Δημήτρης Δανίκας

Τι σημαίνει αυτό; Οτι το παγκόσμιο κεφάλαιο συσσωρεύεται στα ταμεία ελάχιστων καπιταλιστών. Οτι μ αυτή την συγκέντρωση και αυτή την ανεξέλεγκτη συσσώρευση προκαλείται επικίνδυνη χρηματοπιστωτική αναρχία και απίστευτη ασυμμετρία. Δηλαδή αυτοί οι 85 μαικήνες διαθέτουν τέτοια και τόση δύναμη που μπορούν ανά πάσα στιγμή να διαπράξουν τα πάντα. Να ρίξουν κυβερνήσεις. Να ανεβοκατεβάζουν τιμές. Να διαφεντεύουν πρώτες ύλες. Να καταστρέφουν οικονομίες. Να γκρεμίζουν έθνη. Τα πάντα!

Με απλά λόγια. Η τιμή κάθε βασικού προιόντος καθορίζεται από τα συμφέροντά τους. Η διακίνηση το ίδιο. Η διακύμανση κάθε Χρηματιστηρίου καθορίζεται από τα δικά τους γούστα. Κι έτσι οι μισθοί, οι ζωές καθενός, ακόμα και η οικονομία πολλών χωρών εξαρτάται από τα συμφέροντα αυτών των γιγαντοκεφαλαιοκρατών!

Μπας και είναι κομμουνίστρια η Κριστίν Λαγκάρντ; Πλάκα κάνεις. Μπας και είναι αθεράπευτη νοσταλγός των ιδεών του Ανδρέα Παπανδρέουν και του αείμνηστου ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής και εναλλαγής; Πάλι πλάκα κάνεις. Το ενδιαφέρον και η αγωνία της προέρχονται από έναν καλπάζοντα εφιάλτη. Οτι δηλαδή λόγω αχαλίνωτης παγκοσμιοποίησης και ανεξέλεγκτης καπιταλιστικής ασυμμετρίας όλα είναι πιθανά. Οχι μόνο η διατάραξη οικονομικών ισορροπιών και η καταστροφή του οικολογικού συστήματος. Αλλά και η δημιοργία αιτών πολεμικών συγκρούσεων

Η μικρομεσαία κοινωνία φτωχοποιείται. Παγκοσμίως. Οι πολυεθνικές θριαμβεύουν. Δισεκατομμύρια καταλήγουν στο περιθώριο. Και το προλεταριάτο οδεύει με ταχύτητα σε κάτεργα εργασίας. Η προφητεία του Οργουελ προ των πυλών

Και που σαι. Για να δούμε την πλήρη εικόνα με καθαρό βλέμμα και με ανήσυχο μυαλό. Η Οργουελική προφητεία δεν έχει να κάνει με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», με το Κρεμλίνο και με τον Σταλινισμό. Καθόλου μάλιστα. Ολα αυτά τα φαντάσματα και τα ιδεολογήματα εξέπνευσαν με το γκρέμισμα του τείχους στις 9 Νοεμβρίου του 1989

Από εκείνη την ημέρα οικοδομείται συστηματικά και μάλιστα με την δική μας συμμετοχή, ένα αόρατο, αδιαπέραστο και απόρθητο τείχος γύρω απ όλους εμάς. Εξω απ αυτό το τείχος γλεντοκοπούν οι γιγαντοκεφαλιαοκράτες. Οσοι είναι, Ογδόντα, εκατό, διακόσιοι, πεντακόσιοι. Αποταμιεύουν με τον κόπο μας. Απολαμβάνουν να μας βλέπουν να καταναλώνουμε. Την καταβρίσκουν με την βλακεία μας. Σπάνε πλάκα με τις τραγωδίες μας. Και σούρνονται χάμω από ατελείωτα χαχανητά βλέποντάς μας να θυσιάζουμε τα πάντα στο βωμό της θεότητας του χρήματος. Και κάθε τόσο μας δείχνουν και κακαρίζοντας λένε ο ένας στον άλλο «βρε τους μαλάκες, μα είναι τόσο μαλάκες»! Οπως έλεγε και η μεγιστοτεράστιος Αινστάιν «το σύμπαν μπορεί κάπου να τελειώνει η ανθρώπινη βλακεία πουθενά»!