Δημ. Μαρκόπουλος

Κι όμως. Δεν θα έπρεπε. Όσο κι αν η άγνοια των ευρωπαϊκών ζητημάτων είναι δεδομένη στην πατρίδα μας (πάντοτε εξάλλου είχαμε το κόμπλεξ της ευρωπαϊκής περιφέρειας), οφείλαμε να τον γνωρίζουμε και να τον …αναγνωρίζουμε για αυτά που προσέφερε στον τόπο.

Όταν για παράδειγμα στους «ήρωες» του Ευρω-δράματος της χώρας κατατάσσουμε «προσωπικότητες» όπως ο Γιάννης Βαρουφάκης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν μπορεί και δεν πρέπει να λησμονήσουμε έναν άγνωστο - πραγματικό ήρωα που ως γνήσιος αστός επιλέγει εδώ και χρόνια να κρατά χαμηλούς τόνους. Εκείνον που μετέφερε με ένταση και πραγματικό ενδιαφέρον ένα μήνυμα αγωνίας πρωτίστως για την πατρίδα του, την Ελλάδα αλλά και για τη δεύτερη πατρίδα του, την Ευρώπη.

Ένα μήνυμα που όπως χθες αποκάλυψε στον δημοσιογράφο Γιώργο Κουβαρά, ήταν «κατηγορηματικό» και που ξεκαθάριζε στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα που μέχρι τότε πανηγύριζε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος το καλοκαίρι του 2015 ότι «θα υπάρξει διπλή Σύνοδος κορυφής της ΕΕ με στόχο τη διπλή έξοδο της χώρας μας και από το Ευρώ και από την Ένωση».

Παράγοντας με γνώση όλων των φανερών και μυστικών διαπραγματεύσεων, με μυστική διπλωματία επιπέδου, ήταν από εκείνους που βρέθηκαν στο στόχαστρο των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ σε όλη τη διάρκεια του θερμού καλοκαιριού του 2015. Συγκεκριμένα του επιτέθηκαν οι κ.κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου και Δημήτρης Παπαδημούλης επειδή είχε αναρτήσει στο twitter φωτογραφία από την εκδήλωση «Μένουμε Ευρώπη», λες και ο εκπρόσωπος της Ευρώπης στη χώρα μας θα έπρεπε να πράξει κάτι άλλο. Ήταν η περίοδος που αντί η κυβέρνηση να κτίζει συμμαχίες και να ζητάει βοήθειες έβλεπε παντού εχθρούς και συνομωσίες και ετοιμαζόταν να πάει τη χώρα μας στα βράχια.

Σε μια εξομολόγηση ιστορικής σημασίας όμως προχθές το βράδυ, ο άγνωστος αυτός πρωταγωνιστής των δύσκολων εκείνων ημερών κ. Καρβούνης αποκάλυπτε το πόσο κοντά βρέθηκε η Ελλάδα στο να κλωτσήσει κόπους και μια ευρωπαϊκή πορεία ετών, στο πως μια δράκα ιδεοληπτικών ανθρώπων οδηγούσε την πατρίδα μας στον τοίχο αλλά και στον επίσης ιστορικής σημασίας ρόλο του προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου.

Τον πολιτικό εκείνο που επικρίθηκε για επιλογές του, ο οποίος όμως πιστός στις καραμανλικές αρχές και στην πολιτική παρακαταθήκη του Εθνάρχη,  θα μείνει με τη σειρά του θετικά στην ιστορία. Κι αυτό διότι με προσωπικές ενέργειες και με πράξεις συνέχισε το νήμα από εκεί που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το άφησε, ξαναέβαλε τη χώρα στις ράγες της ΕΕ, «συνέφερε» τον άπειρο αριστερό ηγέτη Αλέξη Τσίπρα, έκτισε συμμαχία με τη γαλλική προεδρία κι εν τέλει κράτησε την Ελλάδα στον πυρήνα της ΕΕ με προσωπικές ενέργειες και διπλωματία. Ήταν περισσότερο αυτός κι όχι ο Αλέξης Τσίπρας που κατανοώντας το αδιέξοδο, πήρε τη χώρα επάνω του. Κι ακόμα κι αν έχει υποπέσει σε αστοχίες ή αν επιδιώκει συναινέσεις και κοινό τόπο με έναν ΣΥΡΙΖΑ αλλοπρόσαλλο, το ότι κράτησε τη χώρα στα δύσκολα στην Ευρώπη τον χρεώνει θετικά.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει λοιπόν οι δύο ήρωες του καλοκαιριού του 2015 με την έννοια όχι των πρωταγωνιστών αλλά αυτών που έβγαλαν τα κάστανα από τη φωτιά, ήταν ο πρώτος ένας Έλληνας αστός με ευρωπαϊκή εμπειρία κι ο άλλος ένας πιστός καραμανλικός που στα δύσκολα επέλεξε να σταθεί στο ύψος της περίστασης. Αυτό που μένει να δούμε κι εμείς ως απλοί πολίτες μέσω μιας εξεταστικής ίσως επιτροπής (;) είναι ποιοι φέρουν την ευθύνη για το ότι οι τράπεζες μας παραμένουν σε καθεστώς χρηματοοικονομικής ομηρίας, ποιοι «χρέωσαν» με 86 δις. ευρώ τον μέσο πολίτη και ποιοι ετοίμαζαν κι εξέταζαν σχέδια εκτροπής.