Βασίλης Στεφανακίδης

Αυτό μαρτυρούν όλες της οι κινήσεις και οι διαρροές από τους διαπραγματευτές - Ελληνες και ξένους. Ακόμα και οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι στάζουν πλέον μέλι για την ελληνική κυβέρνηση και την ουσιαστική μεταστροφή της στον... ρεαλισμό. Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του Ντάισελμπλουμ, του Βίζερ και του Μοσκοβισί, που δηλώνουν αισιόδοξοι για κατάληξη μέχρι το Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου.

Βλέπετε τα χρονικά περιθώρια είναι ασφυκτικά - κι εδώ είναι που κρύβονται οι παγίδες. Σε εκείνες τις τελευταίες στιγμές όπου όλα θα φαίνονται πως κλείνουν, εμφιλοχωρούν στα ψιλά γράμματα της αξιολόγησης κάποιες απαιτήσεις που μπορεί να υιοθετηθούν από την ελληνική πλευρά προτού προλάβουν να τις διαβάσουν, πόσο μάλιστα να τις διαπραγματευτούν. Εχουμε άλλωστε πικρά πείρα από εκείνη τη «σκληρή διαπραγμάτευση» του τρίτου μνημονίου, όπου μέσα στο κείμενο των 700 σελίδων πέρασαν και κάποιες απαιτήσεις που πρώτα υπογράφηκαν και πολύ αργότερα κατάλαβαν τι υπέγραψαν οι Ελληνες διαπραγματευτές, για παράδειγμα την παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας στο Υπερταμείο για 99 χρόνια. Τώρα, όμως, οι ξένοι αξιωματούχοι αφήνουν να εννοηθεί ότι το 99 χρόνια μπήκε ως βάση διαπραγμάτευσης και θα ήταν ευχαριστημένοι αν κατέληγαν στα 33 χρόνια, πλην όμως οι δικοί μας, οι αριστεροί, που ξέρουν από διαπραγματεύσεις και δεν είναι σαν τους προηγούμενους, όχι απλώς το υπέγραψαν αδιάβαστο αλλά συνέχισαν να υπογράφουν και στις χαρτοπετσέτες που βρίσκονταν στο τραπέζι! Τόσο σκληροί.

Στην παρούσα φάση, λοιπόν, έχουν πειστεί με μεγάλη καθυστέρηση ότι όλα εξαρτώνται από τη γρήγορη κατάληξη της β’ αξιολόγησης και κυρίως η συζήτηση για μια βραχυπρόθεσμη ρύθμιση του χρέους (για οριστική ούτε λόγος) για να μπούμε και στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ.

Εξ ου και το απελπισμένο μήνυμα του Τσακαλώτου, που κάνει πλέον δηλώσεις του τύπου «χωρίς ρύθμιση χρέους δεν υπάρχει καμιά ελπίδα ανάκαμψης της οικονομίας ούτε για το 2017 παρά τις προβλέψεις τόσο του Προϋπολογισμού όσο και της Κομισιόν που προβλέπουν ανάκαμψη 2,7%».

Θα τα δεχτούν επομένως όλα, από τη μία για να υπάρχει ελπίδα ότι θα ξεκινήσει η συζήτηση για το χρέος και για να μπορούν και οι ίδιοι να το επικοινωνήσουν στο εσωτερικό ως αντίβαρο για τις σκληρές θυσίες που επέβαλαν ακόμα και στα πιο ευάλωτα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας αλλά κυρίως για να μπορέσουν να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία. Από τη στιγμή που αυτή η αριστερή κατά τα άλλα κυβέρνηση έκοψε ανερυθρίαστα το ΕΚΑΣ, τις επικουρικές και τις κύριες συντάξεις και επέβαλε φόρους ακόμα και στον αέρα που αναπνέουμε, είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι θα διστάσει τώρα να καταργήσει συνδικαλιστικά προνόμια και εργασιακά κεκτημένα;

Από την Αριστερά που μέχρι πριν από λίγο φώναζε στα πεζοδρόμια «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και τώρα υποδέχτηκε τον πρόεδρο των ΗΠΑ ως σωτήρα και τον καλύτερο σύμμαχό της απλώς και μόνο επειδή έκανε δημόσια την κοινότοπη θεωρητική προσέγγιση ότι «η διαρκής λιτότητα δεν φέρνει ανάπτυξη και το χρέος πρέπει να ρυθμιστεί» (από τους άλλους που έδωσαν τα λεφτά των φορολογουμένων τους) μπορούμε να τα περιμένουμε όλα.

Αυτή η πολλοστή κωλοτούμπα, μάλιστα, δεν είναι απαραίτητα κακή, αν μιλήσουμε με όρους αγοράς και ρεαλισμού. Φρονώ πως είναι μονόδρομος για τη χώρα εκεί που φθάσαμε και οποιοσδήποτε και αν ήταν στα πράγματα τα ίδια ενδεχομένως να αποδεχόταν προκειμένου η χώρα να αποκτήσει ελπίδες εξόδου από την πολυετή κρίση.

Μόνο να, όχι άλλη κοροϊδία για δήθεν αριστερά πρόσημα, για ευαισθησίες και οράματα της Αριστεράς για τον άνθρωπο, τον εργαζόμενο, τον συνταξιούχο.

Αυτά last year. Ας τελειώσουν λοιπόν τη βρώμικη δουλειά, ας πιουν μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι που οι ίδιοι γέμισαν ξέχειλα με τους πειραματισμούς και τα ουτοπικά φληναφήματά τους και μετά αν μπορούν, ας πείσουν τον ελληνικό λαό ότι δεν φόρτωσαν τη χώρα με άλλα 100 δισ. χρέος και δεν φτωχοποίησαν το 80% του ελληνικού πληθυσμού. Ποιος ξέρει, μπορεί και να πειστεί ο ελληνικός λαός ότι η επιλογή που έκανε με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τρις σε μια χρονιά ήταν η πιο σοφή και τα αποτελέσματα είναι αυτά ακριβώς που περίμενε.