Δημήτρης Παγαδάκης

«Κάποιος μου είπε ότι κάθε λεπτό γίνεται κι ένας φόνος. Δεν θέλω, όμως, να σπαταλήσω τον χρόνο σας, ξέρω ότι θέλετε να γυρίσετε γρήγορα στη δουλειά...» έλεγε ο μετρ του σασπένς Αλφρεντ Χίτσκοκ. Και σοβαρολογούσε. Γνώριζε ότι η βιασύνη του θολωμένου μυαλού ενισχύει την απώλεια αντικειμενικότητας και ωθεί στην κάθοδο προς την εμμονή. Αφηνε την αφήγηση να σιγοβράσει για κάμποση ώρα και στη συνέχεια να κρυώσει σωστά. Μπορεί να υπέφερε ο θεατής, αλλά του πρόσφερε κλιμακωτά ουσιαστικά αποτελέσματα. Οχι χαρωπά φινάλε με επίφαση κάθαρσης.

Αντίθετα, η πρωθύστερη ελληνική πολιτική σκηνή βιάζεται, αδημονεί, επείγεται. Δυο χρόνια λιβανιζόταν ξεχασμένη σε CD και στικάκι η λίστα Λαγκάρντ και άλλο τόσα κόχλαζε η καχυποψία για τη διαχείρισή της σε μια ζέουσα ατμόσφαιρα με οσμή σκανδάλου. Τώρα, πλέον, τέρμα η αναμονή. Επιτέλους. Η εξοργιστική αυτή εκκρεμότητα πρέπει να κλείσει. Οι υπεύθυνοι της αδιαφάνειας ή της συγκάλυψης, της επιλεκτικότητας ή των παραλείψεων, της αδράνειας ή της ολιγωρίας πρέπει εξονυχιστικά να ερευνηθούν. Και, πειστικότερα, να τους καταλογιστούν ευθύνες. Οπως, βέβαια, είναι ανάγκη να αξιοποιηθεί άμεσα η περιβόητη λίστα Δεν είναι μόνο η περίπτωση εξασφάλισης πρόσθετων εσόδων. Δεν είναι η αφισοκόλληση όλων των μεγαλοκαταθετών στο εξωτερικό ως υπόπτων φοροδιαφυγής. Δεν είναι καν η διασφάλιση της αξιοπιστίας της χώρας την οποία εξευτέλισε η λαθροχειρία. Είναι, πέρα από το υλικό και επικοινωνιακό σκέλος της, το ηθικό ζήτημα της υπόθεσης. Κυρίως είναι η υπενθύμιση ενός μηνύματος ισονομίας προς τους δοκιμαζόμενους έντιμους πολίτες, με στόχευση την ανανέωση των δεσμών κοινωνικής συνοχής.

Ωστόσο τα συνήθη κομματικά αλληλοκαρφώματα, οι υπαινιγμοί, οι προειδοποιήσεις, οι λανθάνουσες ομηρίες και οι επιδιώξεις εκμετάλλευσης του θέματος είναι αποκαρδιωτικά. Δυστυχώς, αντί το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ να συμβάλλουν στην αναβάθμιση του κύρους του νομοθετικού σώματος συμπαρασύρουν με ψυχοβγαλτικές μικροδημαγωγίες μερίδα των πολιτών. Αναπόφευκτα με υστερίες, λαϊκισμούς, εκκλήσεις σε διαπόμπευση και δημόσιο λιθοβολισμό, ακόμα και ο συμβολικός χαρακτήρας της υπό διαλεύκανση υπόθεσης κινδυνεύει να πάει στράφι. Σύμφωνοι, δεν υπάρχουν λύσεις εύκολες, ανώδυνες ή ακαριαίες. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι να βρεθεί ο πιο σύντομος ανοιχτός πολιτικός τάφος για τον αλαζόνα και ανάλγητο ως υπουργό Παπακωνσταντίνου, ούτε να χωθεί με το ζόρι ο Βενιζέλος στο κάδρο των εμπλεκομένων. Προέχει η καταπολέμηση της συστημικής, σχεδόν, διαφθοράς και η αναστήλωση των κλονισμένων ηθικών και πολιτικών θεμελίων της δημοκρατίας. Και σε αυτές τις προτεραιότητες δεν χωράει πρεμούρα. Εκτός πια αν στη χώρα της ανεργίας κάθε πολιτικός τρέχει να επιστρέψει άρον άρον στη συνήθη του δουλειά... Για να βιώσει η χώρα μια ατέλειωτη «Ψυχώ».