Δημήτρης Παγαδάκης

Tα ναυάγια δεν είναι πάρτι. Είναι τραγωδίες. Την κρίσιμη στιγμή απαιτούν τολμηρές αποφάσεις, πυρετώδη ζωτικότητα, ακαριαίες δράσεις. Και, απαραιτήτως, ανθεκτικά σωσίβια. Το κακό είναι πως το ρημαγμένο σκαρί που λέγεται Ελλάδα, χωρίς τιμόνι, άνευ πορείας, δίχως πανιά, έχει ήδη βρει ξέρα. Το χειρότερο; Το ανήμπορο και σαστισμένο τσούρμο που το κουμαντάρει ρίχνει στους ναυαγούς τρύπια σωσίβια. Αυτή τη φορά τα βαφτίζει μείωση του κατώτατου μισθού. Tα αξιώνει δογματικά η τρόικα. Τα αποδέχεται παθητικά η κυβέρνηση. Το θέμα το άνοιξε ο πρωθυπουργός διαρρέοντας: « Ή τα βρίσκουν οι κοινωνικοί εταίροι ή φέρνουμε νομοθετική ρύθμιση». Ομως στα αφτιά όσων εργαζομένων έχουν ακόμα δουλειά το δίλημμα αντηχεί σαν απειλή μιας τυφλής, άδικης, αν όχι μοχθηρής, τιμωρίας. Μιας ακόμα μονομερούς θυσίας που έρχεται να προστεθεί στο γνωστό μοτίβο που πλασάρεται σαν αντίδοτο κάθε συστημικής ασθένειας.

Δυστυχώς, με υπεκφυγές, υπονομεύσεις και ακρωτηριασμούς στο σώμα της ήδη βαριά άρρωστης οικονομίας δεν υπάρχει θεραπεία. Ακόμα και οι εργοδότες αντιλαμβάνονται ότι ο κανιβαλισμός των χαμηλών μισθών και των δώρων στον ιδιωτικό τομέα είναι λειψός, άγονος και αναποτελεσματικός. Εξάλλου, το μισθολογικό κόστος δεν είναι κυρίαρχα υπεύθυνο για την έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Δεν ενισχύει την παραγωγικότητα το χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης. Πουθενά όπου εφαρμόστηκαν μικρότεροι μισθοί δεν αυξήθηκε η απασχόληση. Μόνο οι ιδεοληπτικοί φονταμενταλιστές του νεοφιλελευθερισμού επιμένουν στον παραλογισμό του υπερσυμπιεσμένου εργασιακού κόστους. Και σπεύδουν να τον εφαρμόσουν σε μια χώρα που έντρομη βλέπει ήδη τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα να μειώνονται κατά 1/4, τους απεγνωσμένους άνεργους να αγγίζουν το εκατομμύριο, τις εργασιακές σχέσεις να γονατίζουν υπό τον φόβο των απολύσεων, την ύφεση να βαθαίνει κατακόρυφα στα τάρταρα.

Κακά τα ψέματα. Και αυτή η κυβέρνηση βάζει υποθήκη την κοινωνία, υπό τις καιροσκοπικές αξιώσεις και τις ανήθικες επιταγές των δανειστών. Καταδικάζει σε πενία, ανεργία και ανασφάλεια τους μισθοσυντήρητους του ιδιωτικού τομέα που λειτουργούν υπό σταθερή πίεση, μόνιμο έλεγχο, αμείλικτο ανταγωνισμό. Παρότι δεν ευθύνονται για τα ελλείμματα και το υψηλό κόστος του Δημοσίου, τους παίρνει κι αυτούς η μπάλα εξαιτίας του τσακίσματος της ραχοκοκαλιάς της οικονομίας. Η διαρκής υποβάθμιση και ο υλικός αφανισμός μικρών και μεσαίων στρωμάτων, επιχειρηματιών, εμπόρων, ελεύθερων επαγγελματιών παρασύρουν και τους υπαλλήλους τους στο τέλμα. Σε αυτό το παραλυτικό τοπίο η ενδεχόμενη επικύρωση στη Βουλή της συγκεκριμένης πράξης νομοθετικού περιεχομένου είναι αδιέξοδη. Και όσο τα κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση επικαλεστούν επερχόμενες δυσκολίες τόσο πιο πολιτικά καταστροφική θα καταστεί όχι μόνο γιατί στραβά αρμενίζουν, αλλά επειδή στην άκρη της λάθος ρότας καιροφυλακτεί βαθύς ο πάτος.

Αναδημοσίευση απο την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ