Δημήτρης Δανίκας

Ενα λοιπόν. Είναι εντελώς λάθος και ολότελα παραπλανητική η άποψη που λέει «μόνο στην Αθήνα συμβαίνουν τέτοια πράγματα, πουθενά αλλού στις πολιτισμένες πόλεις της Ευρώπης». Ψέματα. Προερχόμενα είτε από άσχετους και απληροφόρητους είτε από «παπαγάλους» προπαγανδιστικών πηγών και κομματικών σχεδιασμών.

Για παράδειγμα, όπως διαβάζω, η Γαλλία έχει παραλύσει από γενική απεργία. Ακόμα και ο πύργος του Αιφελ έμεινε κλειστός. Για παράδειγμα μόλις προχθές χιλιάδες διαδηλωτές στο Λονδίνο εναντίον Τραμπ και ΝΑΤΟ. Και για παράδειγμα, η περίπτωση των «κίτρινων γιλέκων» στο Παρίσι. Και ακόμα για παράδειγμα μερικές περιπτώσεις, σ αυτές τις πολιτισμένες και φωτισμένες ευρωπαικές πρωτεύουσες, όπου διαδηλωτές εκτοξεύουν καφέδες, μπύρες και κλούβια αυγά εναντίον κυβερνητικών αξιωματούχων.

Δύο λοιπόν. Είναι ολότελα παραπλανητική η εντύπωση πως η Αθήνα, τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται σε διαρκή ομηρία των μπαχαλάκηδων και των κάθε λογής αναρχοαυτόνομων εξτρεμιστών.

Αν λάβουμε υπόψη μας το μέγεθος της οικονομικής κρίσης. Αν συμπεριλάβουμε την απότομη κάθοδο των οικονομικών και των μισθών καθώς και το εφιαλτικό ποσοστό ανεργίας. Και αν σ αυτούς τους παράγοντες προσθέσουμε το γεγονός πως τα σκάνδαλα δεν έχουν αποκαλυφθεί, πως τα λαμόγια δεν έχουν εγκλωβιστεί στη φυλακή και πως το τρικούβερτο γλέντι πολλών «επωνύμων» δεν έχει καταδικαστεί, ε τότε να είστε βέβαιοι πως όλες αυτές οι διαδηλώσεις, συγκρινόμενες με μια υποτιθέμενη γενικευμένη, τυφλή και άναρχη εξέγερση, μοιάζουν με χάρτινα επεισόδια από παιδική ταινία κινούμενων σχεδίων!

Τρία λοιπόν. Το σύστημα το πολιτικό, κατάφερε με την περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, να απορροφήσει τους κραδασμούς, να εκτροχιάσει τυχόν ακραίους σχεδιασμούς και να εκτονώσει οργισμένους οπαδούς. Ψέματα;

Το κυριάρχο πολιτικό σύστημα οφείλει πολλά, μα πάρα πολλά, ακόμα και την επιβίωσή του, σ αυτόν τον ταχαριστέρο Αλέξη τον κρυφο-πρασινοφρουρό.

Τέσσερα λοιπόν. Η δική μου κανονικότητα. Οπως και η δική σου κανονικότητα δεν ταιριάζουν και δεν φοριούνται σαν κοστουμάκι σιδερωμένο σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Γιατί καμία κανονικότητα στους μισθούς. Καμία κανονικότητα στα πορτοφόλια. Καμία κανονικόκητα στις συνθήκες καθημερινής τρέλας.

Με απλά λόγια η ανθρωπογραφία αυτής της χώρας, όπως και παντού, δεν αποτελείται από «αριθμούς» που καθένας εξ αυτών λαμβάνει κανονικούς μισθούς και διάγει κανονική ζωή. Πως να το κάνουμε; Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Επομένως όσοι δεν μοιράζονται μαζί μου και μαζί σου, την ίδια κανονικότητα. Και όσοι αισθάνονται υποζύγια, καρπαζοεισπράκτορες και αναλώσιμοι, ε όλοι αυτοί η κάποιοι εξ αυτών θα διαδηλώσουν, θα φωνάξουν και ενίοτε θα τα σπάσουν.


Πέντε λοιπόν. Η διαδήλωση, η πορεία όπως και η απεργία, λειτουργούν ως βαλβίδες εκτόνωσης των υποζυγίων του υπογείου, άντε του ισογείου και του πρώτου ορόφου της πολυκατοικίας με το όνομα «Ελλάς».

Κάπως έτσι, οι διαδηλώσεις λειτουργούν λυτρωτικά για τους ιδιοκτήτες του ρετιρέ. Αστους, σου λένε, να διαδηλώνουν, να φωνάζουν και από καιρού εις καιρόν να τα σπάνε.

Ετσι εκείνοι μεν φαντασιώνονται πως εξεγείρονται εναντίον του συστήματος. Από την άλλη όμως, οι συστημικοί τρίβουν τα χέρια τους και από μέσα τους εγνωμονούν τους διαδηλωτές επειδή με την εκτόνωση του θυμικού τους το σύστημα παραμένει άθικτο και ατσαλάκωτο. Είδες; Λένε. Αυτό σημαίνει δημοκρατία!