Δημήτρης Δανίκας

Το όνειρο της κατοικίας. Του διαμερίσματος. Τουτέστιν  τούβλα, τσιμέντα, σίδερα,  πατώματα, λουτροκαμπινέδες,    υαλοπίνακες, βαψίματα, έπιπλα και  ότι άλλο  βάλει με το νου  της κάθε νοικοκυρά. Συνήθως ο σύζυγος πληρώνει η  σύζυγος  επιβλέπει και αποφασίζει

Το όνειρο  της  κατοικίας.  Το  Κατοχικό  σύνδρομο. Να  βάλουμε ένα κεραμίδι  πάνω από το  κεφάλι μας. Οπου  οκτώ στους  δέκα  είναι κάτοχοι,   τουλάχιστον μίας   κατοικίας. Οπου περιουσίες  ροκανίστηκαν στο  βωμό αυτού του ονείρου.  Κληρονομιές σπαταλήθηκαν.  Εκατοντάδες  χιλιάδες  συμπολίτες μας  βασανίστηκαν και βασανίζονται γι αυτό το «ρημάδι το  σπίτι». Οπου   δισεκατομμύρια  μη εξυπηρετούμενων   δανείων μας ανάγκασαν σε   αλλεπάλληλες  ανακεφαλαιοποιήσεις  τραπεζών. Οπου αυτές οι  ανακεφαλαιοποιήσεις φορομαστιγώνουν κάθε πολίτη αυτής της χώρας,  κυρίως μάλιστα φτωχούς και  αθώους. Οπου  δηλαδή  εγώ, ας πούμε, που  δεν έχω  μισό τετραγωνικό είμαι  αναγκασμένος να πληρώνω  εσένα που έχεις δανειστεί και  τώρα παριστάνεις τον  τρελό!

Οπου εκατοντάδες μικροεργολάβοι θησαύρισαν. Οπου  εκατοντάδες χιλιάδες αυθαίρετα  φύτρωσαν.  Οπου επίσης  εκατομμύρια  διαμερίσματα και κατοικίες  κακοποιήθηκαν  από μία  έως πολλές αυθαίρετες κατασκευές.  Οπου  όλα περίπου τα  ρέματα μπαζώθηκαν. Οπου  με κάθε νεροπομπή  πλημμυρίζουν σπίτια, δρόμοι, καταστήματα, αυτοκίνητα, τα πάντα.  Οπου οκτώ στις δέκα κατασκευές πάσχουν από  ελλειματικές   μονώσεις  τριτοκοσμικού  τύπου. Οπου αυτές οι  ελλειμματικές μονώσεις  μας σπρώχνουν σε δυσθεόρατη κατανάλωση ενέργειας,  δηλαδή πετρελαίου.  Οπου η  υπερβολική κατανάλωση ενέργειας,  σε  σχέση με την απίστευτη  ηλιοφάνεια της  χώρας, είναι  μία από τις  αιτίες  ανάπτυξης  λαθρεμπορίου  πετρελαίου!

Οπου  αυτή η ενεργοβόρα    κατανάλωση   εκτοξεύει  τις εισαγωγές πετρελαίου και φυσικού  αερίου στο  Διάστημα. Οπου αυτή η πρωτοφανής εισαγωγή πετρελαίου και  φυσικού αερίου «σκοτώνει»  το ισοζύγιο πληρωμών με αποτέλεσμα η  χώρα να τραμπαλίζεται στο χείλος του  γκρεμού. Και όπου μετά το  2010  οι μισοί ιδιοκτήτες  μουτζώνουν τον εαυτό τους  με την επωδό «τι  το θελα το  ρημάδι» Και οι άλλοι μισοί κόβουν κάθε περιττό  έξοδο, ακόμα και το  φαγητό τους, προκειμένου να πληρώσουν το «ρημάδι»

Εξ αυτού του  αξιομνημόνευτου ερωτικού πάθους του Νεοέλληνα  για τα τούβλα, τα  σοβατοπιά και τους  χρυσοποίκιλτους  λουτροκαμπινέδες, άπαντες κατέληξαν δούλοι ενός «πράγματος», επαίτες για να ταίσουν τα τσιμέντα και τα σίδερα, «μελλοθάνατοι» ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, καθώς και πελάτες  κορακιών που ορμάνε ακάθεκτοι να τους πάρουν την περιουσία  για ένα πιάτο φακές

Με απλά λόγια. Και δούλοι. Και από άνθρωποι   γίναμε «πράγματα» (αυτό λέγεται πραγμοποίηση). Και θύματα. Και  «μελλοθάνατοι». Αλλά και  στερημένοι προκειμένου να διατηρήσουμε  το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας.

Και  το  χειρότερο; Οι επίγονοι και  κληρονόμοι εκμαυλισμένοι. Σκοτώνεσαι εσύ στην  δουλειά  και στο τέλος το  κεραμίδι  καταλήγει   στον κανακάρη  σου. Κι εκείνος με την  σειρά του, με τα  ενοίκια στην τσέπη, να  ξημεροβραδιάζεται   στις καφετέριες,   τα   κλαμπ και   τις τσούλες. Ξέρεις πως λέγεται αυτό το  σπορ;  Μαζικός, συλλογικός, ανελέητος  μαζοχισμός. Ετσι έστρωσες έτσι  θα κοιμηθείς. Ανόητε  ε ανόητε!