Δημήτρης Δανίκας

Η ανεργία εν Ελλάδι ξεπέρασε κάθε προηγούμενο στις χώρες της Ευρωζώνης. Μέσα ατις πρωταθλήτριες παγκοσμίως. Ομως το 27 και κάτι τοις εκατό είναι νούμερο ολίγον πλασματικό. Κοντά σ αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα πρέπει να προσθέσουμε δύο ακόμα κατηγορίες. Εκείνους που εργάζονται part time και ως μισθό λαμβάνουν φραγκοδίφραγκα. Ασε που αντί για δέκα ώρες εβδομαδιαίως καταλήγουν να δουλεύουν ακόμα και είκοσι ίσως και τριάντα. Και εκείνους που ενώ σκοτώνονται ολημερίς ολονυχτίς αμείβονται «όποτε» και «αν περισσεύουν» από τις τσέπες των αφεντικών τους

Τουτέστιν τρεις οι κατηγορίες. Οι άνεργοι. Οι κακοπληρωμένοι. Και οι απλήρωτοι. Επομένως το 27 και κάτι τοις εκατό εκτοξεύεται στο 40%. Ισως και παραπάνω. Ομως το ερώτημα είναι «γιατί» αρκετοί εξ αυτών δεν καταλήγουν να αρπάξουν τις δουλειές από τα χέρια Αλβανών, Πακιστανών, Μπαγκλεντεσιανών και εν γένει τριτοκοσμικών;

Χαραχτηρίστε με ότι ο καθένας από εσάς γουστάρει. Κηφήνα. Παράσιτο. Εισοδηματία. Μαλάκα. Ακόμα και λάτρη της Μέρκελ. Α όχι αυτό. Don’t! Γιατί ακόμα και εξόριστος σε ερημονήσι παρέα με την Ανγκελα, και μόνο στην ιδέα να έπεφτα μ αυτό το γερμανικό θωρηκτό στο κρεβάτι θα μ έπιανε τερταίος πυρετός. Τέλος πάντων

Pourquoi λοιπόν? Why? Perche? Warum? Θα σας πω εγώ. Για τρεις λόγους:

Ενα. Οτι οι μισοί εξ αυτών λαμβάνουν επίδομα ανεργίας. Δύο. Οτι αρκετοί εξ αυτών λαμβάνουν επιπροσθέτως κομπόδεμα παππού, γιαγιάς, μαμάς, μπαμπά. Τρία. Και σχεδόν άπαντες έχουν από τους γονείς τους διαπαιδαγωγηθεί, να δουλεύουν ελάχιστα και να καταναλώνουν περισσότερα. Οχι;

Ελάτε τώρα. Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Το «δημοσιουπαλληλίκι» το εθνικό σπορ και το Greek dream των περισσότερων οικογενειών. Να βάλουμε το παιδί μας κάπου στο Δημόσιο. Να εξασφαλίσει μονιμότητα. Να εργάζεται ελάχιστα. Να αισθάνεται σιγουριά και ασφάλεια. Μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, ο μισθός στο πορτοφόλι του κανακάρι μας. Κάπως έτσι

Για να καταλάβετε τι θέλω να πω. Ας πούμε ότι είσαι άνεργος. Ας πούμε ότι δεν έχεις να λαμβάνεις από κανέναν. Ας πούμε ότι κυριολεκτικά είσαι αδέκαρος και άφραγκος. Ε τότε πες μου σε όποιο θεό πιστεύεις. Εκ της ανάγκης δεν θα έκανες τα πάντα; Τι; Να πλένεις τζάμια. Να ξεσκατώνεις-όπως οι Αλβανοί και Γεωργιανοί-κάποια γηραιά κυρία. Να μαζεύεις ελιές και φράουλες Μανωλάδας. Το οτιδήποτε. Οχι;

Ως εκ τούτου, με το χαρτζιλίκι και το επίδομα ανεργίας, φυτρώνουν ανεξέλεγκτα, ταβέρνες, σουβλατζίδικα και καφενεία. Με το ίδιο χαρτζιλίκι τροφοδοτούνται πέντε έξι αθλητικές, ημερήσιες, εφημερίδες. Και με το ίδιο χαρτζιλίκι πριονίζονται υπογείως οι αγωνιστικοί όρχεις του κάθε άνεργου νέου. Καταλάβατε; Τα καφενεία γεμάτα. Οι δρόμοι, από αγώνες, εντελώς άδειοι. Με αποτέλεσμα. Ολοι αυτοί που καθημερινώς καθυβρίζουμε. Ολοι αυτοί που φέρουν την πρώτη ευθύνη για το κατάντημα της χώρας, να εξακολουθούν να μας κυβερνάνε. Να εξακολουθούν να χύνουν κροκοδίλεια δάκρυα. Και να εξακολουθούν, στα παρασκήνια, να ανοίγουν σαμπάνιες. Α ρε κοροιδάρα Νεοέλληνα. Με κάθε ρούφηγμα φραπέ να σκέφτεσαι ένα πράγμα. Στα καφενεία και στα γήπεδα σκοτώνουμε την Ελλάδα!