Δημήτρης Δανίκας

Να κυνηγήσουμε τα ερείπια. Να βουλιάξουμε τα ερείπια. Να πνίξουμε τα ερείπια. Να εξαφανίσουμε τα ερείπια. Να μαντρώσουμε τα ερείπια. Να ορθώσουμε τοίχο για να μην μπαίνουν τα ερείπια!

Θεέ μου τι να κάνουμε; Θεούλη μου τι έγινε; Θεούλη μου τι να κάνω εγώ ο δύσμοιρος, ο αδέκαρος που με την δουλειά μου δεν μπορώ να ταίσω τέσσερα στόματα;

Τα μάτια του θεού. Που τέτοια τύχη! Η διαλεκτική της καταστροφής. Αυτό μάλιστα. Πρώτα βομβαρδίσανε. Υστερα σκοτώσανε. Μετά όλα τα γκρεμίσανε. Και στο τέλος έφυγαν. Ολα αυτά έκαμαν. Κατ εξακολούθηση. Οργανωμένα. Μεθοδευμένα. Στοχευμένα. Για το πλιάτσικο. Για τα φράγκα. Για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Κυνικά τα έκαναν. Το ευρωπαικό διευθντήριο παρέα με το αμερικανικό Πεντάγωνο τα έκαναν!

Κάπως έτσι Συρία, Αίγυπτος, Ιράκ, Λιβυή μεταμορφώθηκαν σε κρανίου τόπο. Χιλιάδες δολοφονήθηκαν. Χιλιάδες κατοικίες καταστράφηκαν. Δεκάδες περιοχές μετατράπηκαν σε στάχτες και αποκαίδια

Βομβαρδισμούς έδωκες, «ζόμπι» θα λάβεις. Και τώρα εμείς οι αμέτοχοι, οι καναπεδάρχες που τηλεοπτικά απολαμβάναμε τα κατορθώματα του ιμπεριαλιστικού κτήνους, τώρα εμείς τα «επινίκια» λαμβάνουμε!

Και ποια η μεταναστευτική πολιτική; Να τους βλέπουμε; Να τους διασώζουμε; Να τους μεταφέρουμε στην Ομόνοια για να λιάζονται; Να τους μετακινούμε στα σύνορα; Τι να κάνουμε;

Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε. Ας πούμε ότι τους μαντρώνουμε. Αλλά πόσα στρατόπεδα να φτιάξουμε; Και με ποια προοπτική; Κι αν καταφθάσουν κι άλλοι; Κι αν τα στρατόπεδα δεν φτάνουν; Μηδέν στο πηλίκον δηλαδή!

Ας πούμε ότι αποφασίζουμε να τους πετάξουμε στην θάλασσα. Μακριά από εμένα μια τέτοια φασιστική λογική. Η συνείδησή μας δεν το επιτρέπει. Ασε που το Βερολίνο και οι Βρυξέλες το απαγορεύουν. Αυτή κι αν είναι υποκρισία τρομερή. Από τη μια τους βομβαρδίζουν και από την άλλη άφθονη ευρωπαική φιλανθρωπία χριστιανική!

Τότε; Να τους αφομοιώσουμε! Τι λες τώρα! Εδώ το ελληνικό τοπίο «βομβαρδισμένο». Εδώ δεν υπάρχει μία. Εδώ εκατοντάδες χιλιάδες στην ανεργία. Εδώ αδυνατούμε να αφομοιώσουμε τα δικά μας παιδιά. Εδώ όπου φτωχός κι η μοίρα του!

Τότε; Δεν υπάρχει λύση; Υπάρχει. Αλλά που λογική και ουμανισμός. Ποια η λύση; Μα φυσικά να πληρώσουν για την ανασυγκρότηση αυτών των χωρών. Να πληρώσουν τα σπασμένα. Να ξαναφτιάξουν τις χώρες όπως ήταν πριν. Και πρώτα απ όλα να καταδιώξουν και να εξαφανίσουν τα οργανωμένα κυκλώματα των δουλεμπόρων!

Αυταπάτες και ουτοπίες. Ο δολοφόνος αν συλληφθεί καταλήγει πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Οι «δολοφόνοι» δεν συλλαμβάνονται και δεν τιμωρούνται. Οι «δολοφόνοι» είναι των λαών οι εκλεκτοί. Οι «δολοφόνοι» είναι της κάθε πατρίδας οι χαρισματικοί ηγέτες και ελεγμένοι πολιτικοί!

Και κάθε τόσο μέσα από τα ερείπια ακούγεται του αρχηγού η φωνή: Σκοτώνουμε για να φέρουμε Δημοκρατία και να σώσουμε αυτή την αραβική φυλή!