Δημήτρης Δανίκας

Οι αμερικανικές, μυστικές υπηρεσίες, λέει, παρακολουθούν τα πάντα. Ακόμα και την γκαρνταρόμπα της φράου Ανγκελα Μέρκελ. Εκεί όπου φυλάσσει την πλούσια συλλογή με τα λαχανί, τα ροζ, τα πορτοκαλί και τα φούξια σακάκια της. Ακόμα και την κρεβατοκάμαρα. Εκεί όπου εκσφεδονίζει παντόφλα κατά μεριά Γιοαχίμ Σάουερ. Του συζύγου ντε!

Κι εμείς το ίδιο κάναμε. Παρακολουθούσαμε τις συνδιαλέξεις του αμερικανού πρέσβη τόσο στην Αθήνα όσο και στην Αγκυρα. Πετάγεται σαν τον Τοτό ο Θόδωρος Πάγκαλος. Ελα! Τι να του πεις τώρα. Με προκαλεί και θα το πω. Εκανε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο!

Εγιναν λοιπόν πρωτοσέλιδη είδηση-με πολεμικούς τίτλους-οι αμερικανικοί κοριοί. Das Nest (η φωλιά) το εξώφυλλο του Spiegel. Ελα. Μα αγαπητέ μου είδηση θα ήταν το ακριβώς αντίθετο. Οτι δεν μας παρακολουθούν. Οτι τηρούνται στιχειωδώς οι νόμοι και τα συντάγματα. Γιατί έτσι και ρωτήσεις τον πιο ανίδεο ευρωπαίο «τι πιστεύετε, μας παρακολουθούν οι αμερικανοί;» εκείνος θα σας κοιτούσε με απορία και από μέσα του θα έλεγε «μα τι είναι αυτός, άνθρωπος η φυτό;»

Φυσικά μας παρακολουθούν. Με κάθε μέσο και από παντού. Με τις πλαστικές κάρτες, τα κινητά, τα σταθερά, με τους δορυφόρους. Ακόμα και με τις παλμικές δονήσεις της τζαμαρίας μας. Η διαστημική τεχνολογία στην υπηρεσία της κοριο-κατασκοπίας

Φανταστείτε δηλαδή. Οτι από το Λάνγκλει, την πρωτεύουσα της CIA, ο X υπάλληλος με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να κατευθύνει πύραυλο εναντίον καλύβας στο Ζεφίρη της Αττικής. Επομένως όλη αυτή η φασαρία θυμίζει το γνωμικό «ο κόσμος το χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι»

Τότε προς τι όλος αυτός ο ντόρος; Μα φυσικά για να συνηθίσουμε και να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι η λεγόμενη προστασία προσωπικών δεδομένων είναι παραμύθι για βρέφη. Οπως συνηθίσαμε την ανεργία. Οπως συνηθίσαμε την αισχροκέρδια. Οπως συνηθίσαμε με όλα. Στρέβλωση, παραμόρφωση, κανιβαλισμός, πλιάτσικο, τα πάντα. Να τα χωνέψουμε. Να τα προσπερνάμε. Να τα θεωρούμε ως «φυσικά φαινόμενα». Να μην αντιδρούμε. Να μην εξοργιζόμαστε. Να μην αγωνιζόμαστε. Να συμβιβαζόμαστε. Να πορευόμαστε ως υπάκουα υποζύγια

Ετσι επιβάλλεται ένα είδος ιδιόμορφης τρομοκρατίας. Ποιος είμαι εγώ να τα βάλω με την CIA; Τίποτα δεν είμαι. Ούτε μια τρίχα από τα οπίσθια του κλητήρα του Ομπάμα. Μη μιλάς. Μην αντιδράς. Μην αμφισβητείς. Μην σκέφτεσαι. Σκάσε και κολύμπα. Αντε το πολύ πολύ να αμολάς καμια μαλακία να περνάει η ώρα. Αντε να λες κανά ανέκδοτο στους φίλους σου. Και να κάνεις τον σταυρό σου που ακόμα αναπνέεις. Οχι «σκέφτομαι άρα υπάρχω» αλλά «δεν σκέφτομαι γι αυτό υπάρχω». Οχι «Οσο αναπνέω τόσο ελπίζω» αλλά «αναπνέω επειδή σε τίποτα δεν ελπίζω»!