Βασίλης Χιώτης

Ποντάροντας στην αποστροφή που έχουν οι Έλληνες, σε ότι προσπαθεί η Εκκλησία να κάνει υποχρεωτικό στην θρησκεία, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επιχειρεί μια ιδιότυπη ψηφοθηρία, που στην περίπτωση των θρησκευτικών έγινε αποκρουστικά άγαρμπα.

Σου λέει ο Φίλης: “Όποιος πιστεύει στον θεό, δεν ψηφίζει ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Δεν στηρίζει το κόμμα που ορκίζει τους υπουργούς του με πολιτικό όρκο και που θέλει να αποσύρει το ευαγγέλιο από τις αίθουσες των δικαστηρίων”.

Συνεπώς όσοι αντιδρούν σε ριζικές αλλαγές στο μάθημα των θρησκευτικών δεν ενδιαφέρουν τον κ. Φίλη. Τον ενδιαφέρουν μόνον όσοι υποστηρίζουν οτι η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει Ιράν, αξιώνοντας την αποβολή των ρασοφόρων από κάθε δημόσια εκδήλωση, εγκαίνια, αγιασμό και ορκωμοσία.

Και για τον λόγο αυτό επιδιώκει την αντιπαράθεση με την Εκκλησία σε κάθε ευκαιρία. Θεωρεί οτι ο ίδιος, αλλά και η παράταξή του θα ενισχυθούν σημαντικά, εφόσον τολμήσουν να συγκρουστούν με τον Αρχιεπίσκοπο και την Ιερά Σύνοδο. Ακόμη κι όταν κάθε φορά υποχρεώνονται να υποχωρήσουν άτακτα, πιστεύουν οτι αφήνουν το ακροατήριό τους ικανοποιημένο, όταν τα βάζουν με την Εκκλησία.

Δεν εξηγείται αλλιώς το νέο εκπαιδευτικό πρόγραμμα των θρησκευτικών, που πρότεινε οτι οι μαθητές του γυμνασίου θα πρέπει να μάθουν να τραγουδούν “ το μερτικό μου απ' τη χαρά”!

Μπορεί να είναι υπέροχος ο Καζαντζίδης, αλλά δεν μπορεί να υπήρξε εκπαιδευτικός που να πρότεινε οτι αυτό το τραγούδι μπορεί να συνδεθεί με τα θρησκευτικά.
Όπως δεν μπορεί να υπήρξε εκπαιδευτικός που να υποστήριξε οτι μπορούν να συνδεθούν τα θρησκευτικά, με το τραγούδι του Νικόλα Άσιμου “ρε μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω”

Ή αν υπήρξαν τέτοιοι εκπαιδευτικοί, απορεί κανείς γιατί δεν επιλέχθηκε και το υπέροχο τραγούδι του Γιάννη Πάριου “Νάμουνα Θεός για λίγο”, ή ακόμα και μερικά βίντεο του Ηλία Ψινάκη που φωνάζει “Θεά τον έκανες τον μουσακά”!

Αν ήθελε να συγκρουστεί ο κ. Φίλης με την Εκκλησία, δεν θα έπρεπε να καταφύγει σε ημίμετρα.

Ας το τερμάτιζε, όπως το τερματίζουν συχνά κι άλλοι συνάδελφοί του υπουργοί. Μπορεί μετά από χρόνια να μην τους θυμόμαστε ως επιτυχημένους υπουργούς. Θα τους θυμόμαστε όμως ως “τζάμπα μάγκες”, από τους οποίους είναι γεμάτο το υπουργικό συμβούλιο...