Βασίλης Τσακίρογλου

Μόλις την προηγούμενη των αμερικανικών εκλογών, ο γνωστός «ταραξίας συνείδησης» Michael Moore, έγραψε ένα κείμενο-καταπέλτη εναντίον του Mitt Romney, το οποίο δημοσίευσε η ιντερνετική Huffington Post. Ο σκηνοθέτης που με τα ντοκιμαντέρ του φροντίζει να αποδομεί τακτικά το σύγχρονο αμερικανικό όνειρο -ή μάλλον τον ύπνο που αυτό προϋποθέτει, είχε την ελπίδα πως, έστω και την τελευταία στιγμή, θα μετέπειθε τους συμπατριώτες του που ήταν αποφασισμένοι να ψηφίσουν Romney. Μία ανάγνωση των αποσπασμάτων που ακολουθούν είναι «ο τύπος κάνει προπαγάνδα, είναι φερέφωνο του Obama». Μια άλλη οπτική θα έλεγε «παντού τα πάντα: Οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμία τύχη». Όπως και να 'χει, ο λόγος του Moore, και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ, είναι καθηλωτικός. Και απολύτως επώνυμος.    

«Οι τραπεζίτες και οι επικεφαλής των μεγάλων εταιριών είναι αποφασισμένοι να φέρουν τον Mitt Romney στην εξουσία. Έναν άνθρωπο που, όπως και αυτοί οι ίδιοι, πιστεύει πώς οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν θα πρέπει να έχουν τον παραμικρό φραγμό. Έναν άνθρωπο που δεν πληρώνει σχεδόν τίποτα σε φόρους. Ένα άνθρωπο που έχει καταστρέψει τη ζωή χιλιάδων Αμερικανών εργαζομένων. Έναν άνθρωπο που κρύβει τα λεφτά του στην Ελβετία και τα Νησιά Κέιμαν και δεν δέχεται να μας δείξει τι δήλωνε στην εφορία τα τελευταία δέκα χρόνια. 

Για τους τραπεζίτες και τους υπόλοιπους, ο Mitt Romney είναι αυτός που αύριο πρέπει να εκλεγεί πρόεδρος -και εάν συμβεί αυτό, ο στόχος του απόλυτου ελέγχου των τριών μορφών εξουσίας της κυβέρνησης θα έχει επιτευχθεί. Πιστέψτε με, εάν τα καταφέρουν, ίσως ποτέ δεν θα υπάρξει δρόμος επιστροφής.

Υπήρξαν δύο στοιχεία στην επικαιρότητα των τελευταίων εβδομάδων που, δυστυχώς, δεν έτυχαν μεγάλης προσοχής. Ωστόσο, αυτές οι δύο ιστορίες λένε τα πάντα για την Αμερική στην οποία πρόκειται να ζήσουμε -εκτός και εάν κάποιος σταματήσει αυτά τα άτομα.

Το ένα ήταν ένα άρθρο στην εφημερίδα The Nation, το οποίο αποκάλυψε πώς ο Romney, ενώ επίσημα ήταν αντίθετος στην δανειοδότηση των υπερχρεωμένων αυτοκινητοβιομηχανιών, στα κρυφά είχε αναλάβει δράση μαζί με τους χρηματοδότες του από τη Wall Street -και έβγαλε περισσότερα από 15 εκ. δολάρια. Μιλάμε για μια απόδοση 4.000% της επένδυσής του (την οποίαν έκανε μέσω ενός "τυφλού" trust στο όνομα της γυναίκας του). Ο Romney εξαγόρασε την Delphi, μια εταιρία παραγωγής εξαρτημάτων αυτοκινήτων, η οποία προηγουμένως ονομαζόταν Delco/AC και ήταν η θυγατρική της General Motors που κατασκεύαζε μπουζί. Σε αυτή την εταιρία δούλευε ο πατέρας μου. Αφού απέκτησε τη Delphi, ο Romney -προσέξτε- άρπαξε δισ. δολαρίων από τα κεφάλαια που προορίζονταν για την οικονομική διάσωση των αυτοκινητοβιομηχανιών, έτσι ώστε να "μεταμορφώσει" τη Delphi από μια χρεωκοπημένη εταιρία σε μια "βιώσιμη επιχείρηση". Αυτό που έκανε, βέβαια, στην πραγματικότητα, ήταν να πετσοκόψει τις συντάξεις των πρώην εργατών, να κλείσει 24 εργοστάσια επί αμερικανικού εδάφους και να στείλει 25.200 θέσεις εργασίας στην Κίνα. Θα υπέθετε κάποιος ότι ο Romney θα έκανε την πάπια για τη Delphi -αλλά όχι: Έβαλε τους υποστηρικτές του να διαλαλούν μέσω διαφημιστικών καταχωρίσεων στο Οχάιο ότι ο ένοχος για την διακοπή των συντάξεων της Delphi είναι ο Barack Obama. Δεν σας κοροϊδεύω. (Όταν εγώ εξέφρασα την αντίθεσή μου στον πόλεμο του Ιράκ, οπαδοί του Romney και λοιποί του ιδίου φυράματος με αποκαλούσαν "προδότη". Όταν όμως ο ίδιος ο Romney προβαίνει σε αυτή την προδοτική πράξη εξαφανίζοντας θέσεις εργασίας με το να τις στέλνει στην Κίνα, η ανταμοιβή του, επιπλέον των εκατομμυρίων δολαρίων που έχει τσεπώσει, θα είναι η θέση του προέδρου των ΗΠΑ αύριο).

Η άλλη ιστορία ήταν ένας νόμος που πέρασε στην Πενσυλβάνια ο οποίος επιτρέπει στις επιχειρήσεις να παρακρατούν το φόρο εισοδήματος των εργαζομένων τους. Με λίγα λόγια, η εργοδοσία κρατά στο ταμείο της τις εισφορές από τους μισθούς, χρήματα δηλαδή που κανονικά αποδίδονται στο κράτος. Οι επιχειρήσεις παίρνουν το φόρο για πάρτη τους! Κι όμως, αυτό γίνεται. Ο φόρος από το μισθό σου δεν πηγαίνει πλέον στην εφορία, αλλά στην τσέπη των αφεντικών σου. Έμεινα άναυδος όταν ανακάλυψα ότι και άλλες πολιτείες εκτός της Πενσυλβάνια έχουν εφαρμόσει εδώ και αρκετό καιρό αντίστοιχα μέτρα, σαν "κίνητρο" από ό,τι λένε για να προσελκύσουν ή να διατηρήσουν την επιχειρηματική δραστηριότητα στην επικράτειά τους. Ας ξεκαθαρίσουμε για τι ακριβώς γίνεται όλο αυτό: Πρόκειται για την τελική συγχώνευση ανάμεσα στις επιχειρηματικές και τις πολιτικές δομές εξουσίας, την ενοποίηση αυτών των δύο μορφωμάτων και την υποχρέωση των εργατών (δουλοπάροικων) να αποδίδουν τιμές στον εργοδότη τους (τον τσιφλικά). Καλωσήρθατε στη Νέα Φεουδαρχία».