Δημήτρης Παγαδάκης

Είναι προφανές ότι στο κυβερνών κόμμα έχουν εντρυφήσει στα μαθήματα σοφίας, τη μεθοδολογία και τη πείρα από τα πεδία των μαχών του αρχαίου Κινέζου στρατηγού, με έμφαση στον αφορισμό του: “ Όλος ο πόλεμος βασίζεται στην παραπλάνηση”. 

Εν προκειμένω, όμως, δεν πρόκειται για πόλεμο αλλά για επιλογή ιδιοτελούς κομματικής αυτοάμυνας στο διμέτωπο αγώνα, που με ευθύνη του άνοιξε, απέναντι σε άκαμπτους δανειστές και υστερικές συνιστώσες. Ούτε, φυσικά, αφορά η πολιτική πρακτική του τη δρομολόγηση ευέλικτων τακτικών ενόψει συγκρούσεων, αλλά εφαρμοσμένη εξαπάτηση που αγγίζει τα όρια της φρεναπάτης. Πρόκειται μόνο για ενσυνείδητη καλλιέργεια δημαγωγικής φενάκης απέναντι στον ελληνικό λαό. 

Δεν χρειάζεται να υπενθυμιστεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύτηκε να ανατρέψει τη λιτότητα και όχι να τη παγιώσει. Υποσχέθηκε, ακόμη, να καταργήσει τα μνημόνια και όχι να φέρει καινούργια. Εγγυήθηκε, επίσης, την παραμονή στο ευρώ και όχι την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Πώς νομιμοποιείται τώρα η κυβέρνηση να συνθηκολογεί με υφεσιακού χαρακτήρα νέα μέτρα πρόσθετης λιτότητας;

Ποιος, επί πλέον, την εξουσιοδοτεί να ερμηνεύει τη συντριπτική στήριξη που έλαβε το “Όχι” στο δημοψήφισμα ως δικαίωμα της Αριστεράς να εφαρμόζει δήθεν καλύτερα τις μνημονιακές πολιτικές από ότι οι λεγόμενοι μνημονιακοί; Και από πού τέλος αντλεί τη προνομιακή εντολή να παζαρεύει ως τη Κυριακή τον ενδεχόμενο Αρμαγεδδώνα της καταστροφικής επανόδου της χώρας στη δραχμή;

Κακά τα ψέματα. Δεν πρόκειται για παραλογισμούς, παλινωδίες και αντιφατικότητες στα πλαίσια του υποτιθέμενου απεγκλωβισμού των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ από τις μέχρι τώρα κόκκινες γραμμές του. Είναι ένας επεξεργασμένο τακτικισμός  στο όνομα της αποφυγής κάθε πιθανότητας να αποτελέσουν το αξιοθρήνητο προσωπικό μιας κυβερνητικής παρένθεσης.

Είναι, αφενός, μέρος της εμμονική επιδίωξης της κυβέρνησης να μην αποδειχθεί ένα εκλογικό ανέκδοτο εν μέσω μιας τραγικής ιστορικής αφήγησης.  Αφετέρου, αποτελεί τμήμα της υστερόβουλης αλαζονείας της  να στεριώσει, πάση θυσία, το κομματικό λόμπι της σε κρατικοδίαιτες θεσούλες. Εκεί από όπου ελπίζουν να ηγεμονεύουν  ναρκισσευόμενοι, χιμαιρικοί  και κομπορρήμονες σωρεύοντας στη χώρα νέα συντρίμμια πάνω στα πρόσφατα ερείπια της .

Ωστόσο, είτε εντός ευρώ με άγρια λιτότητα, είτε με δραχμή και τριτοκοσμικό όλεθρο είναι αμφίβολο αν το αυτό το λαϊκιστικό απαράτ, που υπονομεύει το αξιακό φορτίο της Αριστεράς,  θα αποδειχθεί ανθεκτικό στις καρέκλες του. Όχι τόσο απέναντι στην ουρά της ορθοστασίας των ΑΤΜ όσο μπροστά στις θρυμματισμένες ζωές και τις διαψευσμένες προσδοκίες των άνεργων, των άστεγων και των υποσιτισμένων πολιτών.
 
 Από αυτή την άποψη το απόσπασμα από την Αντιγόνη ¨”υπέρτατος νόμος από τους νόμους των ανθρώπων, είναι το δίκιο των ανθρώπων», που παρέθεσε ο, μη παντός καιρού, πρωθυπουργός στο Ευρωκοινοβούλιο, θεωρείται επαρκές για να σηματοδοτήσει ποιος θα κληθεί να πληρώσει, πολιτικά, τα σπασμένα. Ειδικά μετά τα αδιέξοδα στα οποία οδήγησε τη χώρα. Ειδικότερα, όταν δεν έχει κανέναν άλλο για να ρίξει το φταίξιμο.

Αν, πάντως, η χρησιμοποίηση του συγκεκριμένου χωρίου από αρχαία τραγωδία δεν ήταν μια εφετζίδικη παρόλα, για να εισπράξει το φτηνό χειροκρότημα των Ευρωσκεπτικιστών, όφειλε να γνωρίζει από το ίδιο κείμενο του Σοφοκλή με ποιο τρόπο καταφθάνουν η Νέμεσις και η κάθαρση μετά τη διάπραξη της ύβρεως. Όπως επίσης τι σημαίνει “Ζευς γαρ μεγάλης γλώσσης κόμπους υπερεχθαίρει”.

Ψιλά, μάλλον, γράμματα για όσους μεταφράζουν τα πολεμικά τσιτάτα του Σουν Τζου, αγνοώντας τα ρητά του συμπατριώτη του Κομφούκιου  που έλεγε:“Ο καλύτερος τρόπος να εξαπατηθείς είναι να υποκρίνεσαι ότι είσαι εξυπνότερος από τους άλλους