάμαστος Έλληνας πρωθυπουργός προσεγγίζει την έννοια του στιλ στις διεθνείς συνομιλίες, εμφορείται από αναιδή αμετροέπεια, άγνοια πρωτοκόλλου και διπλωματική ασέβεια. Ενδεχομένως, θα μπορούσε να εγκαινιάσει παγκοσμίως  μια γκροτέσκο υφολογική πρωτοτυπία αν δεν διακατεχόταν από μια  εντυπωσιοθηρική εμμονή που καθιστά μάταιη κάθε απόπειρα.

Ενώ κανείς δεν απαιτεί από αυτόν να μιλάει αγγλικά τουλάχιστον σαν τον Γουέρντσγουερθ , ο ίδιος αιφνιδίως προκρίνει να μιμείται στα ελληνικά τη εξεζητημένη προφορά παλαιού μετανάστη “πιατά” από την Αστόρια. Ίσως πάλι να κάνει “κόπι πάστε” στην γλωσσική ευρυμάθεια του μυστακοφόρου αναπληρωτή υπουργού Υγείας. Ωστόσο, υπό αυτή την λεκτικά ακροβατική παρόρμηση. το σουξέ της όποιας διεθνούς απήχησης του αναμένεται να διανύσει τόσο μεγάλο δρόμο όσο διαρκεί ένα πνιχτό χασμουρητό.