Δημήτρης Παφίλας

Τα απογεύματα όλη η Ελλάδα είναι … «ξάπλα» σκεπτόμενη πως θα πληρώσει τις έκτακτες εισφορές, την φορολογία, το ΦΠΑ.

Αντίθετα, οι βουλευτές όλως τυχαίως -  βρίσκονται στις ταβέρνες! Τη μια φορά ψάρια στα Μελίσσια, την άλλη φορά  T- Bon steak στο Κολωνάκι, την τρίτη κρεατικά στα Καλύβια.

Βεβαίως και δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα να τρως σε μια ταβέρνα, αλλά υποτίθεται ότι σήμερα κάποιοι πρέπει να δώσουν την αίσθηση του μέτρου. Και από την άλλη πλευρά δεν γίνεται να μην έχουν φαγητό στο σπίτι, όπως όλος ο κόσμος. Εκτός και αν δεν μαγειρεύουν στα σπίτια των πολιτικών!

Έτσι , φθάσαμε ,κάθε βράδυ, να έχουμε διαπληκτισμούς στις ταβέρνες. Ο λαός κοντεύει να μάθει όλα τα αγαπημένα στέκια των απανταχού «επωνύμων». Για ψάρι στου βαρκάρη, για μπριζόλα στου Κατσαρίδη και πάει λέγοντας. Οι Αγανακτισμένοι, όμως, χάνουν το δίκιο τους. Καλύτερα θα ήταν να τους κερνάνε όταν βρίσκουν τους πολιτικούς στην ταβέρνα.

Είναι πιο υποτιμητικό να τους πληρώνεις τον λογαριασμό, παρά να κάθεσαι να τσακώνεσαι με ανθρώπους – που σε πολλές περιπτώσεις δεν σέβονται τον εαυτό τους.

Επίσης, καλό θα ήταν να θυμούνται οι πολιτικοί ότι παλιότερα στα μαγαζιά η εικόνα ήταν διαφορετική. Ο νεοπλουτισμός δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη. Οι οικογένειες έβγαιναν, αλλά υπήρχε ένα μέτρο, αδερφέ μου! Και πάνω από όλα υπήρχε αλληλεγγύη. Σαν ένας άγραφος ηθικός κώδικας. Οποιοσδήποτε ήθελε φαγητό σε μια ταβέρνα μπορούσε να εξασφαλίσει ένα πιάτο, αρκεί να μην έκανε παραγγελία ποτών. Δεκάδες φτωχοί περνούσαν και έβρισκαν το πιάτο της ημέρας. Ήταν συγκλονιστικό λ. χ να βλέπεις μια μάνα να μην τρώει τίποτα προκειμένου ο γιος της να φάει μια μακαρονάδα. Και η εντολή από το μαγαζί ήταν ξεκάθαρη: διπλή μακαρονάδα για την γυναίκα με το παιδί.

Άλλοι καιροί, όμως άλλα ήθη. Κι όμως, δε έχουν περάσει ούτε είκοσι χρόνια από εκείνη την εποχή. Εκείνα ακριβώς τα ήθη πρέπει να επιστρέψουν. Ο φτωχός ανήμπορος να μπορεί να εξασφαλίσει ένα πιάτο, από μια πιο εύπορη οικογένεια, από ένα μαγαζί. Εκείνο που θέλουμε να διαγράψουμε από την σημερινή Ελλάδα είναι η υπνωτισμένη χλιδή των περασμένων χρόνων. Την οποία επέβαλαν και οι γνωστοί “εκδότες’ που δεν βγαίνουν να περπατήσουν στον δρόμο, διότι σίγουρα θα βρουν κάποιον στον οποίο χρωστούν.

Σήμερα, μετράμε ως αξία το μέρος που τρως. Αν δηλαδή τρως ένα λουκάνικο στο κιόσκι απ έξω από την Πάντειο είσαι περιθωριακός, αλλά άμα τρως ψάρια είσαι «επώνυμος».

Επιτέλους, τα παραμύθια τελείωσαν για να επιστρέψουμε στην παλιά Ελλάδα της αξιοπρέπειας και όχι της ψεύτικης χλιδής. Κι αν δεν το κάνουν πράξη οι πολιτικοί, το πραγματοποιεί ο λαός τον οποίο απεχθάνονται καθώς ο, τιδήποτε λαϊκό είναι διαγραμμένο από την μνήμη τους.

Άλλωστε, απλώς μερικοί ξέχασαν πως μεγάλωσαν.