Δημήτρης Δανίκας

Τα πράγματα είναι απλά. Εμείς τα μπερδεύουμε και μπερδευόμαστε σε αυτά. Πορευόμενοι με ιδεολογικές αγκυλώσεις και κομματικά βαρίδια. Και πάντα αλληθωρίζοντας προς το βαθύ παρελθόν. Οπου κυριαρχούσαν και αντιμάχονταν οι δυνάμεις της Αριστεράς, της Δεξιάς και της τάχα μου σοσιαλιστικής και «πρασινάλογης» αλλαγής.

Τα πρόσφατα παραδείγματα είναι πολλά. Ο ξένος Τύπος, ο συστημικός, θριαμβολογεί υπέρ του Τσίπρα. Ο Ευρωπαίος οικονομικός επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί πλέκει το εγκώμιο του Τσακαλώτου. Και οι σύμμαχοί μας λένε τα καλύτερα για την ελληνική κυβέρνηση. Αραγε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Και μάλιστα για έναν κομματικό σχηματισμό που εγκαινίασε την καριέρα και άρχισε την κυβερνητική διαδρομή του με την εξαμηνίτικη βαρουφακιάδα που λίγο κόντεψε να μας ρίξει στα βράχια;

Δύο τινά συμβαίνουν. Είτε η γερμανική καγκελαρία έχει μετακινηθεί προς τα αριστερά, τον Λένιν και τον Τσε Γκεβάρα. Είτε ο Τσίπρας και η παρέα του έχουν μετακομίσει και εγκατασταθεί στο κυρίαρχο καπιταλιστικό σύστημα το ευρωπαϊκό. Ενδιάμεση απάντηση δεν υπάρχει. Ο τρίτος δρόμος έχει καταλήξει στα θυμαράκια.

Η απάντηση είναι επίσης απλή. Ο Τσίπρας, ο πιο πρόθυμος συνομιλητής και υποτακτικός. Ο Τσίπρας, που υπογράφει κάθε συμφωνία με τους δανειστές. Ο Τσίπρας με τη συστημική πολιτική χωρίς αγανακτισμένους και χωρίς έντονη την παρουσία της λαϊκής οργής.

Αν κανείς δει και παρατηρήσει από ψηλά τη γενική πολιτική εικόνα των ελληνικών κομματικών αντιπαραθέσεων και των εμφυλιοπολεμικών κραυγών, θα καταλήξει στα εξής συμπεράσματα:

Πρώτον, ότι με τη μετακίνηση, προς τα δεξιά και συστημικά, του Τσίπρα άδειασε εντελώς το γήπεδο το αριστερό. Μια μετακίνηση ορατή, συστηματική και θεαματική.
Δεύτερον, ότι η παρουσία κομματιδίων των αριστερών δυνάμεων, όπως του Λαφαζάνη και της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ελάχιστη, μικροσκοπική επίδραση έχουν προς το σώμα της ελληνικής κοινωνίας και το εκλογικό. Ούτε με τα κιάλια βλέπουν έδρανα κοινοβουλευτικά.

Τρίτον, ότι με το Σκοπιανό η το Μακεδονικό (όπως θέλετε, πείτε το) τόσο η Φώφη Γεννηματά, της πρασινοπέτσινης Αλλαγής, όσο και ο Βασίλειος Λεβέντης της κεντρώας και αειμνήστου, του Γεωργίου Μαύρου και του Ιωάννη Ζίγδη, κληρονομιάς έχουν αμφότεροι μετακινηθεί κι αυτοί προς τα Δεξιά.

Τέταρτον, ότι με το ίδιο κριτήριο, το Σκοπιανό, η Νέα Δημοκρατία έχει κι αυτή μετακινηθεί ακόμα πιο δεξιά. Προκειμένου, φυσικά, να φρακάρει διαρροές προς την Ακροδεξιά.

Πέμπτον και τελευταίο. Οτι όλες αυτές οι μετακινήσεις ένα πράγμα δηλώνουν και υπογραμμίζουν φωναχτά. Η συντριπτική πλειονότητα των κομματικών ελληνικών δυνάμεων ακολουθεί την ίδια, δεξιά, πορεία, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο. Και όχι μόνο εκεί, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο
Το παραπλανητικό και αποπροσανατολιστικό που συμβαίνει εν Ελλάδι είναι το γνωστό και άκρως πονηρό ότι πολλοί, ιδιαίτερα του Τσίπρα η παρέα, στα λόγια παριστάνουν τους αριστερούς ενώ στην πράξη ακολουθούν και υπηρετούν την ίδια δεξιά γραμμή και προοπτική.

Γεγονός που οι σύμμαχοί μας έχουν εντελώς αντιληφθεί. Από την εποχή του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου. Οι Ελληνες, σου λένε, σκέπτονται με αριστερό κεφάλι και χορταίνουν με δεξιό, συστημικό στομάχι.

Αν μάλιστα λάβω σοβαρά τα πολλά «όχι» της Νέας Δημοκρατίας, τότε η γενική εικόνα μοιάζει με το θεατρικό έργο του Ευγένιου Ιονέσκο «Η φαλακρή τραγουδίστρια».
Σκεφτείτε το στα σοβαρά. Οχι στη Συμφωνία των Πρεσπών. Οχι στα υψηλά πλεονάσματα. Οχι στο κούρεμα των συντάξεων. Οχι στη συρρίκνωση του αφορολόγητου. Σχεδόν όχι σε όλα.

Ρε συ, μπας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο Αλέξης Τσίπρας του 2018 και ο Αλέξης Τσίπρας έχει μεταμορφωθεί σε Κυριάκο Μητσοτάκη του 2014;
Ενα το γεγονός. Ολοι κλίνατε επί δεξιά. Ολα τ’ άλλα είναι για κορόιδα και χαϊβάνια ελληνικά!