Δημήτρης Δανίκας

Ας πούμε: Εμφυτευμένη μέσα μας η βεβαιότητα ότι αιωνίως έτσι θα πορευόμαστε. Εξαρτημένοι από το αφεντικό μας. Ταυτισμένοι με το μαγαζάκι ή με την εταιρεία μας. Απόκληροι των ονείρων μας. Αγνώμονες προς την Ιστορία μας. Εχθρικοί προς τις δυνάμεις μας. Τι είμαι εγώ; Λέμε. Τίποτα. Ενας αριθμός. Ούτε αυτό. Επομένως ανίσχυρος, ασήμαντος, τελειωμένος. Για να επιβιώσω πρέπει να κάνω τον σταυρό μου και να προσαρμοστώ. Αργός θάνατος. Εσωτερικός. Η συμφιλίωση με την κυρίαρχη ιδεολογία, η πρώτη κίνηση προς την υποταγή.
Ας πούμε: Εμφυτευμένη μέσα μας η πεποίθηση ότι όλα και όλοι αγοράζονται με το χρήμα. Τα πάντα. Από την εργασία μέχρι το μέλλον των παιδιών μας. Από την επιβίωση μέχρι τον έρωτα. Αγοράζω, αγοράζεις, αγοράζουν. Η Αγορά, ο απόλυτος δυνάστης της καθημερινότητάς μας. Αγοράζω καλύβα. Αγοράζω γάλα. Αγοράζω σεξουαλική ηδονή. Αγοράζω γυναίκα. Αγοράζω και πουλάω. Τα ιδανικά μου. Τα όνειρά μου. Τις ελπίδες μου. Αγοράζω, εξαγοράζω και ξεπουλάω. Ο,τι έχω και δεν έχω. Αυτός ο μονόδρομος προς την όποια επιτυχία. Το ξεπούλημα, η δεύτερη κίνηση προς την υποταγή και την προσωπική μου παραλυσία.
Ας πούμε: Εμφυτευμένη μέσα μας η αιώνια εναλλαγή δύο κομμάτων προς την κυβερνητική εξουσία. Τότε ήταν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Τώρα είναι Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ. Κι όμως, από το παρελθόν ελάχιστα κερδίσαμε. Κι όμως, από το παρελθόν διαψευστήκαμε. Κι όμως, από την κατάληξη και εκ του αποτελέσματος διαψευστήκαμε. Κι όμως, κατά βάθος γνωρίζουμε ότι οι διαφορές αυτών των δύο μονομάχων είναι ελάχιστες έως μηδενικές. Κι όμως, εξακολουθούμε να πορευόμαστε με τις αυταπάτες μας. Οτι κάποιος Αλλος είναι ο σωτήρας μας. Κι όμως, έτσι πριονίζουμε τις προσδοκίες μας. Ετσι, εκχωρώντας τις προσωπικές μας δυνατότητες σε κάποιον άλλον εκποιούμε το μέλλον μας και συρρικνώνουμε τον ορίζοντά μας. Οσο τον συρρικνώνουμε τόσο υποτασσόμαστε στη μοίρα μας.
Ας πούμε: Εμφυτευμένη στο DNA μας η ακατανίκητη βεβαιότητα ότι είμαστε μια τόσο δα μικρή κουκκίδα. Οτι είμαστε μικροπολίτες μιας Ψωροκώσταινας. Οτι χωρίς προστασία θα καταλήξουμε η οδοντογλυφίδα της Οθωμανικής Σουλτανίας. Επομένως, αναγκαίο κακό η αμερικανική κυριαρχία. Αναγκαίο κακό η Μέρκελ και η Γερμανία. Αναγκαίο κακό τα δάνεια και η τοκογλυφία. Αναγκαίο κακό η παγκοσμιοποίηση. Αναγκαίο κακό η Κίνα. Αναγκαία κακό κάθε είδους και μορφής προστασία. Από αναγκαίο κακό σε αναγκαίο κακό, η υποταγή έγινε χρήσιμη, ωφέλιμη συνήθεια. Την προστασία φυγείν αδύνατον!
Ετσι, υποταγμένοι στην ενσωμάτωση και την αλλοτρίωση. Παραδομένοι αμαχητί στην Αγορά και το ξεπούλημα. Ολότελα εξαρτημένοι από τον ανώτερο, τον δυνατό, τον καρχαρία και τον πάσης φύσεως εχθρό. Και κάθε φορά ακόμα πιο κάτω. Ακόμα πιο κοντά στον πνιγμό. Μια σπιθαμή μακριά από τον βυθό. Γι’ αυτό κατά βάθος μισούμε τον εαυτό μας. Γι’ αυτό πορευόμαστε με τις αυταπάτες μας. Γι’ αυτό πάντα και για όλα τα δεινά φταίει κάποιος πολιτικός. Και γι’ αυτό δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας.
Το συμπέρασμα αυτοκτονικό. Ανθρωπος υποταγμένος, εσαεί νικημένος!