Δημήτρης Δανίκας

Μέσα, λοιπόν, στη μεγαλύτερη κρίση όλων των νεότερων ελληνικών εποχών. Μέσα σε μια εποχή όπου οι ελίτ της εξουσίας έβλεπαν πανωλεθρία. Μέσα σε αυτή την καταστροφή και την παραλίγο οριστική μετακίνηση του παλιού κομματικού μηχανισμού προς τα απορριμματοφόρα των λαϊκών μαζών. Μέσα στον φόβο και τον τρόμο που προκαλούσε η φτωχοποίηση όλων σχεδόν των επαγγελμάτων και των στρωμάτων της κοινωνίας. Μέσα σε αυτό τον ανεξέλεγκτο ορυμαγδό εμφανίζεται μέγας ευεργέτης του συστήματος πολιτικής και οικονομίας!

Πρώτο, λοιπόν. Η Αριστερά αναλαμβάνει τα ηνία της κυβερνητικής εξουσίας. Πράγμα που επιβεβαιώνει στις συνειδήσεις των απλών πολιτών ότι το σύστημα είναι άκρως δημοκρατικό. Αριστερά θέλετε; Ορίστε η Αριστερά!

Δεύτερο, λοιπόν. Η Αριστερά αποδεικνύεται μια πρώτης τάξεως εφεδρεία. Πράγμα που επίσης επιβεβαιώνει την αφομοιωτική ικανότητα και τις αστείρευτες δυνάμεις της εξουσίας.

Τρίτο, λοιπόν. Η Αριστερά, μετά την εξαντλητική και παραλίγο καταστροφική εξάμηνη διαπραγμάτευση, αναγκάζεται να γονατίσει στα τέσσερα. Ετσι κουρελιάζει στην πράξη αυτό που είχε επαγγελθεί ότι θα κουρέλιαζε με τα λόγια.

Τέταρτο, λοιπόν. Με αυτό το γονάτισμα και τη συνακόλουθη κυβίστηση, η Αριστερά πείθει ακόμα και τους πλέον αντιμνημονιακούς ότι ο δρόμος είναι ένας και μοναδικός. Και ο μονόδρομος φέρει την ονομασία «Μνημόνιο». Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που η συγκεκριμένη Αριστερά είναι τόσο αρεστή σε όλα τα διεθνή κέντρα εξουσίας. Η δικτατορία του μονόδρομου της Ευρωζώνης. Θέλεις ευρώ; Σκάσε και κολύμπα!

Πέμπτο, λοιπόν. Η Αριστερά αναγκάζεται να διεκπεραιώσει όλα εκείνα τα μέτρα που ουδεμία άλλη κομματική, κυβερνητική δύναμη θα μπορούσε να κάνει. Με τόση τόλμη και τέτοια πειθώ προς τις λαϊκές μάζες. Ετσι η συγκεκριμένη Αριστερά μεταβάλλεται σε οδοκαθαριστή του συστήματος. Οπως άλλωστε είχε συμβεί στο παρελθόν. Οπως, λόγου χάριν, ο Γεώργιος Παπανδρέου της Λαοκρατίας έχει συνδέσει το όνομά του με τα Δεκεμβριανά. Οπως ο Νικόλαος Πλαστήρας του Κέντρου έχει ταυτιστεί με την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη.

Εκτο, λοιπόν. Η συγκεκριμένη Αριστερά όχι μόνο υπογράφει μέτρα, αδιανόητα και ολότελα αντιλαϊκά, αλλά πάνω απ’ όλα αυτά εφαρμόζονται σε κλίμα κοινωνικής ηρεμίας και σχεδόν απόλυτης μαζικής υπνηλίας. Αυτή κι αν είναι μέγιστη ευεργεσία!

Εβδομο, λοιπόν. Επειδή τα μέτρα είναι επώδυνα και για τα περισσότερα κοινωνικά στρώματα καταστροφικά, γι’ αυτό το πρόσημο Αριστερά ευτελίζεται και καταπίπτει από την κλίμακα του ηθικού πλεονεκτήματος της εν γένει Αριστεράς. Που πά’ να πει ότι όλο και περισσότεροι καλοπροαίρετοι και ανυποψίαστοι πολίτες εκτιμούν ότι Αριστερά και Δεξιά μια απ’ τα ίδια. Με απλά λόγια, «Αριστερά ποτέ άλλη φορά». Με τέτοιους φίλους τι να τους κάνεις τους εχθρούς!

Ογδοο, λοιπόν. Εξ αυτής της κατάπτωσης και της αριστερής κατρακύλας συσπειρώνεται και επανακάμπτει η παραδοσιακή Δεξιά. Και ταυτόχρονα νεκρανασταίνεται το ΠΑΣΟΚ. Οσο πιο πολλά μέτρα τόσο μεγαλώνουν τα ποσοστά του Κυριάκου και της Φώφης Γεννηματά. Με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, την εκποίηση μονάδων της ΔΕΗ και το «πενήντα συν ένα» στις απεργιακές κινητοποιήσεις, μια βαριά και ασήκωτη ταφόπλακα πλησιάζει να καλύψει το «πτώμα» του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ.

Μ’ έναν λόγο, η συγκεκριμένη Αριστερά, ο καλύτερος, πιο παραγωγικός, δημιουργικός και υποτακτικός προπομπός της Δεξιάς. Ποιος ο μέγας -του συστήματος- ευεργέτης; Φυσικά ο Αλέξης Τσίπρας. Ενα μέτρο την ημέρα κάνει την Αριστερά πιο πέρα. Αντε και εις ανώτερα! Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Με τη Νέα Δημοκρατία στα κυβερνητικά δώματα!