Δημήτρης Δανίκας

Ενα λοιπόν. Με αφήνει παγερά αδιάφορο η καλή η πολύ καλή η η σχετικά κακή περιουσιακή κατάσταση κάθε πολιτικού. Δικό τους θέμα. Αν έχουν πολλά με γεια κα με χαρά τους. Αν δεν έχουν δεν μπορώ να κάνω τίποτα ώστε να συνεισφέρω κι εγώ στο πορτοφόλι τους. Το μοναδικό που μ ενδιαφέρει είναι ο τρόπος απόκτησης αυτής της περιουσίας και αυτών των κεφαλαίων. Πως έγινε; Και πότε έγινε; Κατά την διάρκεια της βουλευτικής και υπουργικής θητείας τους; Τότε να ελεγχθούν αμέσως. Και σε περίπτωση ανομίας να καταλήξουν πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Θα γίνει; Τώρα πλάκα κάνεις. Να λέμε καμια μακακία να περνάει η ώρα

Δύο λοιπόν. Η περιουσιακή κατάσταση του καθενός δεν είναι ταυτόσιμη, ούτε πάντα εκφράζει ούτε χαρακτηρίζει τις πολιτικές και ιδεολογικές του πεποιθήσεις. Αλλωστα σύστημα καπιταλιστικό έχουμε. Δηλαδή τι; Αν έχεις είσαι δεξιός Κι αν είσαι αριστερός δεν πρέπει να έχεις. Βλακείες. Μ αυτή τη λογική τότε άπαντες οι αδέκαροι που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή θα έπρεπε να ήταν του ΚΚΕ οι φανατικοί οπαδοί. Ανοησίες για εντυπώσεις

Τέσσερα λοιπόν. Με την μεταφυσική λογική του έχω δεν έχω, ο Μητσοτάκης θα έπρεπε να είναι ο χειρότερος και ο Τσίπρας ο καλύτερος. Εννοώ με την λογική του αποτελεσματικού πολιτικού. Αφού ο Τσίπρας έχει «ελάχιστα» και ο Μητσοτάκης «περισσότερα». Το περιουσιακό μέγεθος κάνει τον Τσίπρα αριστερό; Κι αυτό ανόητο. Ελα όμως που ο ευκατάστατος Μητσοτάκης αποδείχτηκε καλύτερος και πιο αποτελεσματικός. Ελα όμως που ο αριστερός και κάπως «φτωχός» Τσίπρας αποδείχτηκε ο πιο πρόθυμος, με τους δανειστές, Ελληνας πρωθυπουργός. Αρα τι ψάχνουμε ακριβώς; Φτωχούς και «πρόθυμους» πολιτικούς η «πλούσιους» και αποτελεσματικούς; Κι αυτό ανόητο

Πέντε λοιπόν. Βασικό κριτήριο δεν είναι η περιουσιακή κατάσταση των πολιτικών. Πάνω απ όλα είναι η αποτελεσματικότητά τους και η επάρκειά τους. Είτε είναι « φτωχοί» είτε «πλούσιοι»

Εξι λοιπόν. Απ αυτόν τον κανόνα εξαιρούνται όλοι οι βουλευτές που έχουν εκλεγεί να μας εκπροσωπούν στο ευρωκοινοβούλιο. Και το υπογραμμίζω αυτό για λόγο απλό. Επειδή οι ευρωβουλευτές αμείβονται με παχυλό μισθό. Επομένως η εκλογή τους στην Ευρωβουλή μοιάζει με κληρονομιά, με προίκα μοναδική. Απόδειξη η περίπτωση του Δημήτρη Παπαδημούλη Ακόμα πιο τρανταχτή η περίπτωση της Κωνσαντίνας Κούνεβα που αγόρασε στο Βέλγιο δύο οικοπεδικά «τεμάχια»

Εφτά λοιπόν. Σχετικά με όλους τους προνομιούχους Ελληνες ευρωβουλευτές δύο προτάσεις έχω να κάνω . Η πρώτη, να επιστρέφεται στον δημόσιο κορβανά μέρος του μισθού τους. Ετσι ώστεοι ευρωβυλευτές να μην θεωρούνται «προικοθήρες». Και η δεύτερη, να ανακοινώνονται όλα τα στοιχεία για τις παρεμβάσεις που έχουν κάνει και επίσης να δημοσιοποιούνται τα αποτελέσματα από τη συνολική προσφορά τους στο ευρωκοινοβούλιο

Κατά τα άλλα οι πίνακες με το «πόθεν έσχες» των πολιτικών καταλήγουν σαν κλειδαρότρυπες. Εμείς οι «κοινοί θνητοί» κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα τις ζωές των άλλων, ρίχνουμε μερικά γαμοσταυρίδια, μέσα μας ίσως και να τους φθονούμε και στο τέλος, την άλλη ημέρα όλα τα ξεχνάμε. Από εντυπώσεις άλλο τίποτα. Από ουσία και αποτελέσματα «για ένα πουκάμισο αδειανό για ένα μηδενικό»!