Δημήτρης Παγαδάκης

Οι δικαστές του Α’ Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων επωμίστηκαν το βαρύ έργο να κρίνουν με μοναδικό κριτήριο το νόμο, τη δικογραφία και τη συνείδηση τους. Και ομόφωνα αποφάνθηκαν πως ότι πλασαριζόταν υπό μανδύα ασυλίας ως πολιτικό κόμμα στη πραγματικότητα συνιστούσε μια βάναυσα τραμπούκικη εγκληματική οργάνωση του κοινού ποινικού δικαίου.

Ωστόσο μετά την ιστορική ετυμηγορία του δικαστηρίου κατά της αποδεδειγμένα πλέον σπείρας των μαχαιροβγαλτών, προέκυψε μια σειρά ζητημάτων. Κατ αρχήν διατυπώθηκαν ενστάσεις για τη ογκώδη συγκέντρωση έξω από το Εφετείο.

Εκεί που έδωσαν το παρόν, κυρίως, πολίτες οι οποίοι , παρά τις πολιτικές διαφορές ανάμεσά τους, αισθάνθηκαν την ανάγκη να διαδηλώσουν το δημοκρατικό φρόνημά τους. Αν ο προβληματισμός εντοπιζόταν αποκλειστικά και μόνο στο συνωστισμό εν μέσω πλήρους έξαρσης τη πανδημίας, ενδεχομένως κάθε αντίρρηση να ήταν δικαιολογημένη.

Εν προκειμένω, όμως, από μια μερίδα αναλυτών του δημόσιου βίου επιχειρήθηκε άκομψα να. αποδοθεί στους συγκεντρωμένους άσκηση πίεσης στους δικαστές για μονομερή κατεύθυνση στην απόφασή τους. Προφανώς το επιχείρημα είναι ακροβατικό πριν σωριαστεί στα μπάζα.

Δεδομένου ότι περιγράφει του δικαστές ως επιρρεπείς, ευάλωτους και αδύναμους, των οποίων οι αποφάσεις υπαγορεύονται από το «κλίμα» και τη περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Υπερβολές, δεδομένου ότι πρόκειται περί νηφάλιων, ανεπηρέαστων και άψογων λειτουργών της δικαιοσύνης η οποία είναι ανεξάρτητη και απερίσπαστη από πολιτικές ομάδες, οργανώσεις και κόμματα.

Στο κάτω κάτω το πλήθος των συγκεντρωμένων πολιτών δεν μετουσίωνε κάποια μεσσιανική αποστολή. Δεν διεκδικούσε το ρόλο εντολοδόχου της ιστορίας. Δεν “παραμυθιάστηκε” από τη υποτιθέμενη κατοχή μιας απόλυτης αληθείας.

Άσκησε τα δημοκρατικά δικαιώματα του στην ελευθερία της έκφρασης και της συνάθροισης. Αναπόφευκτα δίχως παθητικότητα και στρουθοκαμηλισμό υλοποίησε και το δικαίωμα της παράστασης του έξω από ένα δικαστήριο που εκδίδει αποφάσεις εν ονόματι του ελληνικού λαού.

Στο κάτω κάτω όσοι συμμετέχουν στα κοινά, εμπιστεύονται τη δικαιοσύνη και σέβονται τη διάκριση των Εξουσιών ως θεμέλιο της σύγχρονης δημοκρατίας δεν συγκροτούν, σώνει και καλά κατά τους “μη μου άπτου” επικριτές τους, ένα τσούρμο αντισυστημικών που επινοούν φαντασιακούς αντιπάλους πιέζοντας αφόρητα τους θεσμούς.

Αντίθετα οφείλουν να διαδηλώνουν, εναντίον της χυδαίας εξύβρισης, της ολοκληρωτικής υπονόμευσης και του μισαλλόδοξου εκφοβισμού των δημοκρατικών θεσμών.¨Όπως ακριβώς τα δρομολόγησε, εμφανώς και ακραία, η λούμπεν Χιτλερική φατρία που προσπαθούσε να βάλει τη δημοκρατία στη φορμόλη.

Σαφώς και δεν “έδωσε ο λαός την ετυμηγορία για τη Χρυσή Αυγή”, όπως διεμήνυσαν οι θεσμικά αναλφάβητοι. Το κράτος δικαίου και η λογοδοτούσα δημοκρατία αμύνθηκαν με ψυχραιμία και κανόνες στις ρατσιστικές πράξεις ωμής βίας και τις αποκρουστικές δολοφονίες των ταγμάτων εφόδου του ναζιστικού μορφώματος.

Ήταν χρέος της πολιτικής κοινωνίας να υπερασπιστεί συλλογικά τις αξίες της έναντι της ανέλεγκτης αιματηρής απειλής των Χρυσαυγιτών. Εκείνοι που έριξαν λάδι στη φωτιά της βάρβαρης ανομίας δεν επρεπε να τη βγάλουν, αλέκιαστοι, “λάδι”.

Αναπόφευκτα σχεδόν το δικαιϊκό κράτος συναντήθηκε με το κοινό περί δικαίου αίσθημα εξαιτίας των έκδηλα αχαλίνωτων και αποδεδειγμένα παρακρατικών και παραβατικών ενεργειών μιας αποθρασυμένης οργάνωσης που λειτουργούσε με όρους μαφιόζικης συμμορίας

Αφότου κρίθηκε από το δικαστήριο εγκληματική οργάνωση - βαρύ αδίκημα, που μπορεί να οδηγήσει τους «πάτρωνες» της στη φυλακή- εξίσου σημαντικό είναι ότι “σφραγίστηκε” και το πορτοφόλι της Χρυσής Αυγής. Τα ,από το 2013 με απόφαση της Βουλής, δεσμευμένα ετήσια ποσά της κρατικής χρηματοδότησης, ύψους 10 εκατ. ευρώ περίπου, πέταξαν οριστικά από το “κόμμα” του Νίκου Μιχαλολιάκου.

Εκτιμάται ότι ο ίδιος, το σόι του και το πιστό σινάφι του πόνταραν, στη παχυλή κρατική ενίσχυση για να αλλάξουν μουτσούνα στο σκουριασμένο πλέον κομματικό κουφάρι και να συνεχίσουν μακιγιαρισμένοι με άλλο δύσοσμο σκαρί την εργαλειακά αδίστακτη δράση τους. Μάταιες πια προσδοκίες.

Τους απομένει, σάπια σανίδα στην ζοφερή τους απελπισία, οι ελαφρύτερες ποινές και η ευνοϊκότερη μεταχείριση των κακοποιών που άφησε παρακαταθήκη με την αλλαγή του Ποινικού κώδικα, λίγο πριν φύγει από την εξουσία η προηγούμενη κυβέρνηση.

Στις νέες διατάξεις του δεν περιλαμβάνεται η στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων και αναγνωρίζονται ελαφρυντικά που ίσως σπεύσουν να εκμεταλλευτούν. Κακά, όμως, τα ψέματα. Και τζάμπα οι αυταπάτες. “Πρότερος σύννομος βίος” δε λογίζεται σε καταδικασμένους για πολύχρονη συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση.