Βασίλης Στεφανακίδης

Δεν ξέρω ποιο νόημα αποδίδει ο καθένας στη λέξη «κανονικότητα», αλλά φρονώ ότι η καταστροφή που έχει συντελεστεί στα χρόνια της κρίσης σε όλα τα επίπεδα θα χρειαστεί πολλά περισσότερα από την εργατικότητα, την κοινή λογική και τον επαγγελματισμό των κυβερνητικών στελεχών. Θα απαιτηθεί πολύς χρόνος και δεν αρκεί που μειώθηκε γρήγορα ο ΕΝΦΙΑ κατά 22%, ούτε ότι ρυθμίστηκαν χρέη σε 120 δόσεις και σαφώς ούτε ότι καταργήθηκε το πανεπιστημιακό άσυλο. Καλά και άγια, και προπάντων απαραίτητα όλα αυτά, αλλά εύκολα και εν πολλοίς αναμενόμενα μετά τη λαίλαπα της προηγούμενης κυβέρνησης.

Οιαδήποτε κυβέρνηση διαδεχόταν τον ΣΥΡΙΖΑ και λειτουργούσε με την απλή λογική θα έκανε αμέσως τη διαφορά και θα μας φαινόταν καταπληκτική. Πόσο μάλλον αν είχε και κάποιο λογικοφανές σχέδιο όπως αυτό του Μητσοτάκη.

Διότι τα περασμένα 4,5 χρόνια κοντέψαμε να ξεχάσουμε τα αυτονόητα και να μην καταλαβαίνουμε πλέον τις διαφορές ανάμεσα στη λογική και τις υπερβατικές αυταπάτες και παλαιοκομμουνιστικές αγκυλώσεις. Μας διαχώρισαν σε μενουμευρωπαίους και ριζοσπάστες αριστερούς, σε ευρωλιγούρηδες και υπερήφανους επαναστάτες, σε εθνικιστές ακροδεξιούς και αριστερούς διεθνιστές.

Με τον τοξικό τους λόγο μας έκαναν να βλέπουμε με μισό μάτι και καχυποψία ακόμα και τα αδέλφια μας, τους συγγενείς και τους γείτονές μας. Λίγο ακόμα και δεν θα πιστεύαμε αυτά που βλέπουμε γιατί η προπαγάνδα τους ήταν το μόνο που δούλευε σωστά στα χρόνια τους.

Εδώ και δύο μήνες ο λαός τούς έβαλε στην άκρη, αλλά όχι φυσικά στο περιθώριο. Οχι μόνο τους κράτησε ζωντανούς, αλλά τους έδωσε ένα ποσοστό τέτοιο που από τώρα μπορούν να ονειρεύονται και να προσπαθούν για την επιστροφή τους στην εξουσία χωρίς καν να έχουν πάρει έστω ένα μάθημα, καθώς ποτέ δεν παραδέχθηκαν τα λάθη τους. Τα είχαν όλα καλώς καμωμένα, απλώς ο λαός δεν το κατάλαβε!

Τα περιθώρια λοιπόν που έχει μπροστά του ο Μητσοτάκης δεν είναι πολλά και είναι λάθος η εκτίμηση που κάνουν κάποιοι πως ο μόνος αντίπαλός του είναι ο εαυτός του. Ο Τσίπρας είναι εδώ και τα γνωστά τερτίπια του θα τα δούμε πολύ σύντομα. Είναι περιττό να πούμε πως δεν πρόκειται να συναινέσει ούτε για το τι μέρα είναι σήμερα.

Για να μπορούν λοιπόν να μιλήσουν για επιστροφή στην κανονικότητα δεν φτάνουν τα νομοσχέδια για το επιτελικό κράτος ούτε τα σχέδια για τον ψηφιακό μετασχηματισμό. Πρέπει επειγόντως να μπουν στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς περισσότερα χρήματα, τόσα όσα να φτάνουν τουλάχιστον για την πληρωμή φόρων, δανείων και υποχρεώσεων, για τροφή, ένδυση και πληρωμή των λογαριασμών ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, πετρελαίου θέρμανσης κ.λπ.

Δεν μιλάμε ούτε για αποταμίευση, ούτε για διασκέδαση και διακοπές, ούτε για καινούρια αυτοκίνητα. Να μπορούμε τουλάχιστον να ασφαλίζουμε και να συντηρούμε τα παλιά.

Το ερώτημα είναι αν θα δούμε επί των ημερών της νέας κυβέρνησης τις επιχειρήσεις που κατάφεραν να μην κλείσουν να πληρώνουν, αν μη τι άλλο, στην ώρα τους εργαζομένους τους και να τους δίνουν έναν αξιοπρεπή μισθό.

Θα αφήσουμε πίσω τις λεγόμενες ελαστικές μορφές απασχόλησης με τα ψίχουλα των 300-400 ευρώ ή θα συνεχίσουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας γιατί οι δείκτες της ανεργίας βελτιώνονται με αυτού του τύπου τους εργαζόμενους;

Αυτές τις πολυαναμενόμενες επενδύσεις που θα φέρουν την ανάπτυξη και θα δώσουν δουλειές κανονικές θα τις δούμε ή θα αρκεστούμε στο Ελληνικό και τις Σκουριές που, ναι μεν καλό είναι που ξεκόλλησαν, αλλά δεν θα μας λύσουν δα και όλα τα προβλήματα, γιατί η ζημιά που έχει γίνει, τα εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα και οι αποεπένδυσεις είναι σημαντικότατα. Και εν τέλει, όπως και να το κάνουμε, ένα αναπτυξιακό μπουμ δεν εξαρτάται μόνο από το περιβάλλον που δημιουργεί μια κυβέρνηση. Εξαρτάται από πολλούς άλλους παράγοντες και, κυρίως, από το αν οι επενδυτές βλέπουν ευκαιρίες για να φέρουν τα λεφτά τους!