Δημήτρης Δανίκας

Το Mea Culpa το διαδέχτηκε ένα ασυγκράτητο και αχαλίνωτο σεξιστικό παραλήρημα. Τόσο τσάμπα μάγκες τα λιγούρια. Το σεντόνι τους μάρανε. Για να δούμε τι κρύβεται κάτω και από το δικό τους . Απίστευτος κανιβαλισμός. Το μεγαλείο αφασίας και σκληρού, ανάλγητου σεξισμού. Πάμε παρακάτω. Επί της ουσίας

Ελα όμως που εγώ πιστεύω πως είναι ολέθριο λάθος το δικό της «λάθος». Ποιο το μήνυμα; Ο καθένας με την προσωπική του ευθύνη και τα ατομικά του δικαιώματα. Ποια η ουσία του μηνύματος; Καθένας είναι ελεύθερος να πορευτεί ανάλογα με τις δικές του απόψεις. Ποια η ουσία; Η μεταδοτικότητα. Η πλήρης και αχαλίνωτη μεταδοτικότητα του Covid-19 . Τι θα έκανα εγώ στη θέση κάποιου εκ των στενών συγγενών αυτών των ηλικιωμένων; Θα τον μετακινούσα σε άλλο οίκο ευγηρίας, εκεί όπου άπαντες είναι εμβολιασμένοι. Αυτό το κριτήριο της σωτηρίας


Αφήστε τους πολιτικούς που συνήθως κοσκινίζουν τις απόψεις τους ανάλογα με δημοσκοπήσεις, δημοφιλίες, προβλέψεις, εκτιμήσεις και εκλογικές «προφητείες». Οι πολιτικοί αποφεύγουν το «δυσάρεστο». Επιτυχημένος πολιτικός εκείνος που ακλόνητα παραμένει εραστής του «ευχάριστου». Εκείνος που χαιδεύει αυτιά. Οσο λιγότερο δυσάρεστοι τόσο περισσότερο προστατευμένοι από τους αντιπάλους τους

Η πρώτη Δόμνα λοιπόν είπε κάτι εξαιρετικά σωστά και άκρως λογικό. Κάθε εργαζόμενος αυτών των ευαίσθητων κλειστών δομών που αρνείται να εμβολιαστεί εντός εύλογου χρονικού διαστήματος, θα βγαίνει σε αναγκαστική άδεια και στη συνέχεια θα απολύεται. Πολύ σωστά

Η δεύτερη Δόμνα τα πήρε πίσω με αποτέλεσμα άπαντες εντός αυτών των κλειστών δομών να ανακουφιστούν και να πανηγυρίσουν. Μα τώρα τι πήγε να κάνει; Να μας βρίζει κάθε ταχαριστερός; Να χάσουμε ψήφους; Να δώσουμε επιχειρήματα στους αντιπάλους μας; Να βρεθούμε απέναντι σ αυτό το κύμα των αρνητών; Τρελάθηκες κορίτσι μου;

Θολό το τοπίο. Αντιφατικές δηλώσεις. Αντικρουόμενες τοποθετήσεις. Οχι στην «υποχρεωτικότητα». Ναι στην «πειθώ». Το πρώτο παραπέμπει σε κρατικό αυταρχισμό. Το δεύτερο σε δημοκρατία και ατομικές ελευθερίες. Γιατί αυτό; Μα φυσικά για να μην δυσαρεστήσουμε τους ανεμβολίαστους. Ετσι από τη μια αφήνουμε να σέρνεται η «υποχρεωτικότητα» και από την άλλη πριμοδοτούμε την «πειθώ».

Και η στοιχειώδης απλή λογική; Ε αυτή πρέπει να περιμένει. Τι να περιμένει; Να περιμένει καθημερινά είκοσι χιλιάδες κρούσματα του Αυγούστου; Πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Είναι η δεν είναι επικίνδυνοι οι ανεμβολίαστοι; Είναι. Είναι η δεν είναι «σύμμαχοι» διασποράς του ιού; Είναι. Τότε;

Και για να τελειώνω, θα αντιγράψω μερικές αράδες από «οξυρρύχειους πάπυρους» του Κωνσταντίνου Τσάτσου των εκδόσεων της «Βουλής των Ελλήνων». Ένα προφητικό κείμενο σα να είναι γραμμένο σήμερα από αληθινό, αυθεντικό διανοητή και μελετητή του χαρακτήρα των Νεοελλήνων:

«Για να κρίνουν οι Ελληνες αν ένας νόμος είναι δίκαιος, θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής των περίπτωσης, ακόμα και όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία η στο δικαστήριο. Ο έλληνας ζητεί από το νόμο δικαιοσύνη για τη δική του προσωπική περίπτωση. Αν τύχη και νόμος, δίκαιος στην ολότητά του, και δεν ταιριάζη σε λίγες περιπτώσεις, όπως η δική του, δεν μπορεί αυτό να το παραδεχθή»

Μεθερμηνευόμενο στα καθ ημάς: μα θα μολύνεις και θα σκοτώσεις! Μα τι λες τώρα, να εμβολιαστώ και να μεταλλαχθώ; Τρελάθηκες κορίτσι μου!