Δημήτριος Βαρτζόπουλος

Οι Ταλιμπάν εγκαθιστούν ένα καθεστώς, που θα αποτελεί παράδειγμα παραβιάσεως κάθε εννοίας ανθρωπίνου δικαιώματος. Άρα οιοσδήποτε διαφεύγει από εκεί είναι εξ ορισμού δικαιούμενος διεθνούς προστασίας και ουδείς φυσικά επιτρέπεται, να εκδοθεί εκεί. Ήδη Γαλλία, Ολλανδία, Γερμανία και οι Σκανδιναβοί ανέστειλαν τις - ούτως ή άλλως ελάχιστες - επιστροφές.

Οι διεθνείς εκτιμήσεις μιλούν για ένα πρώτο κύμα 500.000 προσφύγων, που εγκαταλείπει την χώρα και ευρίσκεται ήδη εν κινήσει. Είναι πιθανόν, ότι αυτοί θα παρασύρουν και συμπατριώτες τους, που εδώ και χρόνια ευρίσκονται εν διαμονή και αναμονή στην Τουρκία. Ας μη λησμονούμε, ότι το 35% των αφίξεων στα σύνορά μας τα τελευταία χρόνια ήταν ούτως ή άλλως Αφγανοί. Η ροή υπήρχε συνεχώς.
Τώρα όμως και οι Τούρκοι δείχνουν πλέον αυξανομένη δυσανεξία στους ξένους. Αυτονοήτως στην δυτική πορεία αυτών των δύστυχων θα προστεθούν και άλλοι πολλοί από Πακιστάν, Μπαγκλαντές κλπ, που θα βρουν μια νέα ευκαιρία, όπως έγινε και με τους Σύρους ..

Το τσουνάμι θα κτυπήσει τα ανατολικά χερσαία και θαλάσσια σύνορα μας εντός των επομένων ολίγων μηνών. Το να τους υποδεχθούμε με τον τρόπο του κ. Τσίπρα και της κας Μέρκελ, δεν είναι επιλογή.

Η λαϊκή δυσφορία, που θα προκαλέσουν οι μεγάλοι αριθμοί, θα οδηγήσει σε πολιτικές εξελίξεις, που θα υπονομεύσουν τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής ριζικά και εκ των έσω. Οι δύσπιστοι ας δουν το εκλογικό ημερολόγιο στην Ευρώπη …

Πως λοιπόν θα συγκεράσουμε την υποχρέωση μας απέναντι στα θύματα μιας θλιβερής αποτυχίας του ελεύθερου και πολιτισμένου κόσμου με την αδήριτη ανάγκη, να προστατεύσουμε τους δικούς μας θεσμούς;

Ο ευρωπαϊκός επιτελικός σχεδιασμός, το «Νέο Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για την Μετανάστευση», δεν βοηθά καθόλου στην απάντηση αυτού του αξιακού ερωτήματος. Διαιωνίζει πρακτικά και νομιμοποιεί θεσμικά μία σοβαρότατη δυσλειτουργία, που αφορά την υποδοχή και υποχρέωση διαλογής στα σύνορα.

Η επίσημος a priori θεώρηση όλων των παρανόμως εισερχομένων, ως εν δυνάμει προσφύγων αιτούντων άσυλο και η θεσμική μαζική υποδοχή τους σε προβλεπόμενες μόνιμες παραμεθόριες δομές (και μάλιστα υβριδικού νομικού καθεστώτος, εδαφικώς εντός, νομικώς εκτός εθνικής κυριαρχίας) προς διενέργεια του ελέγχου, ακυρώνει εν τοις πράγμασι την προστασία των συνόρων.

Αντί να ενθαρρύνεται η αυτονόητη και συνολική αποτροπή μιας προφανώς παράνομης παραβίασης των χερσαίων και θαλασσίων συνόρων ακολουθείται και πάλι μια διαδικασία, που ευνοεί την υπερσυσσώρευση προσφύγων αλλά και παρανόμων μεταναστών στα σύνορα. Τούτο κατ´ ουσίαν απαγορεύει, ό,τι έγινε πέρσι στον Έβρο.

Τούτο εννοεί, ότι θα πρέπει και πάλι το Λιμενικό κυριολεκτικά να συνοδεύει τα δουλεμπορικά στις ακτές μας. Τούτο σημαίνει, ότι τα νησιά του Αν. Αιγαίου θα ξαναζήσουν τα ίδια. Τούτο βεβαίως, ως απεδείχθη, με την παρούσα Κυβέρνηση απλώς δεν γίνεται.

Η λύση είναι απλή, όσον φυσικά και απαιτούσα ριζική αλλαγή του τρόπου σκέψης: Η επιλογή να γίνεται σε ενδιάμεσες ασφαλείς χώρες, η παραβίαση των συνόρων, να ακυρώνει ακόμη και το δικαιότερο αίτημα διεθνούς προστασίας.

Η ΕΕ θα πρέπει φυσικά, να επιδιώξει και ενισχύσει την υποδοχή και περίθαλψη των Αφγανών προσφύγων στις παρακείμενες χώρες, το Πακιστάν και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν και Τατζικιστάν, με καθεστώτα αυταρχικά μεν, κοσμικά και πολύ ασφαλέστερα των Ταλιμπάν δε. Επί πλέον και με παρόμοιο πολιτισμικό υπόβαθρο. Η ύπαρξη επαρκών ευρωπαϊκών προξενικών αρχών και εκεί και στις ενδιάμεσες προς την Ευρώπη ασφαλείς χώρες, όπου θα κατατίθενται οι αιτήσεις ασύλου και θα ολοκληρώνονται οι νόμιμες διαδικασίες, δείχνει την μόνη λύση.

Μόνον έτσι θα γίνει πράγματι πράξη, αυτό που είπε ο Μ. Σχοινάς στην πρόσφατη συνέντευξη του στην La Stampa: «Πρέπει, όμως, να είμαστε σαφείς: θα δεχθούμε μόνον όποιον χρειάζεται πραγματικά προστασία. Όποιος περνά παράνομα τα σύνορα, πρόκειται να ξανασταλεί πίσω».

Σύμφωνοι. Για να επιτύχουμε λοιπόν αυτό, ας επικυρώσουμε το Νέο Σύμφωνο το ταχύτερο δυνατόν. Αφ´ ου φυσικά το διορθώσουμε πρώτα.