Δημήτρης Παγαδάκης

Δεν χρειαζόταν τεστ δυσανεξίας. Ο ίδιος δήλωσε ότι τον ενοχλεί “ η υποκρισία, οι ιεροκήρυκες, οι αειπάρθενοι, οι πόζες”. Αλλά, όπως φαίνεται, όχι μόνον. Ενίοτε  δυσφορεί για τις ισορροπίες στην  τρικομματική κυβέρνηση, αγανακτεί με τη Κωνσταντοπούλου, αρπάζεται με το Στουρνάρα, δυσθυμεί, αλλά δεν το εκδηλώνει , με τη δραματική δημοσκοπική συρρίκνωση του κόμματος του και εξεγείρεται, πλην εσωψύχως, για τους  εαυτούληδες, αμνήμονες και αγνώμονες ψηφοφόρους που εγκαταλείπουν την παράταξη.

 Δυσανασχετεί, ακόμα, με τα κεντροαριστερά ραντεβού που του αρνείται ο κυρ Φώτης και φουρκίζεται  για την “αμεριμνησία” επί των κομματικών οικονομικών του προκατόχου του . Κυρίως, όμως,  βαρυγκωμά δημοσίως επειδή φορτώνεται και το “μουτζούρη” -όπως ο ίδιος περιέγραψε - της αρχηγίας και, συνεκδοχικά, τις αμαρτίες του ΠΑΣΟΚ. Ρητορική εκφορά, αν όχι εξομολόγηση , άκομψη επικοινωνιακά, αδόκιμη από άποψη ιστορικής ευθύνης και αδιέξοδη από πλευράς πολιτικής στρατηγικής. Πιθανώς, ο ασυγκράτητος αρχηγός του τρίτου κόμματος στη Βουλή να αισθάνεται ότι βιώνει τράνζιτ αυτό το διαρκές “κολαστήριο”.

Αναμένοντας, ωστόσο, μια δίκαιη ιστορική αποτίμηση για όλα, ως καλλιεργημένος και  ευφυής άνθρωπος απεύχεται να καταστεί πολιτικός παρίας ή να καταντήσει εξιλαστήριο θύμα  μιας ασφυκτικής πολιτικής ομηρίας. Ως κυβερνητικός εταίρος, άλλωστε, θεωρεί ότι  πλευροκοπείται από πρώην συνεργάτες.  Γι αυτό ξιφουλκεί.  Με αναδρομικότητα συναρτημένη με την πολιτική επιβίωσή του. Και κατηγορεί το Λοβέρδο και τη Διαμαντοπούλου ότι δεν ήθελαν  να γίνουν αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ. Πιθανόν να λησμονεί  ότι ο ίδιος διαμήνυε πως «ο επόμενος αρχηγός θα είναι τριαντάρης».Δήλωση που ερμηνεύεται ωσάν να αναζητούσε κληρονόμους και όχι έμπειρα στελέχη για το πόστο, το οποίο είναι αμφίβολο αν και στα δύο ήταν  ελκυστικό.

 Είναι φανερό, πλέον, ότι ο Λοβέρδος του “τη σπάει”. Όχι γιατί είναι συμπαθής, επικοινωνιακός και κινητικός. Αλλά επειδή συγκρότησε ένα πολιτικό σχήμα στοχεύοντας  να τοποθετηθεί ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί δηλαδή που βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ  Το κυριότερο, ο Ανδρέας δεν μετέχει στην κυβέρνηση, άρα έχει την ευχέρεια της αντιπολίτευσης. Γεγονός που δοκιμάζει τα συγκρουσιακά αντανακλαστικά του Βενιζέλου και πριονίζει το ηγετικό του προφίλ ως στηρίγματος μιας κυβέρνησης στην οποία δεν συμμετέχει

Η Διαμαντοπούλου, πάλι, του “τη χαλάει”. Όχι  γιατί εκλαμβάνει τη πολύμηνη  αποστασιοποίησή της ως σνομπάρισμα, ούτε επειδή η διαδρομή της στη κομματική επετηρίδα του είναι διαχρονικότερη από ότι του ίδιου. Εκείνο που, ενδεχομένως, του τσαταλιάζει τα νεύρα είναι ότι η Άννα, χωρίς βουλευτική ιδιότητα και δίχως πλέον κόμμα, συμμετείχε στις εκδηλώσεις για την ίδρυση της νέας ένωσης σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στη Λειψία. Σοκαριστικό χτύπημα για τον επίσης παρευρισκόμενο Βαγγέλη, το οποίο μάλλον,  έθιξε την αυταρέσκειά του ως “γκουρού” των  διεθνών επαφών. Τη στιγμή, μάλιστα, που ο ίδιος φέρεται να προετοιμάζει απόδραση από τη Σοσιαλιστική Διεθνή του Γιώργου.          

Όλα αυτά  θα είχαν νόημα αν τα δύο άλλοτε πρωτοκλασάτα στελέχη του Κινήματος επιθυμούσαν να συγκρουστούν με τον αρχηγό του πρώην κόμματός τους. Αντίθετα, φαίνεται, ότι στη δεδομένη συγκυρία δεν επιχειρούν καν να συγκριθούν μαζί του, προσβλέποντας στο μέλλον. Ατυχώς για το ίδιο, ο Βενιζέλος επιλέγει ιχνηλατήσεις σε δεδομένα του χθες σαν έτοιμος από καιρό να επιτεθεί στο παρελθόν. Υπό μια έννοια φαντάζει σαν τη Γαλλία του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα. Όταν ήταν πάντα άριστα προετοιμασμένη για τον... προηγούμενο πόλεμο. Αναπόφευκτα,  οι εκάστοτε εχθροί της έκαναν «περίπατο» στο έδαφός της υπό τη σκιά των δενδροφυτευμένων δρόμων της.