Δημήτρης Παγαδάκης

To πολύμηνο σήριαλ έληξε άδοξα Οι Ρώσοι επενδυτές δεν ήρθαν. Για την ακρίβεια τη κοπάνησαν δήθεν υπερήφανοι πριν ψωνίσουν. Πήγε, ωστόσο, ανώφελο το ζωηρό ενδιαφέρον τους για τη ΔΕΠΑ,  αδαπάνως ξοδεύτηκαν οι υποσχέσεις τους για το υψηλότερο αντίτιμο,  άσκοπα διατυμπανίσθηκε το φιλόδοξο επενδυτικό τους πρόγραμμα. Τσάμπα ήρθε καναδυό φορές στη Αθήνα και το αφεντικό της Gazprom, μάταια κατέφθασε μέχρι το Μενίδι και ο προκαθήμενος της ρωσικής εκκλησίας Κύριλλος.  Η δουλειά στράβωσε. Τα ρούβλια χάθηκαν. Η αναμενόμενη ομόδοξη συμπαράσταση προς το ταλαίπωρο ελληνικό γένος εξατμίσθηκε. Το πήραν χαμπάρι και οι θεληματικοί κατασκευαστές εθνικοπνευματικών μύθων. Ο ξανθός, ενάρετος και ορθόδοξος Μόσκοβος που θα φέρει το μεγάλο σεφέρι, απλά δεν υπάρχει. Και όχι μόνον επειδή δεν αγόρασε το χρέος της Κύπρου.

Κακά  τα ψέματα. Στην αυλή του Κρεμλίνου  δεν φυτρώνουν δισεκατομμύρια. Και  όσοι συχνάζουν εντός των τειχών του δεν συγκροτούν ένα φιλέσπλαχο προσωπικό αγοθοεργών, ελεημόνων ή αλληλέγγυων διεθνιστών. Ενδεχομένως δεν αγαλλιάζουν όταν πωλούν στην καταπονημένη Ελλάδα το φυσικό αέριο κατά 30% ακριβότερα από ότι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά δεν είναι και επιφορτισμένοι με το καθήκον να διορθώσουν τις αδικίες αυτού του κόσμου. Το φόντο με τα προλεταριακά σφυροδρέπανα έχει αλλάξει εκεί προ πολλού. Όμως η αλλαγή διακόσμησης δεν τους καθιστά αυτομάτως λωποδύτες. παλιόμουτρα ή αδιαφανείς ολιγάρχες με το συμπάθιο, όπως τους επικρίνουν οι ανταγωνιστές τους. Μπίζνεσμεν είναι οι άνθρωποι και ως εκ τούτου ρεαλιστές.  Επομένως, υπερβολικά απαιτητικοί στην εκμετάλλευση ευκαιριών από τους ρέστους και μπατηρημένους. οιονεί ραγιάδες  Δίχως επαρκείς εγγυήσεις ότι το προσφερόμενο φιλέτο δεν έχει προσμίξεις και κόκαλα δεν το πλησιάζουν, ακόμα και κοψοχρονιά  με ρεγάλο ένα βαρέλι βότκα.

Η αιφνίδια απροθυμία των Ρώσων  να υποβάλλουν δεσμευτική προσφορά για  την εγχώρια  δημόσια  επιχείρηση φυσικού αερίου δεν οφείλεται  μόνο στη μικρής κομβικής σημασίας ελληνική αγορά- αυτή που χαρακτήριζαν “τρύπιο κουβά αερίου”. Υπόκειται  και σε ποικίλες διεθνείς επιχειρηματικές και γεωπολιτικές πιέσεις. Η Ουάσιγκτον, άλλωστε ,δεν καλόβλεπε τον αποκλειστικό έλεγχο της Ελλάδας από τη Gazprom. Ετσι κι αλλιώς θεωρεί  το ρωσικό ενεργειακό κολοσσό,  εργαλείο της “Μεγάλης Αρκούδας|” που επιδιώκει να διαιωνίσει την ενεργειακή εξάρτηση της “γηραιάς ηπείρου|. Από κοντά και οι Βρυξέλλες πιθανότατα  θα μπλόκαραν τη σύμβαση, με τη Κομισιόν να επιβάλει πρόστιμα μαμούθ στη ρωσική εταιρεία αν αποκτούσε δεσπόζουσα θέση στην Ελλάδα στον τομέα του φυσικού αερίου. Σε αυτό το διεθνές περιβάλλον όσο εξπέρ κι αν φαντάζουν οι περί τον διαζευγμένο Πούτιν στη ρώσικη ρουλέτα ,δεν είναι και αυτοκτονικά κορόιδα. Απλώς ασκούνται στο παιχνίδι των διπλωματικών συμβιβασμών όπου διέπρεψαν ως μετρ οι τσαρικοί τους πρόγονοι.   

Αναπόφευκτα το μπαλάκι περνάει  δυσμενώς στην ελληνική πλευρά που  και ψηλά έβαλε το πήχη και εγκλωβίστηκε στην είσπραξη υπερτιμήματος.  Αποτελεί ίσως ένα μάθημα, όπως τα “Ορλωφικά”,  όπου τα αισιόδοξα σενάρια δεν επιφέρουν  αυτονόητα αγαθά, εφόσον μπορεί να επισωρεύουν και ανυπόφορα δεινά. Ωστόσο , ίσως να είναι τώρα μια ευκαιρία - μια και οι Ρώσοι δεν πολυκόβονταν για τα αποθέματα φυσικού αερίου στην ελληνική ΑΟΖ- να τεθούν προϋποθέσεις που παραμερίστηκαν στη πρεμούρα της ιδιωτικοποίησης της εταιρείας. Να προστεθούν, για παράδειγμα,  στην  επαναπροκήρυξη του διαγωνισμού  ποιοτικά κριτήρια εμπειρίας, μακροχρόνιου οικονομικού και αναπτυξιακού οφέλους καθώς και συμβατότητας με το κοινοτικό δίκαιο. Ως τότε, βέβαια, ΔΕΠΑ κουράγιο, όσο να ρθει ο Μόσκοβος μόνο για διακοπές