Βασίλης Στεφανακίδης

Όμως που ήταν η κ. Λαγκάρντ και το επιτελείο της στο ΔΝΤ, όταν οι Ευρωπαίοι δανειστές ομού με το Ταμείο επέβαλλαν με το μαχαίρι στο λαιμό αυτή τη δέσμευση γιατί διαφορετικά θα μας πετούσαν από την Ευρωζώνη;

Γιατί δεν πάτησε τότε πόδι στους Ευρωπαίους και γιατί δεν τους εξήγησε πως αυτό που ζητούν από μια χώρα που βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου κι έχει πίσω της πολύχρονη ύφεση, είναι ουσιαστικά μια ισόβια καταδίκη μιζέριας;

Γιατί δεν εξήγησε στη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι δανειστές τον παραλογισμό αυτό και πως ακόμα κι αν όλα πάνε ευνοϊκά και έρθει η ανάπτυξη, πρωτογενή πλεονάσματα αυτού του ύψους, δεν έχει πετύχει καμιά χώρα στον κόσμο για τόσο μακρό διάστημα;

Άλλωστε οι Ευρωπαίοι ηγέτες και κυρίως η Γερμανία, δεν ήταν αυτοί που δεν έβαζαν την υπογραφή τους για τη διάσωση της Ελλάδας, αν στο πρόγραμμα δεν μετείχε το ΔΝΤ;
Αυτοί δεν παρακαλούσαν την κ. Λαγκάρντ για ενεργό συμμετοχή;

Δεν το έκανε όμως γιατί οι Ευρωπαίοι της έλεγαν πως το ΔΝΤ έχει επιβάλλει ένα επιτόκιο ληστρικό ( γύρω στο 4,2%) για τα λίγα δισ. που δάνεισε και τα οποία θα έπαιρνε πίσω σε σύντομο διάστημα καθώς οι απαιτήσεις του ΔΝΤ προηγούνται των άλλων δανειστών, σε αντίθεση με τα δικά τους λεφτά που είναι και τα πολλά, και δόθηκαν με το μισό επιτόκιο ,αναλαμβάνοντας παράλληλα το ρίσκο της αποπληρωμής.

Η ίδια η Λαγκάρντ και το σκληρό ταμείο που διευθύνει μέχρι σήμερα είναι που αποδέχθηκαν στο δεύτερο μνημόνιο ακόμα σκληρότερους όρους και πρωτογενή πλεονάσματα 4,5%! Ούτε τότε όμως πάλεψε την άποψη της αν όντως λέει αλήθεια σήμερα ότι πάντα αυτό πίστευε.

Έρχεται λοιπόν σήμερα και το παίζει large αν και όλοι ξέρουμε πως και από τη νέα θέση της στην ΕΚΤ, δεν θα έχει τον τελευταίο λόγο στην επαναδιαπράγματευση των πρωτογενών πλεονασμάτων. Οι Ευρωπαίοι δανειστές, δια των εκπροσώπων τους στο Eurgroup, έχει σημασία τι θα πουν και όχι η διορισμένη στην ΕΚΤ από τους εκλεγμένους ηγέτες της Ευρώπης.

Θα πει όμως κανείς, είναι κακό έστω κι έτσι να αρχίσουν να ακούγονται και κάποιες άλλες φωνές εκτός από εμάς, πως πρέπει να ξαναδούν οι Ευρωπαίοι αυτό το θέμα υπό άλλο πρίσμα; Όχι, σαφώς δεν είναι κακό. Δεν είναι η ώρα να ανοίξουμε νέα μέτωπα για το ποιοι ευθύνονται που καταντήσαμε “μια δουλοπαροικία χρέους και υψηλών πλεονασμάτων” που θα έλεγε και ο Βαρουφάκης, αλλά να κάνουμε τη δουλειά μας. Και η δουλειά και εθνικός στόχος είναι να καταφέρουμε να τους πείσουμε να χαλαρώσουν τη θηλιά γύρω από το λαιμό μας για να μπορέσει να ανασάνει η χώρα και οι πολίτες.

Γιατί κακά τα ψέματα, όσο αισιόδοξος κι αν εμφανίζεται ο Μητσοτάκης για αναπτυξιακό μπουμ και επενδυτικό ντελίριο, η αλήθεια είναι πως η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει επί μακρόν με αυτά τα πλεονάσματα κι ούτε θα μπορέσει να φέρει τις φορολογικές ελαφρύνσεις που υποσχέθηκε στον κόσμο. Πρέπει να βρεθεί δημοσιονομικός χώρος ώστε να μπορέσει να διοχετεύσει στην κοινωνία μέρος αυτών που της υφάρπαξαν και συνεχίζουν οι ισοπεδωτικές μνημονιακές πολιτικές.

Κι αυτό θα γίνει μόνο όταν και εάν η υποχρέωση για πρωτογενές πλεόνασμα πέσει κάτω από 2% και υπό την προϋπόθεση πως δεν θάχουμε καμιά απρόβλεπτη παγκόσμια ύφεση και αναταραχή.

Όλα τ' άλλα, τα ενδιάμεσα σενάρια που μπορεί να βάλλουν στο τραπέζι, θα είναι ασπιρίνες και νάχαμε να λέγαμε!