Δημήτρης Παγαδάκης

Κομπογιαννίτες, τσαρλατάνοι, καφετζούδες και σαλτιμπάγκοι. Με μαντζούνια, γιατροσόφια, μαγκανίες και ξόρκια. Οταν η πραγματικότητα διαψεύδει τις ατελέσφορες ρετσέτες τους, αυτοί συνεχίζουν να τις προτείνουν σε πείσμα της αλήθειας. Με παρόμοιες μεσαιωνικές  προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες και ταμπού, η τρόικα απαιτεί από την πραγματικότητα να υποταχθεί στις θεωρίες της. Αξιώνει εσωτερική υποτίμηση και βίαιη λιτότητα που συνθλίβει το βιοτικό επίπεδο, συρρικνώνει τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών, υπονομεύει τις πιθανότητες ανάπτυξης. Παρότι τέτοια συνταγή δεν δούλεψε ποτέ και πουθενά, επιμένουν σαδιστικά να τη στροβιλίζουν στη φαύλη τροχιά: ύφεση - μικρότερα κρατικά έσοδα - νέα σκληρά μέτρα - μεγαλύτερη ανεξέλεγκτη ύφεση κ.ο.κ. Πρόκειται για μια φόρμουλα που παίρνει χαρακτηριστικά θανατηφόρου σοκ παρά προληπτικής οδυνηρής θεραπείας. Την αντέχει, άραγε, η ελληνική κοινωνία; Είναι ικανό να την αφομοιώσει και να την υλοποιήσει ένα φθαρμένο και πολλαπλά απαξιωμένο πολιτικό σύστημα; Μπορεί το ίδιο ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό, που κρύβεται θεατρινίστικα πίσω από το μαστίγιο των τροϊκανών θηριοδαμαστών, να εγγυηθεί ότι αυτή θα είναι η τελευταία βουρδουλιά στο βασανισμένο κορμί της χώρας;    

Κακά τα ψέματα. Οι υποχωρητικοί αρχηγοί των κομμάτων που έδωσαν αρχικά τη συγκατάθεσή τους στο νέο μνημόνιο δεν λύνουν το πρόβλημα. Εύχονται μόνο να διασωθεί η χώρα με όποιο κόστος. Στην ουσία, όμως, περιγράφουν το μέλλον μιας εξουθενωμένης Ελλάδας με υποταγμένους  πολιτικούς, υπάκουους μισθωτούς με μεροκάματα πείνας, εξαθλιωμένους ανέργους και  υποσιτιζόμενα παιδιά. Μιας φθηνής, υποθηκευμένης, τριτοκοσμικής σχεδόν χώρας που εκποιεί τσάμπα τη γη της, χαρίζει μπιρ παρά τον φυσικό της πλούτο, παραδίδει κοψοχρονιά προς εκμετάλλευση το επιστημονικό της δυναμικό. Ολα όσα δηλαδή έχουν αξία χρήσης για τις ευρωπαϊκές ελίτ. Η ανοχή τους, άλλωστε, για παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ προκύπτει μόνο από συμφέρον. Οχι λόγω αδιαφορίας. Οσο υπάρχει οικονομικό ή πολιτικό όφελος από την εσωτερική πολτοποίηση της χώρας, η αποβολή της από την ευρωζώνη θα παραμένει ως απειλητική εκκρεμότητα. Ισως όχι για πολύ. Αν κατεδαφιστεί σκόπιμα η θεμελιωμένη στη λαϊκή συνείδηση πεποίθηση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας, αναπόφευκτα θα συντελεστεί οικειοθελώς και η απομάκρυνση της Ελλάδας από το ευρώ.

Τότε θα είναι πια πολύ αργά για δάκρυα. Η επιστροφή στη μιζέρια της δραχμής θα θάψει μαζί με τους ευρωπροκλητικούς εκβιασμούς τις εθνικές προσβολές, τα εξευτελιστικά τελεσίγραφα και εκείνους τους διπλά υπεύθυνους εγχώριους πολιτικούς. Οχι μόνο γιατί δεν επέδειξαν διαπραγματευτικό ανάστημα, σθένος αντίστασης και διασύρθηκαν με κωλοτούμπες. Αλλά επειδή υιοθέτησαν χρεοκοπημένες θεωρίες που τις πιστεύουν μόνο όσοι τις εμπνεύστηκαν και, κυρίως, ενέπλεξαν τη χώρα σε αυτοκτονικά πειράματα που δεν τα συμμερίζονται ούτε καν εκείνοι που τα πρωτοεπιχείρησαν.