Δημήτρης Παγαδάκης

Πολύ κακό για το τίποτα; Η συζήτηση στη Βουλή  για την περίφημη λίστα Λαγκάρντ δεν διαφώτισε ούτε τους πιστότερους θιασώτες της ομώνυμης σαιξπηρικής κωμωδίας αν ο ντόρος πήγε στράφι. Ανέδειξε, όμως, υπόκωφα το ερώτημα μήπως έγινε πολύ τίποτα για το κακό; Γιατί, πέρα από την αναμενόμενη παραπομπή Παπακωνσταντίνου και την απαλλαγή από προσωπικές ποινικές ευθύνες του Βενιζέλου, οι μικρές λεπτομέρειες χάρισαν χαρακτήρα σασπένς στην παράσταση. Οχι οι υπερβολές. Αυτές που με εκρηκτικότητα πιστοποίησαν ότι η πολιτική δεν παράγεται σε υπόστρωμα φόβου, εκδικητικότητας και μνησικακίας.

Οσες λεπτομέρειες ξεφύτρωσαν αθόρυβα από την κάλπη των ΑΝ.ΕΛ. και της Χρυσής Αυγής δεν εξέτρεψαν μεν τη ροή του αποτελέσματος, αλλά γέννησαν απορίες.

 Κρίνεται, λοιπόν, νορμάλ το ότι ψήφισαν υπέρ της παραπομπής Παπανδρέου 43 περισσότεροι από όσο το βουλευτικό άθροισμα των δύο κομμάτων με την προσθήκη του ανεξάρτητου Νικολόπουλου; Κατανοητό ίσως, αλλά όχι και δικαιολογημένο. Είναι εύλογο να προκαλεί πολιτική δυσανεξία ο πρώην πρωθυπουργός με τις χαριτωμένες ιδέες που οδήγησε τη χώρα στο επαχθές μνημόνιο. Ακόμα πιο φυσιολογικό φαίνεται να έχει αταβιστικά ορκισμένους εχθρούς ως μέλος μιας οικογένειας και ενός κόμματος που παραδοσιακά συγκροτούσαν τον ιστορικό αντίπαλο της δεξιάς παράταξης. Αλλο, όμως, παταγωδώς αποτυχημένος ως πρωθυπουργός και κομματικός ηγέτης και άλλο να του καταλογίζονται ποινικές ευθύνες χωρίς στοιχεία.

Γίνεται, όμως, φανερό ότι η φάση δεν μπάζει από τη λεγόμενη Κεντροαριστερά. Η συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ ψήφισε επιδεικτικά στην κάλπη της πρότασής τους. ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ δήλωσαν ότι θα ρίξουν λευκό, ενώ η ΔΗΜ.ΑΡ. θα καταψήφιζε την παραπομπή του. Και επειδή παραδοσιακά οι αριστεροί βουλευτές δεν παρεκκλίνουν από την κομματική γραμμή, απομένουν κάποιοι από τους βουλευτές  της Ν.Δ. που ψήφισαν στην κάλπη της «συμμαχίας» Καμμένου και Μιχαλολιάκου. Ως εδώ τίποτα το μη νόμιμο. Είναι ηθικό, όμως, για το μεγαλύτερο μνημονιακό κόμμα της τρικομματικής κυβέρνησης σημαντικός αριθμός βουλευτών του να συντάσσεται ευκαιριακά και χοντροκομμένα με την αντιμνημονιακή Ακροδεξιά;  

Το επιχείρημα ότι έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Παπανδρέου είναι προσχηματικό. Κυρίως, στέλνουν μήνυμα στον πρωθυπουργό να μην  επιχειρήσει διεύρυνση της πολιτικής εμβέλειας του κόμματός του προς το αστικό, μετριοπαθές Κέντρο. Οχι επειδή οι τεχνητές συγκολλήσεις δημιουργούν τερατογενέσεις αλλά γιατί σε συνθήκες πόλωσης δεν θέλουν τον δικαιωμένο Βενιζέλο ούτε ως μουσαφίρη στην αυλή τους. Διαδίδουν εξάλλου ότι αναγκάστηκαν να προστατεύσουν από τη σκευωρία τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ προκειμένου να μην πέσει η κυβέρνηση.

Το σίγουρο είναι ότι τέτοιες λεπτές αποχρώσεις διαφοροποιήσεων δεν απειλούν την κυβερνητική συνοχή. Ο μόνος γρίφος που απομένει να λυθεί είναι σε ποιες ακριβώς λεπτομέρειες κρύβεται ο διάβολος.