Βασίλης Στεφανακίδης

Και το ερώτημα  που γεννάται είναι και μετά τι; Σε τι μπορούμε να προσδοκούμε εμείς οι πολίτες; Για την κυβέρνηση  το ξέρουμε. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και μια παράταση παραμονή στης εξουσία  μέχρι να μπούμε  από το τέλος του Σεπτεμβρίου στο νέο κύκλο διαπραγματεύσεων, της επόμενης  αξιολόγησης  την οποία μπορούν κατά τα ειωθότα να τη σέρνουν όσο θέλουν.
 
Η χώρα όμως, η οικονομία και ο πολίτης σε τί έχουν να ελπίζουν; Μήπως θα μειωθούν οι φόροι, οι εισφορές και οι υποχρεώσεις; Μήπως οι επιχειρήσεις θα ανασάνουν και θα βρουν πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό; Μήπως θα σταματήσουν οι πλειστηριασμοί των σπιτιών και οι δεσμεύσεις λογαριασμών για χρέη προς την εφορία  και τα ταμεία;  Ή μήπως μπορούν να ελπίζουν σε κούρεμα των δανείων τους ; Και οι άνεργοι καθώς και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι με μισθούς Ταϊβάν, έχουν τώρα να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο;Οι  συνταξιούχοι εν αναμονή της  έκδοσης σύνταξης 2 και 3 χρόνια μήπως μπορούν να ελπίζουν πως τώρα θα πάρουνε την έστω και κατακρεουργημένη σύνταξη τους; Οι επιχειρήσεις που προμηθεύουν το ελληνικό δημόσιο θα πληρωθούν επιτέλους ή θα συνεχίσουν να πληρώνουν ακόμα και τον ΦΠΑ για ποσά που δεν εισέπραξαν;

Δυστυχώς για όλους μας τίποτα απ' όλα αυτά δεν πρόκειται να αλλάξει. Όπως σαπίζει η κυβέρνηση τις διαπραγματεύσεις έτσι  θα σαπίζουμε όλοι μας και θα δουλεύουμε 203 μέρες το χρόνο για φόρους και εισφορές και με  ό,τι απομένει θα προσπαθούμε να κλείσουμε τρύπες από δάνεια, λογαριασμούς ΔΕΚΟ και λοιπές μη αναγνωρισμένες υποχρεώσεις όπως και τη διατροφή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως καταγράφεται μήνα με το μήνα  σημαντική πτώση  ακόμα και στην κατανάλωση βασικών διατροφικών αγαθών. Και δεν έχουμε καν καρύδες όπως οι παίκτες του survivor. 

Με άλλα λόγια, εκτός από την ψυχολογική ανάταση που θεωρητικά μπορεί να δημιουργεί το καλοκαίρι, τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί στην παρούσα φάση να αναστρέψει την κατάσταση και θα βουλιάζουμε συνεχώς βαθύτερα.

Η κυβέρνηση με βάση τα δεδομένα, δεν κατάφερε πλην των ελαχίστων  που αφορούν στη δόση, να πάρει κάτι παραπάνω ώστε να διοχετευτεί την πραγματική οικονομία. Ούτε ποσοτική χαλάρωση για πρόσβαση  σε φθηνότερο χρήμα από την ΕΚΤ ώστε να βοηθηθεί η ανάπτυξη, ούτε μια ρύθμιση στο χρέος  ώστε να αλλάξει  το προφίλ της ελληνικής οικονομίας ώστε να πείσει για επενδύσεις.

Λες και η όλη διαπραγμάτευση επί ένα και πλέον χρόνο γινόταν για να πετύχει τη δική της συνέχιση παραμονής στην εξουσία. Μια εξουσία όμως που εκ των πραγμάτων, δεν έχει να προσφέρει στους πολίτες τίποτα, αναρωτιέμαι ποια είναι η  χρησιμότητα της.

Μια κακοφορμισμένη πολική ατζέντα από τη γένεση της, είναι μοιραίο όσο περνάει ο καιρός να  γίνεται όλο και πιο δυσμορφική και να μην μπορεί να κρύψει τις καθεστωτικές της απόψεις και αντιλήψεις και  την καθημερινή παραβίαση της κοινής λογικής. Ιδεοληψίες και αναχρονιστικές αντιλήψεις που διαιρούν και διχάζουν αντί να ενώνουν το λαό. Κι αυτό είναι το χειρότερο αν αναλογιστεί κανείς πως σε μια χρεοκοπημένη χώρα, αν μη τι άλλο θα έπρεπε ενωμένοι να  αντιμετωπίσουμε τα δεινά που μας βρήκαν και όχι με όρους “πας μη Συριζαίος, εχθρός”.