Δημήτρης Δανίκας

Ενα λοιπόν. Ελάτε τώρα. Και χωρίς αυτό να θεωρηθεί τεκμήριο αθωότητας για τον φερόμενο ως μανιώδη και αχόρταγο παιδεραστή, τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Οπως, λόγου χάρη, στους κόλπους της Εκκλησίας. Να φέρω μερικά παραδείγματα;

Ας πούμε, η περίπτωση της κινηματογραφικής ιστορίας, με Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 2016, «Spotlight: Ολα στο φως». Βασισμένη σε αληθινά περιστατικά. Ανατριχιαστικά. Μπροστά τους η περίπτωση του «σκηνοθέτη-ηθοποιού» φαντάζει πταίσμα.

Εκεί στη Βοστόνη λοιπόν, μια ομάδα δημοσιογράφων σκαλίζει περιπτώσεις συστηματικής παιδοφιλίας από δεκάδες ανώτερους αξιωματούχους της Καθολικής Εκκλησίας. Που επιδίδονταν σε αυτό το αποτρόπαιο και κακουργηματικό «σπορ» επί σειρά δεκαετιών. Να κάνεις εμετό!

Το Βατικανό γνώριζε. Ο Αρχιεπίσκοπος γνώριζε. Ομως άκρα του τάφου σιωπή. Το χειρότερο; Η κοινωνία σιωπούσε. Οταν μάλιστα κάποια από τα παιδιά τόλμησαν να αρθρώσουν μερικές λέξεις, οι γονείς τους τα μάλωσαν!

Δύο λοιπόν. Η εξίσωση «καλλιτέχνης - πολιτισμός - Σόδομα και Γόμορα» ό,τι χειρότερο και ό,τι απωθητικό. Για μερικούς μια τέτοια εξίσωση είναι βολική. Γιατί βολεύει τον πολιτιστικό «αναλφαβητισμό» αρκετών. Γιατί απενοχοποιεί πολλούς επαγγελματικούς χώρους. Αλλά και εκκλησιαστικούς. Οπου μπορεί να συμβαίνουν τα ίδια και χειρότερα. Και γιατί λειτουργεί αποπροσανατολιστικά. Μεταφέροντας και «μαντρώνοντας» τη δυσάρεστη οσμή και τον πηχτό βούρκο μόνο στον χώρο τον θεατρικό. Θα έρθει και η σειρά σας. Και θα ’ναι ντάλα μεσημέρι.

Τρία λοιπόν. Το ήξεραν; Το ήξεραν. Ας πούμε, από το τέλος Ιανουαρίου σταρ του κινηματογράφου και του θεάτρου μου είχε αποκαλύψει ότι όπου να ’ναι θα κυκλοφορήσουν μερικά ονόματα, μεταξύ αυτών και του Δημήτρη Λιγνάδη. Επομένως η πιάτσα γνώριζε. Επομένως και οι άνθρωποι του υπουργείου Πολιτισμού γνώριζαν.

Φήμες, θα πείτε. Οπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά, θα πω. Γιατί ακαριαία δεν αντέδρασαν; Από επιπολαιότητα; Οχι. Από ελαφρότητα. Αιχμάλωτοι κι αυτοί, όπως κάθε κοινωνίας, μιας γενικευμένης αντίληψης που πάει κάπως έτσι: Ελα, μωρέ, καλλιτέχνες είναι, τι περιμένεις... Στα παρασκήνια και στα κρεβάτια τους γίνεται το έλα να δεις!

Τέσσερα λοιπόν. Γιατί δεν μίλησαν; Θα σας πω εγώ γιατί. Επειδή ο τάδε είναι φίλος. Ο άλλος είναι συνεργάτης. Επειδή «εγώ θα βγάλω τα κάστανα από τη φωτιά;». Επειδή ο ένας κρατάει τον άλλον. Επειδή... επειδή... Και μετά λέμε ότι τέτοια ομερτά συμβαίνει μόνο στην πολιτική.

Πέντε λοιπόν. Είσαι είτε πανύβλαξ είτε τυφλός φανατικός οπαδός αν πιστεύεις ότι ασέλγεια, παιδοφιλία και άλλα τέτοια διαθέτουν κομματικό πρόσημο. Απροσδιόριστο το έρεβος κάθε χαρακτήρα. Οσο σκάβεις τόσο τρομάζεις. Ακόμα και με τον εαυτό σου. Νοσηρές καταστάσεις που διαπερνούν όλο το φάσμα κάθε κοινωνίας.

Εξι λοιπόν. Ανεξάρτητα από τα κυβερνητικά μέτρα, κάθε καλλιτεχνικός χώρος είναι τώρα αναγκασμένος να οργανωθεί, να επιτεθεί και να αυτοκαθαρθεί. Πώς; Δεν είμαι αρμόδιος. Ομως για την υπεράσπιση του λειτουργήματος, της τέχνης και της στοιχειώδους αξιοπρέπειας πάση θυσία να ορμήσουν και την κόπρο του Αυγεία να σκουπίσουν. Για τον Ευριπίδη, τον Σαίξπηρ, τον Τσέχοφ, τον Μάμετ, τη Λούλα Αναγνωστάκη, τον Μπέκετ, τη Σάρα Κέιν. Για το θέατρο, ρε γαμώτο!