Δημήτρης Δανίκας

Ας πάρουμε πρώτα τον  Χατζηνικολάου. Δικαιώμά του να θέτει τους όρους του. Δική του η εκπομπή. Δικός του ο πρώτος λόγος. Δική του η επιλογή  των καλεσμένων.  Δικό  του το πάνελ  του   ακροατηρίου. Και  δικοί του  οι συνεργάτες. Αυτός έχει  τον πρώτο λόγο στην  θεματολογία του  «Ενικού». Θέλεις; Οχι;  Never mind. Μια άλλη φορά!

Με απλά  λόγια. Η επίμαχη και  ματαιωθείσα   τηλεοπτική  αντιπαράθεση είχε «στρωθεί»  ως εξής. Αυτός  παρέα με  τρεις  τέσσερις συναδέλφους θα επιχειρούσαν να στριμώξουν τον εμπνευστή και  αρχηγό του «Ποταμιού». Μετά θα επακολουθούσε  κουβέντα με  το  κοινό. Απλά πράγματα. Ετσι  συμβαίνει. Ετσι ήταν

Από  την άλλη ο  Θεοδωράκης  δεν  γούσταρε να κοντραριστεί με   δημοσιογράφους. Δικαίωμά  του. Είχε τους λόγους του. Ποιοι είναι αυτοί; Από  εδώ και πέρα αρχίζουν οι  εικασίες. Κι  εγώ, ας πούμε, επιχείρησα  να  κανονίσω μαζί του ραντεβού και  να του πάρω συνέντευξη.  Στην αρχή αρνήθηκε. «Φιλαράκι»,  μου  είπε «είναι ακόμα  νωρίς». Το σεβάστηκα. Μετά, όταν  άρχισε να  δίνει συνεντεύξεις, ξαναδοκίμασα. Ακρα του  τάφου σιωπή. Ούτε καν καταδέχτηκε να απαντήσει. Ε και;  Είναι   σοβαρός λόγος αυτός για να  τον  καταγγείλω  δημοσίως; Αστεία πράγματα

Που σημαίνει ότι ο Θεοδωράκης επιθυμούσε  διαφορετική προσέγγιση. Χωρίς δημοσιογράφους και  με  τσεκαρισμένο κοινό. Κάτι  σαν  face   control. Προφανώς    για να αποφύγει μαζική προσέλευση αντίπαλων του κόμματός του και   φίλων  του «ΣΥΡΙΖΑ»  η άλλων παρατάξεων. Εχει αυτό το δικαίωμα;  Φυσικά το  έχει. Ο Χατζηνικολάου ήθελε αυτό  ο  Θεοδωράκης το άλλο. Δεν τα  βρήκανε και  η  εκπομπή  δεν έγινε. Κι   εγώ  στην  θέση τους μπορεί  το ίδιο να έκανα. Εξαρτάται.  Ε και;  Χέστηκε  η  φοράδα στ  αλώνι. Ο  κόσμος καίγεται κι  εμείς πλακωνόμαστε υπέρ του ενός η  του άλλου!

Ποια  η  κατάληξη; Οτι  χωρίς να το   καταλαβαίνουμε   μετατρεπόμαστε  σε  κομπάρσους μιας  εικονικής πραγματικότητας.   Τι σε κόφτει εσένα  αν  ο Θεοδωράκης θα εμφανιστεί  στην  τάδε η την δείνα  τηλεοπτική  εκπομπή;  Αυτό είναι το πρόβλημά σου; Μα, θα πεις,  αυτό  δείχνει ότι  φοβάται  τις αντιπαραθέσεις και ότι  οι  θέσεις  του είναι πρόχειρες και ευάλωτες. Μπορεί ναι  μπορεί και όχι. Ας πούμε ότι είναι. Ε και;  Σάμπως  εσύ   έχεις  πάρει  το «Ποτάμι» υπό την προστασία σου;  Να μην  το  ψηφίσεις!

Meaning πως  όλα  μα όλα σ αυτόν  τον τόπο καταλήγουν  σε ποδοσφαιρική αναμέτρηση Παναθηναικού-Ολυμπιακού. Πάντα  μα πάντα αισθανόμαστε την  ανάγκη να πάρουμε θέση  υπέρ του ενός  η του άλλου.  Μαύρο Ασπρο. Καλός Κακός. Κι έτσι    το  κεφάλι μας το  κάνουμε τόπι. Να το κοπανάνε οι άλλοι  σαν κλωτσοσκούφι!