Βασίλης Στεφανακίδης

Υπάρχει ένας δείκτης στο Bloomberg με τον οποίο μετρούν τη δυστυχία των χωρών. Misery index τον λένε και, όπως καλά φαντάζεστε, η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να λείπει από την πρώτη πεντάδα.

Μπορεί ο δείκτης αυτός καθαυτός να μη λέει τίποτα, καθώς δεν καταγράφει όλες τις παραμέτρους μιας εθνικής δυστυχίας και να αρκείται μόνο στον πληθωρισμό και στην ανεργία, εν τούτοις ακόμα και με αυτούς τους δύο δείκτες συμπεραίνει κανείς ότι για πολλά χρόνια θα φιγουράρουμε στις πρώτες θέσεις της λίστας.

Αλλωστε, σε όλες τις προβολές στο μέλλον που κάνουν οι ειδικοί επιστήμονες για την ανεργία στη χώρα μας, δεν υπάρχει ούτε μια νότα αισιοδοξίας ότι θα ανακοπεί ο ρυθμός αύξησής της. Κάποιες μελέτες, μάλιστα, κάνουν λόγο για εκτίναξη της ανεργίας ακόμα και στο 35% του ενεργού πληθυσμού και αλίμονο αν επαληθευτούν.

Κι ενώ όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί της χώρας χύνουν δάκρυα για τους δύσμοιρους άνεργους και καταγγέλλουν τους πάντες ως αυτουργούς αυτής της δεινής κατάστασης, στην πράξη δεν γίνεται τίποτα για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.
Και η λύση δεν είναι άλλη από επενδύσεις που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, έστω και με τους πετσοκομμένους μισθούς ανέχειας που έχουν επιβάλει τα μνημόνια.

Και παρά το γεγονός ότι με τη διάλυση της εργατικής νομοθεσίας και τον ανασκολοπισμό των συμβάσεων εργασίας η χώρα ανέβηκε αρκετές θέσεις στον παγκόσμιο χάρτη ανταγωνιστικότητας, εν τούτοις οι πιθανοί επενδυτές αναζητούνται ανά την υφήλιο χωρίς αποτέλεσμα.

Είναι αυτό τυχαίο; Μάλλον όχι. Οταν κάποιος πρόκειται να επενδύσει τα λεφτά του σε κάποια χώρα, το πρώτο που εξετάζει είναι το επενδυτικό περιβάλλον. Και το δικό μας δεν είναι και το πλέον γοητευτικό. Και πώς να είναι όταν είναι παρούσες οι χρόνιες αγκυλώσεις και οι γραφειοκρατικοί δαίδαλοι αλλά και ο υποχρεωτικός συνεταιρισμός με την Εφορία, η οποία απαιτεί με συνεχείς νόμους όσα της λείπουν;

Σ’ αυτά προσθέστε και τις διακηρυγμένες θέσεις σύσσωμης σχεδόν της αντιπολίτευσης, από την άκρα Δεξιά ως την άκρα Αριστερά, πως θα διώξουν όποιον τολμήσει να αγοράσει δημόσια περιουσία ή δημόσιες επιχειρήσεις, οπότε έχουμε τον τέλειο συνδυασμό για να αποτραπούν ακόμα και πιο risky επενδυτές.

Εκτός όμως από την ανεργία, ο misery index μετράει και τον πληθωρισμό - κι αυτό είναι ένα ακόμα από τα μυστήρια της φύσης. Οταν οι μειώσεις των εισοδημάτων των Ελλήνων από μισθούς, φόρους και παντοειδή χαράτσια έχουν φθάσει τουλάχιστον στο 50%, η κατανάλωση έχει βυθιστεί και η πλατιά μάζα του λαού βολεύεται με τα εντελώς απαραίτητα, πώς γίνεται ο δείκτης τιμών καταναλωτή να αυξάνεται;

Καταργήθηκε μήπως και ο περίφημος νόμος της προσφοράς και της ζήτησης;
Κι αν η κυβέρνηση συναντά τεράστιες δυσκολίες να πείσει επενδυτές, είναι τόσο δύσκολο να ελέγξει την εσωτερική αγορά και να πιέσει ώστε να φθηνύνει το καλάθι της νοικοκυράς; Και εν τοιαύτη περιπτώσει, αν δεν έχει δυνατότητες παρέμβασης επειδή και καλά η αγορά είναι ελεύθερη, τότε τι τα θέλουμε τα υπουργεία και τις υπηρεσίες Εμπορίου;