Βασίλης Στεφανακίδης

Ο διάλογος για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι σχεδόν ανύπαρκτος και το μόνο επιχείρημα που ακούμε διαρκώς (κυρίως από την κυβερνητική πλευρά) είναι να περιοριστεί η Ακροδεξιά στην Ευρώπη. Ακούμε όμως πλείστα όσα επιχειρήματα για τα εσωτερικά μας προβλήματα, σαν να έχουμε εθνικές και όχι ευρωεκλογές.

Βλέπουμε τα κόμματα να επιδιώκουν μέσω των ευρωεκλογών να αποδείξουν ότι διαθέτουν ισχυρά ερείσματα στο εκλογικό σώμα. Βλέπουμε την ετερόκλητη κυβέρνηση που παραμένει στην εξουσία με έναν παρά φύσει τρόπο να μην ορρωδεί προ ουδενός, να προσφέρει γην και ύδωρ στους ψηφοφόρους, να κατεβάζει τη δημόσια πολιτική αντιπαράθεση χαμηλότερα και από το επίπεδο μιας καφενειακής συζήτησης και να πράττει σαν να πρόκειται να είναι κυβέρνηση και το 2020 και το 2021, παραβλέποντας ότι θέλει δεν θέλει θα κριθεί πρώτα από τον λαό τον Οκτώβριο.

Με ποιο επομένως δικαίωμα ανακοινώνει προνομοθέτηση μέτρων για τα επόμενα χρόνια, ανεξάρτητα αν αυτά είναι θετικά για τον κόσμο ή όχι; Μήπως με το ίδιο που προνομοθέτησε τη μείωση του αφορολόγητου από το 2020 ενώ γνώριζε πως μεσολαβούν εκλογές;

Κι ερχόμαστε στα μέτρα-δώρα εκλογών. Με έναν αγώνα ταχύτητας υπόσχεται να δώσει 13η σύνταξη πριν από τις 26 Μαΐου. Πέραν του προφανούς γιατί το κάνει, αυτό που δημιουργεί αλγεινή εντύπωση είναι η κατάφωρη κοροϊδία.

Πρώτον, δεν πρόκειται για 13η σύνταξη. Το 1/3 των συνταξιούχων, αυτοί με τις πολύ μικρές συντάξεις, θα πάρει 500 ευρώ και οι υπόλοιποι κατά μέσο όρο 350-370 ευρώ.

Δεύτερον, ο Τσίπρας, θέλοντας να αποσείσει από πάνω του τον προεκλογικό χαρακτήρα αυτής της απόφασης, είπε ότι τους τα χρωστάει. Αν ήταν έτσι, όμως, θα έπρεπε να τους επιστρέψει 7.000 ευρώ γιατί τόσα τους υπεξαίρεσε στα τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησής του, και επομένως για να τους ισοφαρίσει την απώλεια με 500 ευρώ τον χρόνο θα χρειαστούν 14 χρόνια!

Τρίτον, η μείωση του ΦΠΑ από το 24% στο 13% για τα τρόφιμα και την εστίαση, για την οποία πανηγυρίζει, δεν είναι τίποτα άλλο από την επιστροφή στα επίπεδα που τον παρέλαβε το 2015.Οι απώλειες εισοδήματος που υπέστησαν λοιπόν αυτά τα χρόνια όλοι οι πολίτες, ακόμα και οι φτωχοί συνταξιούχοι, πότε και πώς θα αναπληρωθούν;

Τέταρτον, οι περίφημες 120 δόσεις για χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία και την Εφορία πόσους στ’ αλήθεια αφορούν; Μήπως ελάχιστους και οι περισσότεροι, κυρίως στην Εφορία, θα πρέπει να βολευτούν με λίγες περισσότερες δόσεις από τις 12 που ισχύουν σήμερα; Ειδικά για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που το έχουν μεγάλη ανάγκη για να συνεχίσουν τη λειτουργία τους και την προσφορά απασχόλησης και μισθοδοσίας, η κοροϊδία είναι κάτι παραπάνω από πρόδηλη.

Πέμπτον, όλα τα μέτρα που αφορούν στο 2020 είναι μια ανήθικη και ανερμάτιστη προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων γιατί τον Οκτώβριο ο ελληνικός λαός θα αποφασίσει ποιος θέλει να τον κυβερνήσει τα επόμενα 4 χρόνια και είναι ανέντιμο η κυβέρνηση από τώρα να κληροδοτεί στην επόμενη ψηφισμένα μέτρα, τα οποία ουδείς γνωρίζει αν η οικονομία τα αντέχει.

Μπορεί να είναι θετικά για μερίδα κόσμου, όμως, γιατί να μην αφήσει την επόμενη κυβέρνηση να καθορίσει η ίδια τις προτεραιότητές της και να εφαρμόσει το δικό της πρόγραμμα, που ενδεχομένως να αφορά και να καλύπτει περισσότερους πολίτες;

Μήπως για να επαληθευτεί για άλλη μία φορά πως 9 χρόνια σε χρεοκοπία όχι απλώς δεν κατάλαβαν τίποτα αλλά είναι έτοιμοι να επαναλάβουν τα ίδια λάθη που μας οδήγησαν σε αυτήν;