Δημ. Μαρκόπουλος

Παρακολουθήσαμε χθες τους αγανακτισμένους κατά του πολέμου στη Συρία διαδηλωτές που προσπάθησαν να γκρεμίσουν το άγαλμα του Τρούμαν. Είναι οι κατ’ επάγγελμα ακτιβιστές που μπαίνουν στα υπουργεία κι απειλούν, που από έθιμο καίνε την αμερικανική σημαία, που υβρίζουν το Ισραήλ και που δακρύζουν με ο,τιδήποτε προέρχεται από τον αραβικό κόσμο.

Είναι εκείνοι που αναπολούν την ΕΣΣΔ, που περιμένουν το Ξανθό Γένος να έλθει να μας σώσει, που ονειρεύονται παρισινές κομμούνες, Ρουβίκωνες ελευθεριότητας και που κυριολεκτικά ζουν στο δικό τους κόσμο. Σε έναν πλανήτη …happy, σε μια γεωστρατηγική πραγματικότητα αχταρμά.

Πρόκειται για εκείνους κοινώς που δεν βλέπουν πέραν από τη μύτη τους. Όλους αυτούς όμως που με πράξεις, λάθη και ακρότητες δημιουργούν μια εικόνα μπάχαλου για τη χώρα μας. Που παραλύουν διαρκώς την πρωτεύουσα με τα αυθόρμητα σκετς βαρβαρότητας τους και που δίνουν μια αίσθηση πως η Ελλάδα είναι προσκολλημένη στην παρακμή.


Πρόκειται για όλους εκείνους που το καλοκαίρι του 2015 πίστευαν – ανοήτως – πως η Ρωσία θα μας στείλει ρούβλια και θα αγνοήσουμε τους κακούς Ευρωπαίους και το ΔΝΤ, που μιλούν για μια «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» με τα BRICs (Brazil, Russia, India, China) και φυσικά ξεχνούν πως τα μεγαλύτερα εμπόδια ως προς την πορεία εξόδου από τα Μνημόνια τα έβαζαν οι συγκεκριμένες χώρες.


Η Βραζιλία δεν ήταν που μιλούσε στο ΔΝΤ για υπερβολική παροχή βοήθειας σε μια ανεπτυγμένη χώρα όπως η Ελλάδα; Η Ρωσία δεν είναι που τώρα βοηθά την Τουρκία πουλώντας της όπλα ή με την τριμερή της συμμαχία με τον Ταγίπ Ερντογάν και τους ισλαμιστές Ιρανούς; Που είναι οι φίλοι Άραβες όταν τους ζητάμε; Που είναι άραγε τα πετροδολάρια τους ή οι επενδύσεις από το Κατάρ και τα Εμιράτα; Οι Κινέζοι που χάθηκαν το 2015;


Κακό για παράδειγμα το Ισραήλ που «δολοφονεί» όπως η αριστερά καταγγέλλει εδώ και σαράντα χρόνια τους Παλαιστίνιους, όμως αυτή η χώρα μαζί με τις συμμαχικές ΗΠΑ είναι εκείνες που αποτελούν το αποκούμπι μας κόντρα στον αφηνιασμένο Τούρκο πρόεδρο και τον νεοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό του. Αυτοί μας δίνουν πολεμικό know how, με αυτούς κάνουμε κοινές αμυντικές ασκήσεις, αυτοί συλλυπήθηκαν πρώτοι από όλους για το θάνατο του Έλληνα πιλότου για τον οποίο ευθύνεται ξεκάθαρα η τουρκική προκλητικότητα. Από τους Αμερικάνους δεν περιμένουμε να διασφαλίσουν τις γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της Κύπρου; Τα γαλλικά πολεμικά δεν περιμέναμε να πάνε στα νότια του νησιού μη τυχόν πάθουμε κανένα ατύχημα;


Κακοί οι Γάλλοι και οι Γερμανοί, όμως εμείς πάντοτε σε αυτούς προστρέχουμε κι από αυτούς περιμένουμε μια δήλωση κατά της τουρκικής προκλητικότητας. Τις δηλώσεις Γιούνκερ με τις οποίες απαιτούσε την επιστροφή των δύο αξιωματικών δεν ήταν που είχαμε κάνει σημαία; Δεν ακούσαμε από κανέναν άλλο ηγέτη τόσο ξεκάθαρα λόγια.


Το να φοράς λοιπόν παντελόνι τζιν από τις ΗΠΑ, παπούτσια Adidas από τη Γερμανία και μπλουζάκι ιταλικό, όμως να βρίζεις τον κακό καπιταλισμό είναι μια στάση ζωής. Δεν είναι όμως μια συνεπής πορεία. Δεν κρύβει αλήθεια. Δεν έχει στρατηγική. Το να απολαμβάνεις την ελευθερία του δυτικού κόσμου έτσι όπως προσδιορίστηκε από πολιτικούς σαν τον Τρούμαν, όμως να εξυμνείς ανελεύθερα καθεστώτα που όχι διαμαρτυρία ή γκρέμισμα αγαλμάτων δεν επιτρέπουν, ούτε καλά – καλά να πας για κατούρημα χωρίς να ρωτήσεις δεν σε αφήνουν, είναι υποκρισία.


Το να μιλάς για «ελευθερία» φορώντας την ίδια ώρα μπλουζάκια με τους μεγαλύτερους σφαγείς της ιστορίας τους οποίους αναγορεύεις σε «μαχητές για ένα καλύτερο αύριο» ή το να αποθεώνεις εκείνους που δεν σεβάστηκαν την διαφορετικότητα του ατόμου και αιματοκύλισαν στο όνομα μιας όποιας ιδεολογίας το άλλο μισό του πλανήτη, οπωσδήποτε δεν αποτελεί επένδυση σε έναν καλύτερο 21ο αιώνα.

Σαράντα λοιπόν χρόνια μετά την περίφημη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ήλθε η ώρα τελεσίδικα να απαντήσουμε το επίκαιρο και μοναδικό ερώτημα που ταλαιπωρεί αυτό τον τόπο:

Ανήκουμε εις τη Δύση, ναι ή όχι;