Δημήτρης Δανίκας

Ο  Σόιμπλε έχει «μουλαρώσει». Κουβέντα  για απομείωση    χρέους.  Δύο  οι λόγοι  αυτής  της  πεισματικής   άρνησης. Ο πρώτος, η πλήρης αναξιοπιστία του πολιτικού προσωπικού της Ψωροκώσταινας. Ολόκληρου. Και   των πέντε  του ευρωπαικού τόξου.  Από  τη Νέα  Δημοκρατία και τον  Αλέξη Τσίπρα μέχρι την Φώφη, τον Σταύρο και  τον Λεβέντη. Το   γερμανικό διευθυντήριο πιστεύει ακραδάντως ότι έτσι και απομειωθεί  το χρέος  η όποια  ελληνική κυβέρνηση θα  χαλαρώσει τα μέτρα, η  κατάσταση θα επιστρέψει στο παρελθόν και όλες οι θυσίες θα πάνε στράφι. Αδικο έχει;  Καθόλου!

Ο δεύτερος λόγος είναι οι γερμανικές εκλογές. Βλέπουμε,  σου λέει ο πονηρός Γερμανός.  Μέχρι  τις εκλογές ποιος  ξέρει τι πρόκειται να προκύψει εν Ελλάδι. Τα πάντα  ρει. Κάθε ώρα  αλλάζουν τα  δεδομένα  σαν κινούμενη άμμος!

Επιμένει και η Λαγκάρντ. Το μείγμα  το  δικό της μοιάζει  με  το καρότο και το μαστίγιο. Καρότο είναι η επιμονή  της στην απομείωση του χρέους. Μαστίγιο   ο περιορισμός μισθών και συντάξεων. Γιατί;

Επειδή έτσι  η  Ελλάδα  θα γίνει ακόμα πιο   φτηνή. Και επειδή  θα έχει να πληρώνει λιγότερα για το  χρέος. Μόνο, έτσι  λέει,  θα προκύψουν  επενδύσεις και  η  ανάπτυξη  θα καταφθάσει πάνω σε  λευκό άλογο.  Οπως το Ιππικό στο καουμπόικες  ταινίες

Το  σενάριο αυτό προκαλεί μεγάλη ανατριχίλα  σε κάθε μικρομεσαίο και σε κάθε φτωχό. Ποιος  φταίει;  Η Λαγκάρντ θα πείτε.  Λάθος  θα πω.  Το    κυβερνητικό προσωπικό  φταίει. Το πολιτικό προσωπικό που μας κυβέρνησε  τα τελευταία σαράντα χρόνια. Για τους εξής απλούς λόγους

Πρώτα επειδή ενθάρρυνε  την  ύπαρξη και την διαιώνιση ενός κακοφορμισμένου, άθλιου, οικονομικού μοντέλου. Οπου  κυριαρχούσε  ο μεταπρατικός, κρατικοδίαιτος  τριτοκοσμικός καπιταλισμός.  Οπου η παραγωγή πετσοκόφτηκε. Και όπου  η χώρα μετατράπηκε σε ένα απέραντο   τοπίο  μέτριων έως κακών  υπηρεσιών. Με ένα ξεχαρβαλωμένο, υπερτροφικό,  άχρηστο  δημόσιο μηχανισμό!

Ετσι  ενώ η Ψωροκώσταινα  έπασχε    θανάσιμα από  παντελή έλλειψη σύγχρονων  υποδομών με μια  φθίνουσα παραγωγική  εξαγωγική  διαδικασία,  εμείς παριστάναμε τους ευρωπαίους και μάλιστα  του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης. Εμείς με τον αραμπά και  όλοι οι άλλοι με  το  Fiat και  την Mercedes! Κάπως έτσι!

Με απλά λόγια,  τους επόμενους μήνες θα αναγκαστούμε να αντιμετωπίσουμε κατάματα  την πραγματικότητα. Οποιος και  να είναι     πρωθυπουργός με όποιος κόμμα και όποιο  συνασπισμό κομμάτων. Το δίλημμα εφιαλτικό. Είτε θα ροκανιστούν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις κι έτσι η Ελλάδα να  γίνει, περίπου, Βουλγαρία. Είτε θα επιβεβαιωθεί η προφητεία του Σόιμπλε, του Λαφαζάνη και  της Κωνσταντοπούλου. Δηλαδή έξοδος από το  euro με  ταυτόχρονη λειτουργία ενός παράλληλου νομίσματος!

Πως θα γίνει αυτό; Πάντως  όχι  μόνο μ ένα κόμμα. Αυτό το  τραγικό τάνγκο χρειάζεται να  το  χορέψουν  τουλάχιστον τα δύο  μεγάλα κόμματα.  Γαλάζιοι και  ροζ. Σήμερα  εχθροί,  αύριο «για την  σωτηρία της Ελλάδας  ρε γαμώτο». Γι αυτό σας λέω. Μη   βιάζεστε. Μην εκτίθεστε. Και μην μουντζώνετε τους αντιπάλους σας. Εσένα το λέω. Σήμερα Συριζοανέλ, αύριο  Κυριάκος με Τσίπρα «χέρι με  χέρι μαζί  πηγαίναμε  στην αμμουδιά». Αντε  γεια!