Δημήτρης Παφίλας

Όταν φεύγεις από την Αθήνα των βίαιων συμπλοκών και των καθημερινών ανατροπών της ζωής, το πρόγραμμα γίνεται πιο ελαφρύ και έχεις τον χρόνο να δεις περισσότερα πράγματα. Το πώς λ .χ αντιμετωπίζουν την κρίση ακόμη και σε μια κορεσμένη τουριστική αγορά, όπως στην Κέρκυρα. Μεταφερόμαστε λοιπόν σ ένα γνωστό σκηνικό για πολλούς.

Σ ένα πολλά μαγαζιά που φτιάχτηκαν για να υποδεχθούν τον μαζικό τουρισμό από την Αγγλία στις δεκαετίες του 80-90. Ένα τυπικό μαγαζί από αυτά που βρίσκονται, συνήθως, δίπλα στα ξενοδοχεία. Το ντεκόρ του μαγαζιού και η μουσική επίσης παραπέμπουν στην δεκαετία του 80, αλλά όπως θα δούμε, οι πρωταγωνιστές μας θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ακόμη και κινέζικο εστιατόριο…

Η ατμόσφαιρα λόγω της μουσικής πού έβαζε ένας καλός dj ήταν φιλική, και σε λίγο έγινε περισσότερο ενδιαφέρουσα. Σε λίγα λεπτά είχαν γεμίσει 5-6 τραπέζια, και τότε ξεκίνησε μια καλοκουρδισμένη δουλειά. Η μια και μοναδική ψιλόλιγνη σερβιτόρα ήταν πραγματικά αεικίνητη. Οι κινήσεις της ήταν μοναδικές. Από το συνεχές άλλαγμα της σταχτοθήκης, μέχρι τις ερωτήσεις για το αν θέλουμε λ.χ πατατάκια.

Με το που άδειαζαν τα τραπέζια, η κοπέλα τα μάζευε και τα καθάριζε κρατώντας παράλληλα τα ποτήρια με τον δίσκο. Το σημείο αυτό είναι πολύ λεπτό σε ένα μαγαζί. Τα τραπέζια είναι ελεύθερα και, κυρίως, καθαρά για να υποδεχθούν τους επόμενους πελάτες. Μια κακή σερβιτόρα που κάθεται, μπορεί να σου καταστρέψει το μαγαζί. Το έτερο σημείο είναι επίσης λεπτό. Το παιδί που βρισκόταν πίσω από το μπαρ εκτελούσε τις παραγγελίες της σερβιτόρας και δεν ασχολούνταν με τις αγγλίδες στον πάγκο.

Μέσα σε μιάμισι ώρα τα 15-16 τραπέζια είχαν αλλάξει 3-4 φορές. Αποτέλεσμα: Με την προσοχή της σερβιτόρας, αλλά και του μπάρμαν, ο τζίρος του μαγαζιού μέχρι το βράδυ θα έφθανε τα 1200 -1500 ευρώ. Όπερ σημαίνει ότι τα έσοδα του μαγαζιού θα είναι 25 – 30 χιλιάδες ευρώ τις καλές καλοκαιρινές ημέρες.

Μπορούν δηλαδή να πληρώσουν τα έξοδα τους, τα οποία φθάνουν μετά βίας τα 10 χιλιάρικα. Το μαγαζί δεν μπαίνει μέσα, πληρώνουν το ενοίκιο τους και κερδίζουν όσα δεν τους παίρνει η εφορία. Η ουσία, όμως, είναι ότι δουλεύουν και δεν κάθονται να σαχλαμαρίζουν. Δουλεύουν με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο, δίχως τις φιοριτούρες των πολυδιαφημισμένων μαγαζιών.

Δουλεύουν δίχως να απαιτούν εκατομμύρια για να αλλάξουν τον έκτο όροφο του Μαξίμου, όπως ο πρωθυπουργός. Δουλεύουν κόντρα σ όλα. Κόντρα στην ντροπιαστική φορολογία των αδυνάτων και το χάιδεμα των ισχυρών. Το «μαγαζί» λοιπόν θέλει απλές κινήσεις για να ξαναδουλέψει και όχι πολυέξοδες ανακαινίσεις. Επειδή λοιπόν στο δικό μας «μαγαζί», την χώρα, έχουμε μαζέψει κάτι άχρηστους «σερβιτόρους» είναι καιρός να τους αλλάξουμε, για να ξεκινήσουμε και πάλι.