Δημήτρης Δανίκας

Αφού  λοιπόν υπέγραψαν  όλες  τις διατάξεις, όλες τις υποχρεώσεις (προς τους δανειστές) και  όλους τους αστερίσκους  όλων  των Μνημονίων. Αφού  δηλαδή  έβαλαν τις τζίφρες τους  οι  γαλάζιοι,  οι πράσινοι αλλά και  οι   ροζ υπουργοί του  μπάρμπα Φώτη  του Κουβέλη. Και αφού όλοι σχεδόν  οι    βουλευτές και των  τριών κυβερνητικών κομμάτων  σήκωσαν τα  χέρια  τους  ψηφίζοντας  Yes  σε  όλες τις απαιτήσεις  του Βερολίνου, των Βρυξελών και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου

Αφού λοιπόν   όλα νομοτύπως τα  τακτοποποίησαν, στην  συνέχεια  ως κλασικοί  νεοέλληνες  εκχώρησαν μεγάλο μέρος των μνημονιακών συμβάσεων   στον  Χάρη  Θεοχάρη

Πονηρός ο  βλάχος.  Που  την μια στιγμή  λέει ένα πράγμα, την άλλη  λέει άλλο πράγμα και την  τρίτη παριστάνει τον ανήξερο. «Εγώ» σου λέει «Τι  να έκανα; Να  αφήσω την χώρα να  γκρεμιστεί; Ποτέ!  Είμαι πατριώτης  εγώ. Δεν  βλέπεις;  Το γράφει με  μεγάλα  γράμματα στο  κούτελό μου.  Τώρα όμως τα παίρνω  όλα πίσω»

Περίπου όπως με τον  λαγό στο  γνωστό ανέκδοτο. Που είπε στο λιοντάρι για το οποίο  διέδιδε  συκοφαντίες, πως δηλαδή  του είχε κάτσει και  τον είχε πηδήξει.  «Τι να  κάνω;  Λέω κι εγώ  καμιά μαλακία να περνάει η ώρα»

Τοιουτρόπως λοιπόν. Ο Θεοχάρης   ως  κλασικός και  συνεπής  τεχνοκράτης  κάθισε,  μελέτησε και εφάρμοσε.  Πρώτα  κατάφερε να μηχανογραφήσει όλα τα  φορολογικά στοιχεία. Μας  φακέλωσε. Και καλά έκανε. Επειτα άρχισε να  στέλνει την  λυπητερή.  Αντικειμενικά

Ποιος  φταίει;  Μα φυσικά  ο  Χάρης. Ποιος ο  Σατανάς;  Μα φυσικά ο  Χάρης.  Ποιος ο «κλέφτης»  της περιουσίας  μου; Μα φυσικά ο  Χάρης

Κάπως  έτσι   ο Χάρης Θεοχάρης  μεταβλήθηκε σε  σάκο του μποξ.  Ομως συνέχιζε. Με την ίδια συνέπεια και   την ίδια επιμονή. Αποτέλεσμα; Η  Κυβέρνηση από το πείσμα του Θεοχάρη κατάφερε να   αποσπάσει  πλεόνασμα. Τουλάχιστον  στα χαρτιά.  Ετσι ο Σαμαράς πιστώθηκε το κατόρθωμα. Ο  Θεοχάρης πιστώθηκε την άγρια  «φοροκαταιγίδα». Never mind.  Χάρη προχώρα

Ωσπου  ήρθαν  οι εκλογές.  Ωσπου   βγήκαν  τα αποτελέσματα. Ωσπου  ο Σαμαράς  κατέληκε δεύτερος και καταιδρωμένος. Να τρώει την σκόνη     και  να βλέπει την πλάτη του Αλέξη.  Ωσπου το στενό επιτελείο  του Αντώνη,  προφανώς ο Χρύσανθος Λαζαρίδης,  του   ψιθύρισαν στ  αυτί «μ αυτόν  τεχνοκράτη  Θεοχάρη που  δεν καταλαβαίνει από  πολιτική, χάσαμε  τουλάχιστον  δύο πόντους»

Αποτέλεσμα; Πόλεμος υπόγειος, απειλητικός και εξοντωτικός.  Ο Θεοχάρης μόνος, απελπισμένος. Βαλλόμενος ένθεν και ένθεν. Ο  Θεοχάρης απελπισμένος. Μα τι έκανα; Που έφταιξα; Ο, τι   έγραφαν τα Μνημόνια, όλα τα  τήρησα. Εχασα τον ύπνο μου. Κατέστρεψα την προσωπική μου  ζωή. Αφοσιώθηκα    ψυχή τε και  σώματι. Θεέ μου  τι αμαρτίες πληρώνω  εγώ  ο  φτωχός και  σιωπηλός αμνός σου;

Κάπως έτσι ο  Θεοχάρης  άρχισε να  αισθάνεται   σαν   ρεπλίκα  του Υψιστου. Να κουβαλάει, μόνος  αυτός,  τον σταυρό του μαρτυρίου. Και έτσι αποφάσισε να  την κάνει

Το συμπέρασμα  απλό. Κάνεις  καλά  την  δουλειά σου;  Εξω απ  εδώ. Δεν την κάνεις;  Ελα μαζί μας στον κομματικό   χορό. Η αξιοσύνη είναι  λέξη άγνωστη στην Ψωροκώσταινα!