Βασίλης Τσακίρογλου

Η απώλεια ερχόταν καιρό τώρα -και ερχόταν δημόσια. Ο Λευτέρης Βογιατζής υπενθύμιζε ταυτόχρονα ότι είναι εδώ και ότι φεύγει, με την τακτική παρουσία του στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας, ως διακριτικός αλλά όλο και πιο εύθραυστος θεατής. Μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του θα πρέπει να ήταν όταν παρακολούθησε το Mistero Buffo και, ίσως ήταν η ιδέα μου, αλλά νομίζω ότι με έναν μυστηριωδώς γαλήνιο τρόπο απολάμβανε το ξεθώριασμα της υλικής του ύπαρξης, το τσάκισμα της αίγλης που ανέδινε ανέκαθεν η φυσική του παρουσία και ιδιαίτερα βέβαια εκεί όπου υπήρχαν ηθοποιοί και θεατρική πράξη.

Δεν γνωρίζω εάν ο Λευτέρης Βογιατζής πρόλαβε να παρακολουθήσει τη Γκόλφω του Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό Θέατρο. Καθώς όμως η συγκεκριμένη παράσταση, στη δική μου συνείδηση, αναμετράται μόνο με εκείνες που έστηνε ο ίδιος, θα τολμούσα να τού αφιερώσω το μονόλογο της Γκόλφως. Ο σπαραγμός της προδομένης ηρωίδας, ο καθηλωτικός και καταλυτικός πόνος της Λυδίας Φωτοπούλου ίσως είναι ένα ρέκβιεμ που θα ταίριαζε σε ένα κατευόδιο για το Λευτέρη Βογιατζή. Ένα πένθιμο, εξόδιο τραγούδι από το θέατρο για το θέατρο, μέσω ενός θεατή που θα λέει πως είχε την τιμή να παρακολουθήσει τα προϊόντα του πάθους ενός μεγάλου δημιουργού -αλλά και όσων βαδίζουν στο δικό του μονοπάτι με αξιοπρέπεια και τόλμη.

Κι εσείς βουνά, κι εσείς κλαριά
Όντας με τους ανέμους, με τους καιρούς μαλώνετε
Με το βοριά πιανόστε
Με τη δική μου την καρδιά βουνά μου να βογγάτε
Με τη δική μου τη λαλιά κλαράκια μου να κλαίτε
Όσο η πλάση στέκεται στο διάβα του χειμώνα
Και στις βαριές κακοκαιριές
Να ακούγονται της Γκόλφως οι κλάψες και το βογγητό

Και το παράπονό της.
Αυτή σου η μακροθυμιά
Τι θε να πει Θεέ μου;
Μην είσαι του παλιού καιρού κανένα παραμύθι;
Μη λάχει κι είσαι όνειρο στον ύπνο του που είδε
Ο πρώτος, πρώτος άνθρωπος;

Η αγάπη, μάνα μου, πεντάκριβη μανούλα
Χόρτο δεν είναι για να βγει με τόση ευκολία
Είναι δεντρί βαθύρριζο, π' αν θες για να το βγάλεις
Πριχού μονάχο μαραθεί σου οργώνει την καρδιά σου
Βγαίνει μαζί με την καρδιά
Είν' η αγάπη βάτος
Που αν τύχει μάνα και μπλεχτείς μέσα στις αγκαθιές του
Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα
Θα φύγεις λαβωμένος
Είν' η αγάπη θάλασσα
Που γλυκοκυματίζει -Ναι
Που αν τύχει τα γαλάζια της νερά σε ξεγελάσουν
Τις ομορφιές της λιμπιστείς κι απλώσεις τα πανιά σου
Δεν είναι μάνα μπορετό πίσω για να γυρίσεις
Κι αν σε βοηθήσουν οι καιροί, με κίνδυνο μεγάλο
Στην άλλη άκρη θε να βγεις
Αλλιώτικα εχάθης

Αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθέναν
Αγάπη είναι να κοιτάς την πόρτα ολοένα
Αγάπη είναι να μιλάς στα φύλλα και στα δέντρα
Στις πέτρες, στα τριαντάφυλλα
Στους τοίχους, στα ταβάνια
Είν' η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου
Μα κάθε μέρα καρτερείς μη και γυρίσει πίσω
Είν' η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις
Μα που απ' τη γη τα πόδια σου δε λεν να ξεκολλήσουν
Είν' η αγάπη χείμαρρος, χιμά και σε συντρίβει
Είν' η αγάπη φονικό
Που ζωντανό σ' αφήνει.

Δείτε το βίντεο