Δημήτρης Δανίκας

Ενα λοιπόν. Είναι ο καλύτερός μας. Το «είναι» επειδή η περίπτωσή του, στο δημοσιογραφικό γίγνεσθαι, δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα. Οταν ξεπεραστεί, τότε θα μας πει Adios Amigos.

Δύο λοιπόν. Και είναι ο καλύτερός μας επειδή η περίπτωσή του είναι η επιτομή της πεμπτουσίας ενός ατελείωτου, ασταμάτητου, ευφάνταστου δημιουργικού οργασμού.

Τρία λοιπόν. Και είναι έτσι επειδή ταυτόχρονα, τα κείμενά του και η πορεία του, χορεύουν αρμονικά και συνθέτουν επίσης αρμονικά όλες μα όλες τις αξίες πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε, από την ύπαρξή της, η τέταρτη εξουσία.

Τέσσερα λοιπόν. Και μερικές εξ αυτών είναι αποτυπωμένες με ανεξίτηλα γράμματα: αντισυμβατικός, ακαταπόνητος, απρόβλεπτος, προκλητικός, σαρκαστικός, ανατρεπτικός, αιρετικός, πρωτοπόρος, δημιουργικός.

Πέντε λοιπόν. Με απλά λόγια. Απέναντι στην εξουσία. Σε κάθε μορφή εξουσίας. Αλλιώτικα νεκρή η δημοσιογραφία. Με απλά λόγια χωρίς «κοστούμι» και χωρίς «γραβάτα». Δηλαδή «στα παλιά μου τα παπούτσια οι συμβάσεις». Με απλά λόγια «δεν φοβάμαι να εκτεθώ». Γιατί όποιος φοβάται στην ιδέα να εκτεθεί, όποιος τρέμει στην ιδέα να δοκιμάσει, να τολμήσει, να ορμήσει, να «κολυμπήσει», ε αυτός είναι νεκροζώντανος οργανισμός.

Εξι λοιπόν. Απέναντι όχι μόνο στην εξουσία. Απέναντι στην μαλθακότητα. Απέναντι στην μακαριότητα. Απέναντι στα δελτία τύπου. Απέναντι στην μετριότητα. Απέναντι στη νεκροφάνεια. Απέναντι στην ουδετερότητα. Απέναντι στην ρουτίνα. Απέναντι στη συνήθεια. Απέναντι στη μανιέρα. Απέναντι ακόμα και στον εαυτό του.

Εφτά λοιπόν. Ολες αυτές οι ιδιότητες που φέρει η συντριπτική πλειοψηφία της μάζας. Ο ανθρώπινος ζελές που μετακινείται, ανάλογα προς τα πού φυσάει ο άνεμος.

Οκτώ λοιπόν. Και όπως συμβαίνει με κάθε χαρισματική προσωπικότητα έτσι κι αυτός. Τη μια στιγμή προκλητικός. Και αμέσως σεμνός. Τη μια στιγμή, προς τους συναδέλφους του, αυστηρός, απαιτητικός. Αμέσως μετά υποστηρικτής και για κάθε πρόβλημα τους, «χορηγός».

Εννιά λοιπόν. Το συμπέρασμα, το αποτέλεσμα αυτής της πορείας συμπυκνώνεται σε μερικές ελάχιστες λέξεις. «Ετσι για πλάκα», όπως έλεγε, επινόησε, υποστήριξε και προκάλεσε με την πρώτη έφοδό του, σ' εκείνες τις σαρκαστικές ανατρεπτικές στήλες με τα σχόλιά του. Οπως, ας πούμε, στη «μαύρη τρύπα». Κι «έτσι για πλάκα» επινόησε και έφτιαξε μια εφημερίδα που όχι μόνο άλλαξε τα πάντα αλλά πάλι «έτσι για πλάκα» έβλεπαν και έτρωγαν, όλα τα εκδοτικά συγκροτήματα, την σκόνη του από μακριά.

Δέκα και τελευταίο λοιπόν. Οσα έκανε, όσα ένιωθε, όσα απλόχερα σκορπούσε και όσα έγραφε, ο Θέμος, ούτε κάνουν, ούτε αισθάνονται όλοι αυτοί οι κοπρολάγνοι κατήγοροί του σε ολόκληρη τη ζωή τους. Οπως έγραφε ο θρυλικός Οσκαρ Ουάιλντ, κατατρεγμένος κι αυτός από τον ασυγκράτητο και αθεράπευτο πουριτανισμό εκατομμυρίων νεκροζώντανων οργανισμών «We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars». Που ελευθέρως πα να πει «Ολοι κολυμπάμε στον βούρκο, αλλά μερικοί από εμάς κοιτάμε τ' άστρα».

Και για να τελειώνω. Δύο λέξεις εκστομίζω. Δύο λέξεις ξοδεύω προς όλους αυτούς τους νεκροζώντανους κοπρολάγνους. Δύο λέξεις από κάθε αμερικανική ταινία: Fuck You!