Βασίλης Στεφανακίδης

Κυριαρχεί μάλιστα το διαρκές μήνυμα που εκπέμπουν οι αγορές και δεν είναι άλλο από το να ξεχάσουμε προσώρας το ενδεχόμενο να βγούμε να δανειστούμε σαν κανονική χώρα με επιτόκια που μπορεί να αντέξει η αδύναμη οικονομία μας. Η επίσημη εξήγηση που δίνεται απ’ όλους σχετίζεται με την πολιτική αβεβαιότητα που έχει ενσκήψει στην πολιτική σκηνή, με το σοβαρό ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών και το επίσης σοβαρό ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι το πρώτο κόμμα.

Ενα σενάριο που προβληματίζει αυτούς που μας δανείζουν ή δυνητικά θα μπορούσαν να μας δανείσουν μέσω έκδοσης ομολόγων, επειδή οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν πείσει για τη συνέχεια του κράτους, με την έννοια της εκπλήρωσης των δεσμεύσεων από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Ακόμα και η προσπάθεια για ρεαλιστική στροφή που επιχειρεί εσχάτως η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν πείθει καθόλου, καθώς η πολυφωνία, η πολυτασικότητα στο εσωτερικό του κόμματος, αλλά και οι αποφάσεις του τελευταίου τους συνεδρίου στέλνουν ένα εντελώς διαφορετικό μήνυμα.

Και δεν είναι μόνο οι ακραίες φωνές από κάποιους νοσταλγούς της δραχμής και αντιευρωπαϊστές που θεωρούν πως οι εξαθλιωμένοι Ελληνες δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά μόνο τις... αλυσίδες τους. Αυτές οι Συνιστώσες θα μπορούσαν ίσως να απομονωθούν. Αυτό στο οποίο εστιάζουν οι ξένοι που εντρυφούν στο φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ είναι η επίσημη εσωτερική διαφορετικότητα Λαφαζάνη, που μετράει δύναμη ίση σχεδόν με το 40%. Και είναι αυτό το κομμάτι που, αντί να χαρεί που οι ελληνικές τράπεζες πέρασαν επιτυχώς τα stress tests της ΕΚΤ, βγήκε και κατήγγειλε μαγειρέματα και μαϊμού αποτελέσματα! Τι να πει κανείς. Αν οι Ελληνες τραπεζίτες και ο Σαμαράς έχουν τόση δύναμη και μπορούν να αναγκάζουν τον Ντράγκι να μαγειρέψει τα αποτελέσματα για τις τράπεζές μας, ε, τότε μαγκιά τους!

Για να σοβαρευτούμε, όμως, η κατάσταση σε κάθε περίπτωση είναι κρίσιμη και για άλλη μία φορά όλα κρέμονται από μια κλωστή.

Ή θα βάλουν πλάτη ξανά οι Ευρωπαίοι και θα μας βοηθήσουν να σταθούμε όρθιοι χωρίς να μας τσαλακώσουν εκ νέου με απαιτήσεις και πρόσθετα μέτρα (που ούτως ή άλλως δεν περνάνε από την παρούσα Βουλή) ή θα αφήσουν τα πράγματα να εξελιχθούν με δική μας ευθύνη και πρωτοβουλία, νίπτοντας τας χείρας τους για ό,τι μέλλει γενέσθαι.

Πολύ δε περισσότερο αν ο ελληνικός λαός αποφασίσει να στείλει ως συνομιλητές-διαπραγματευτές αυτούς που προσεγγίζουν το πρόβλημα με μια παγκόσμια πρωτοτυπία, αυτή της απαίτησης διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους της χώρας. Ενός χρέους που έχει περάσει σε άλλες χώρες, πολλές από τις οποίες είναι φτωχότερες από εμάς.

Πάντως, το μήνυμα των αγορών δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση και την αστήρικτη υπεραισιοδοξία της ότι βγαίνουμε στο ξέφωτο. Αφορά και την αντιπολίτευση για το τι έχει να αντιμετωπίσει στο πραγματικό πεδίο μάχης και όχι στις θεωρητικές ασκήσεις επί χάρτου.
Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές ότι οι όποιες εξελίξεις δεν είναι μόνο ελληνική υπόθεση, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος τους ετεροπροσδιορίζονται, και τους κανόνες δεν τους ορίζουμε εμείς αλλά οι άλλοι - είτε μας αρέσει είτε όχι.