Βασίλης Στεφανακίδης

Αν με την πρώτη προσπάθεια να περάσουν από τη Βουλή ένα μικρό κομμάτι από τα συμφωνηθέντα στο μνημόνιο ο κυβερνητικός σχηματισμός ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. μετράει τρεις απώλειες βουλευτών του, φανταστείτε τι θα γίνει με το δεύτερο κύμα προαπαιτούμενων.

 Πώς δηλαδή θα αντιδράσουν οι βουλευτές τους στα επόμενα μέτρα που θα εμπεριέχουν, μεταξύ άλλων, τις περικοπές των συντάξεων, την πώληση των δανείων στα «κοράκια», τις αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο -κι ας μην το υποτιμούμε- και πολλά άλλα που θα θίγουν ολόκληρους κλάδους επαγγελματιών; Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι ο Αντώνης Σαμαράς ισχυρίζεται πως, αν το ΠΑΣΟΚ τον άφηνε το καλοκαίρι του 2014 να περάσει το Συνδικαλιστικό, η αξιολόγηση θα έκλεινε από τότε και δεν θα είχαμε οδηγηθεί εδώ που φτάσαμε.

Με άλλα λόγια, οι επόμενοι λίγοι μήνες θα είναι καθοριστικοί τόσο για τη συνοχή του κυβερνητικού σχήματος όσο και για την κοινωνία, η οποία ούτως ή άλλως είναι τόσο διαλυμένη και εξαντλημένη που δεν διαθέτει άλλα περιθώρια υπομονής.

Σε ό,τι αφορά τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης, πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι δεν έχει  φόβο, γιατί υπάρχουν ρεζέρβες μέσα στη Βουλή όπως το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και η Ενωση Κεντρώων. Δεν ξέρω με ποια λογική οι Συριζαίοι βλέπουν προοπτική συνεργασίας με Φώφη και Σταύρο, όταν το βράδυ της 20ής Σεπτεμβρίου ο Αλέξης δεν μπήκε καν στον κόπο να κάνει έστω και μια νύξη για ενδεχόμενο συνεργασίας και βγήκε να πανηγυρίσει με τον Πάνο.

Το πιθανότερο είναι αν βρεθεί -που θα βρεθεί- στην ανάγκη νέων συνεργασιών να τον αφήσουν να ευτελιστεί περαιτέρω με τον Βασίλη Λεβέντη, καθώς τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και το Ποτάμι δεν διακατέχονται από τάσεις πολιτικής αυτοκτονίας.

 Ολα αυτά, όμως, έχουν ελάχιστη σημασία για τον απλό πολίτη που έχει τόσα βάσανα και του προσθέτουν καθημερινά περισσότερα. Η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών και η διαρκής διάψευση της εμπιστοσύνης που κατά καιρούς έχει δείξει ο πολίτης σε όλα τα κόμματα έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο που είναι το τελευταίο πράγμα που τον ενδιαφέρει.

Λύσεις στα προβλήματά του ζητάει ο κόσμος. Δουλειές για τα παιδιά, λιγότερους φόρους και βάρη και αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης, με ελπίδες βελτίωσης της τραυματισμένης του αξιοπρέπειας. Και γι’ αυτά δεν ακούγεται κουβέντα από πουθενά εδώ και χρόνια. Ολη η συζήτηση είναι ποιος και πώς θα καταφέρει να εφαρμόσει με τον καλύτερο τρόπο τις απαιτήσεις των δανειστών και ποιος θα γίνει αρεστός στους εταίρους μας ώστε να μη μας ξαναδείξουν την πόρτα εξόδου από την Ευρώπη.

Στην παρούσα φάση, και λόγω ανυπαρξίας άλλου προσώπου στην αντιπολίτευση (η Ν.Δ. μπήκε σε δίμηνη ιδιότυπη εσωκομματική καραντίνα), Μέρκελ, Ολάντ, Ρέντσι, Γιούνκερ κ.ά. αποδέχτηκαν ότι δεν υπάρχει άλλος από τον Αλέξη και έτσι έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία, καθώς και οι ίδιοι κουράστηκαν και δεν αντέχουν να ξαναδούν το έργο του περασμένου Ιουλίου.

Εχουν άλλωστε πολύ σοβαρότερα προβλήματα στο εσωτερικό της Ευρώπης τόσο με τους τρομοκράτες του ISIS όσο και με το Προσφυγικό, που τείνει να γίνει οπλισμένη ατομική βόμβα  μέσα στην αυλή μας.

Και αυτό το τεράστιο πρόβλημα πολύ φοβούμαι πως θα αποδειχθεί χειρότερο από όλα τα μνημόνια, καθώς δεν υπάρχουν ορατές λύσεις, ούτε καν εγχειρίδια με τις απαιτούμενες ενέργειες.
Τόσο η Ευρώπη όσο και η Ελλάδα αυτοσχεδιάζουν και με πασαλείμματα  προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το ογκούμενο κύμα προσφύγων. Οταν όμως, όπως ήδη διαφαίνεται, κλείσουν τα ενδιάμεσα σύνορα  προς τις χώρες προορισμού τους και όλες αυτές οι ροές εγκλωβιστούν στη χώρα μας, ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στη χρεοκοπημένη χώρα μας;

Κατά συνέπεια, αυτά που χάσαμε μέχρι τώρα δεν θα είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που ενδέχεται να χάσουμε στο άμεσο μέλλον, και δυστυχώς κανείς από τους ηγέτες μας δεν μπορεί να αρθρώσει προτάσεις -έστω ιδέες- πειστικές για εξομάλυνση του προβλήματος, με ορατό κίνδυνο να γίνουμε (στην κυριολεξία) όλοι Σύροι!