Βασίλης Τσακίρογλου

Αναλύοντας  πρόχειρα το κείμενο που εκφώνησε το βράδι της προηγούμενης Τετάρτης, εύκολα εντοπίζει κανείς επιρροές από το Διονύσιο Σολωμό αλλά και το Διονύση Σαββόπουλο, ανάκατα και με τυχαία σειρά από τον Κώστα Βάρναλη, Σίγκμουντ Φρόιντ, Παντελή Βούλγαρη, τους πολιτικούς στοχαστές του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, τον επιστημολόγο Τόμας Κουν, τον Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, μια ιδέα ιουδαϊκής θρησκευτικής αντίληψης σε μια εκδοχή αριστερόστροφου μεσσιανισμού, τον Γιάννη Ρίτσο, εννοείται τον Κορνήλιο Καστοριάδη, εξυπακούεται τους κλασικούς του μαρξισμού, ενώ εντύπωση προκάλεσε η αναφορά στον ευγενέστατο των μαρξιστών θεωρητικών, Αντόνιο Γκράμσι.

Προφανώς η  συντροφιά των λογογράφων του  κ. Αλέξη Τσίπρα σκόρπισε στο κείμενο ακόμη περισσότερα ψίχουλα σοφίας, τα οποία διέφυγαν της προσοχής μου. Ωστόσο, έστω και με όσους προανέφερα, φαίνεται ότι ο λόγος του κ. Τσίπρα θα μπορούσε να εξεταστεί, όχι μόνο για τα κυριολεκτικά του νοήματα, αλλά επιπλέον και σαν ένα μωσαϊκό μισοκρυμμένων μηνυμάτων, σαν μια αλληλουχία νευμάτων, κλεισίματα του ματιού προς όσους καταλαβαίνουν. Κι εφόσον υπήρχαν τόσα πολλά, όλοι μπορούσαν να βρουν τον εαυτό τους σε εκείνη ή την άλλη αποστροφή -πράγμα που ήταν και το ζητούμενο.

Η μέθοδος  του «ρεφενέ» στη σύνθεση μιας πολιτικής ομιλίας, όπου οι σύμβουλοι  εισφέρουν ο καθείς ό,τι προαιρείται, δεν είναι πρωτότυπη. Απλώς δεν είναι αυθόρμητη και δεν συνάδει με τον πηγαίο παλμό στον οποίον επενδύει η ανερχόμενη δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ.

Κι αν η  προεργασία για το λόγο του κ. Τσίπρα ήταν τόσο εντατική και τόσο προσεκτικά σχεδιασμένη, αναρωτιέμαι εάν σε αυτό το, ας πούμε φιλολογικό επίπεδο, υπάρχει κάποιου είδους ρήξη με το αστικό, φθαρμένο κατεστημένο και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί για να μεταδώσει όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται τα μηνύματά του. Και προφανώς φοβάμαι ότι δεν υπάρχει -όση σημασία και εάν έχει αυτό.