Δημήτρης Δανίκας

Επειδή λοιπόν αυτός ο συγκεκριμένος υποψήφιος με τον χαρακτηρισμό «Σλαβομακεδόνες» που εκστόμισε αποτελούσε τον καλύτερο μεζέ για ντόρο, σκάνδαλο με στόχο την εύκολη τηλεθέαση. Επειδή δηλαδή οι θεατές θα τον στόλιζαν «προδότη», «ανθέλληνα», «εφιάλτη» και «πράκτορα», έχω να πω μερικά εντελώς πιστοποιημένα από την Ιστορία γεγονότα.

Η Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας -έτσι ακριβώς- αναγνωρίστηκε από τις ελληνικές κυβερνήσεις της δεκαετίας του ’50. Ουδεμία σημασία αν το έκανε η κυβέρνηση του Πλαστήρα, του Παπάγου ή του εθνάρχη Καρά Αμάν Αλή. Σημασία έχει ότι αναγνωρίστηκε. Χωρίς ίχνος διπλωματικού αστερίσκου.

Η αναγνώριση έγινε για δύο λόγους. Ο πρώτος επειδή ο Τίτο ήταν στα μαχαίρια με τον Στάλιν. Αρα «σύμμαχος» των Δυτικών συμμάχων. Ο δεύτερος, επειδή η Ελλάδα, ως υποτελής μπανανία, υπέκυπτε σε κάθε απαίτηση των αφεντικών. Δηλαδή του Λευκού Οίκου. Οποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτή τη μεγαλειώδη, πρωτοφανή, αφρικανικού τύπου εξάρτηση, δεν έχει παρά να διαβάσει το ντοκουμέντο του Αλέξη Παπαχελά «Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας» (εκδόσεις Εστία, 1997). Θα σας φύγει κάθε ίχνος πατριωτικής μαγκιάς.

«Χαρακτηριστικό του ελληνικού κατεστημένου είναι η ηττοπάθεια. Πιστεύουν πως η Ελλάδα μπορεί να σωθεί με εξωτερική βοήθεια. “Αφήστε”, λένε, “τους Αμερικανούς να μας κυβερνήσουν, αν πάει τίποτα στραβά, το λάθος είναι δικό τους”. Αυτοί οι άνθρωποι συνδυάζουν την ηττοπάθεια με τον ξέφρενο εθνικισμό»!

Αποτέλεσμα αυτής της αναγνώρισης ήταν ότι επί σειρά δεκαετιών μπαινόβγαιναν στα σύνορα και τα τελωνεία Ελληνες πολίτες και προϊόντα με τη σφραγίδα «Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Η διάλυση και φετοποίηση της (ενωμένης) Γιουγκοσλαβίας φέρει την υπογραφή του σημερινού πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Ως υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Χωρίς αστερίσκο.

Με τη διάλυση συνέβη το εξής αυτονόητο. Από το όνομα εξαερώθηκε ο πρώτος γεωγραφικός προσδιορισμός και έμεινε ο δεύτερος. Δηλαδή, «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Αποτέλεσμα ήταν το αυτονόητο. Το οποίο έζησα σε κάθε ταξίδι μου στο εξωτερικό, σε κάθε φεστιβάλ κινηματογραφικό. Με την εξής αυτονόητη απορία. Απ’ όλους τους συναδέλφους. Κάθε χώρας. Δηλαδή: «Μα γιατί κάνετε τόσο ντόρο αφού στο παρελθόν είχατε αναγνωρίσει αυτή τη χώρα;».

Ετερο αποτέλεσμα. Το 1994 στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας, στην προμετωπίδα του Palazzo όπου γίνονται προβολές, κυμάτιζε, ανάμεσα στις άλλες, η σημαία της Βεργίνας. Φυσικά της FYROM. Επειδή η ταινία «Πριν από τη βροχή» του Μίλτσο Μαντσέφσκι συμμετείχε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα εκπροσωπώντας τη «Μακεδονία». Ακόμα χειρότερα; Η ταινία της «Μακεδονίας» εξήλθε με το πρώτο βραβείο και τον Χρυσό Λέοντα.

Ενός κακού μυρία έπονται. Αν δηλαδή στα πλήκτρα του υπολογιστή σας χτυπήσετε τη λέξη FYROM, θα πέσετε πάνω στο λήμμα «Republic of Macedonia» της Wikipedia. Αν σκαλίσετε, θα μάθετε ότι δεκάδες χώρες και μέλη του ΟΗΕ έχουν αναγνωρίσει αυτό το κρατίδιο με την ίδια ονομασία.

Και για να τελειώνω. Απευθυνόμενος στους ανιστόρητους ή σ’ αυτούς που θέλουν να ξεχνούν, αντιγράφω απλώς τη διαπίστωση του Βρετανού ιστορικού Χιου Σέτον-Γουότσον: «Χαρακτηριστικό του ελληνικού κατεστημένου είναι η ηττοπάθεια. Πιστεύουν πως η Ελλάδα μπορεί να σωθεί με εξωτερική βοήθεια. “Αφήστε”, λένε, “τους Αμερικανούς να μας κυβερνήσουν, αν πάει τίποτα στραβά, το λάθος είναι δικό τους”. Αυτοί οι άνθρωποι συνδυάζουν την ηττοπάθεια με τον ξέφρενο εθνικισμό»!

Ομως είναι γνωστό. Οτι την προδοσία πολλοί την αγάπησαν. Την εκτίμησαν και την εκτιμούν. Τον προδότη ουδείς!