Δημήτρης Δανίκας

Ενα λοιπόν. Ο Κυριάκος δεν είναι σαρξ εκ της σαρκός της Νέας Δημοκρατίας. Μάλλον συγγενής εξ αγχιστείας.

Δύο λοιπόν. Πάντοτε το μητσοτακέικο θεωρούνταν ξένο σώμα στη γαλάζια παράταξη. Απόδειξη, η καχυποψία που έτρεφε και συντηρούσε προς τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη η λεγόμενη καραμανλική ιδιοκτησία. Απόδειξη, το γεγονός της μη εκλογής της Ντόρας Μπακογιάννη στη θέση του προέδρου, την οποία κατέλαβε ο «προδότης» Αντώνης Σαμαράς. Από τον «αλλόθρησκο» προτιμήθηκε ο «άπιστος».

Τρία λοιπόν. Ο Κυριάκος, ως υποψήφιος για τη θέση του αρχηγού του κόμματος, όχι μόνο δεν υποστηρίχθηκε μαζικά, αλλά, αντιθέτως, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που αρχικά τον πίστεψαν. Και πάντως όχι μέλη της καραμανλικής πτέρυγας.

Τέσσερα λοιπόν. Πασίγνωστη ήταν η υπόγεια σχέση της καραμανλικής «ιδιοκτησίας» με το περιβάλλον του Αλέξη Τσίπρα. Πασίγνωστη και εκκωφαντική η σιωπή του Αλέξη Τσίπρα προς το πρωθυπουργικό παρελθόν του Κώστα Καραμανλή. Τσιμουδιά για τον διπλασιασμό του χρέους, τις ατασθαλίες και τους χιλιάδες διορισμούς στο Δημόσιο. Περίπου συγκοινωνούντα δοχεία. Το ’να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο τα δυο πρόσωπα.

Πέντε λοιπόν. Οπως πασίγνωστοι, στους δημοσιογραφικούς και πολιτικούς κύκλους, οι απαξιωτικοί καραμανλικοί ψίθυροι εναντίον Κυριάκου. Με κορυφαία εκείνη που έλεγε «το μαγαζί είναι του Καραμανλή, ο Κυριάκος είναι προσωρινός ενοικιαστής».

Εξι λοιπόν. Πασίγνωστη και η αρνητική ψήφος του Κυριάκου προς τον Προκόπη Παυλόπουλο, τον εκλεκτό του Κώστα Καραμανλή και του Αλέξη Τσίπρα. Ο ένας έκοβε, ο άλλος έραβε.

Εφτά λοιπόν. Πασίγνωστες, στους ίδιους κύκλους και οι περιπτώσεις στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, προερχόμενες από το ίδιο στρατόπεδο, που επιθυμούσαν και εύχονταν εκλογική νίκη του Αλέξη Τσίπρα.

Οκτώ λοιπόν. Ομως διαφορετικός και από τον πατέρα του και την αδελφή του Ντόρα Μπακογιάννη. Καθόλου περίεργο αυτό. Πάντα, στην Ιστορία, ο «αιρετικός» προέρχεται από την ίδια οικογένεια, ή από το ίδιο καθεστώς που τον γέννησε και τον διαπαιδαγώγησε μέχρι εδώ. Ετσι προχωράει η Ιστορία. Παντού. Και πάντοτε. Αφθονα τα παραδείγματα. Ακόμα και τα πρόσφατα. Ο Γέλτσιν της σοβιετικής οικογένειας γκρέμισε τον «υπαρκτό σοσιαλισμό».

Εννέα λοιπόν. Απόδειξη η παροιμιώδης συναισθηματική σχέση του με τη σύζυγο και τα παιδιά του. Απόδειξη το τεχνοκρατικό του στυλ. Απόδειξη η ευρύτητα των επιλογών του.

Δέκα λοιπόν. Είτε επειδή είναι επιθυμία της εποχής. Είτε επειδή «ως εδώ και μη παρέκει». Είτε επειδή έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Είτε επειδή είναι ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή. Είτε για όλα αυτά μαζί σημασία έχει ένα πράγμα. Σε αντίθεση με όλους τους πρωθυπουργούς, ο Κυριάκος είναι λιγότερο «πολιτικός», με τη νεοελληνική σημασία του όρου, και περισσότερο άνθρωπος που πιστεύει σε κάτι απλό: Do the Job. Κάνε τη δουλειά. Χωρίς ιδεολογικά πρόσημα, χωρίς κομματικές σημαίες, χωρίς διχαστική ρητορική και χωρίς ρεβανσισμούς.

Εντεκα λοιπόν. Με απλά λόγια, «κάνε τα αυτονόητα». Με απλά λόγια, «ιδού τα καθήκοντα» υπουργών και υφυπουργών. Με απλά λόγια, όλοι θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Γι’ αυτό οι περισσότεροι αξιωματούχοι της κυβέρνησης προσήλθαν εκ μεταγραφής. Γι’ αυτό είναι της αγοράς. Γι’ αυτό είναι εκπαιδευμένοι. Γι’ αυτό μερικοί είναι «εξωγενείς», από αντίπαλα κόμματα. Και γι’ αυτό ελάχιστες, σε σχέση με το παρελθόν, οι ισορροπίες που έπρεπε να διατηρηθούν με την υπουργοποίηση «γαλάζιων» βουλευτών των μετρίων έως ασήμαντων επιδόσεων.

Δώδεκα λοιπόν. Το τελευταίο τεκμήριο περί διαφορετικότητας του Κυριάκου Μητσοτάκη προκύπτει από το γεγονός ότι ψηφίστηκε από οπαδούς άλλων κομμάτων. Και μάλιστα αριστερών κομμάτων. Η διαίσθηση της κοινωνίας είναι καταλυτική και ενίοτε ευεργετική.

Σαν να λέει «άντε, τελευταία ευκαιρία, ο Κυριάκος μπορεί να κάνει τη δουλειά». Ο Κυριάκος το αουτσάιντερ, δηλαδή η Νέα Τεχνοκρατία, όχι η Νέα Δημοκρατία!