Δημήτρης Δανίκας

Ας είμαστε  ειλικρινείς. Με τους άλλους και με τον εαυτό μας. Ελάχιστοι  είχαν ακούσει το όνομα Άννα Κορακάκη. Ελάχιστοι το όνομα Κατερίνα Στεφανίδη. Ισως λιγότεροι το όνομα Σπύρος  Γιαννιώτης. Το ίδιο ισχύει και για τον Λευτέρη Πετρούνια. Και είμαι βέβαιος ότι μια χούφτα νοματαίοι γνώριζαν περί σκάφους διαστάσεων τεσσάρων μέτρων και εβδομήντα εκατοστών. Καθώς και τα ονόματα Παναγιώτης Μάντης και Παύλος Καγιαλής!

Καλά κάναμε και πανηγυρίσαμε. Αυτονόητο. Καλά κάναμε και αισθανθήκαμε εθνικά υπερήφανοι. Και πώς να μην ήμαστε; Οταν απ' αυτή την ρημαγμένη ξεχαρβαλωμένη πατρίδα προέκυψαν έξι μετάλλια, εκ των οποίων τα τρία ολόχρυσα!

Ολα αυτά καλά και άγια. Και στους ερχόμενους Ολυμπιακούς του Τόκιο μακάρι να  τα διπλασιάσουμε. Ομως εκ του απρόβλεπτου αυτού  θριάμβου προκύπτουν μερικά  ζητηματάκια.  Που αφορούν τόσο σε εμάς όσο και στην Πολιτεία!

Θα τους τιμήσουμε μόνο αν τους «ακολουθήσουμε».  Μόνο αν στοιχεία του χαρακτήρα τους τα  αφομοιώσουμε. Μόνο αν πραγματικά προσπαθήσουμε.

Μόνο αν τον συγκροτημένο, λιτό, περιεκτικό λόγο του Σπύρου Γιαννιώτη, αντιγράψουμε. Υπέρτατο το παράδειγμα αυτού του μαχητή της κολύμβησης. Ούτε φούμαρα περί πατρίδας και άλλα τέτοια που «κολυμπούν» με σωσσίβιο την εύκολη και δημαγωγική ρητορεία. Ούτε να αμφισβητήσει τον «χρυσό» αντίπαλό του που για υποκλάσματα  των υποκλασμάτων του  δευτερολέπτου του «έκλεψε» την πρώτη θέση. Ούτε να διολισθήσει στον λαϊκισμό εναντίον  ανύπαρκτης κρατικής στήριξης, ούτε τίποτα. Ο Σπύρος Γιαννιώτης μια από τις τρεις, τέσσερις μεγιστοτεράστιες περσόνες αυτών των Ολυμπιακών αγώνων στο  Ρίο!

Θα τους τιμήσουμε λοιπόν αν επιχειρήσουμε να τους κοπιάρουμε. Να κοπιάρουμε την «αέναη» προσπάθειά τους. Τον ασυγκράτητο και οργανωμένο αγώνα τους. Και την αυστηρή προσήλωση στον στόχο τους!

Ενα το κρατούμενο αυτό. Υπάρχει και δεύτερο. Θα τους τιμήσουμε αν επιτέλους μαζί με το ποδοσφαιρικό τόπι, αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε και για τον πραγματικό αθλητισμό. Του στίβου, της κολύμβησης και όλων των περιφρονημένων αθλημάτων!

Θα τους τιμήσουμε αν τα παιδιά μας τους ακολουθήσουνε. Στα μαθήματά τους, στις σπουδές τους, στην καθημερινότητά τους!

Και κάτι  σχετικά με την Πολιτεία. Κυρίως τους πολιτικούς εκπροσώπους όλων των κομμάτων. Αφήστε τα λόγια και αρχίστε τα έργα. Αφήστε τα παράσημα και τις γιορτές και αρχίστε να καταπιάνεστε με τις αθλητικές υποδομές. Η φωτογραφία με την παράγκα ιδιωτικού σκοπευτηρίου της Άννας Κορακάκη, αποτυπώνει με  κρυστάλλινο τρόπο την θλιβερή σχέση του Ελληνικού Δημοσίου με τον Αθλητισμό, πλην ποδοσφαίρου και μπάσκετ!

Παράγκα οι υποδομές. Παράγκα το ενδιάφερον. Παράγκα η κρατική πολιτική στον κλασικό αθλητισμό. Κι όμως απ' αυτή την παράγκα προέκυψε η πιο σπουδαία και ανεκτίμητη   διαφημιστική καμπάνια για την  Ελλάδα. Απ' αυτή την παράγκα η Κατερίνα, η Άννα, ο Σπύρος,  ο Λευτέρης, ο Παναγιώτης και ο Παύλος!  Το  δίδαγμα απλό, χρήσιμο, επίκαιρο, αληθινό: κι εσύ μπορείς αρκεί να προσπαθείς!