Βασίλης Στεφανακίδης

Η κυβέρνηση, διά του πρωθυπουργού και ορισμένων υπουργών, επιχειρεί να μεταδώσει θετικά μηνύματα πως τώρα όλο το βάρος πέφτει στην επανεκκίνηση της οικονομίας, με την προσέλκυση επενδύσεων, την επιτάχυνση της απορρόφησης ευρωπαϊκών κονδυλίων για δημόσια και ιδιωτικά έργα κ.λπ. Κανείς δεν έχει αντίρρηση πως όλα αυτά πρέπει να γίνουν, και μάλιστα το γρηγορότερο δυνατό. Θα ήμασταν όμως περισσότερο ευτυχείς αν τις αγωνίες του πρωθυπουργού συμμερίζονταν στον ίδιο βαθμό και οι κυβερνητικοί του εταίροι, σταματώντας τον κλεφτοπόλεμο με την κάθε ευκαιρία, παρουσιάζοντας την κυβέρνηση αδύνατη και ισχαιμική, με δυσμενή αντίκτυπο στο εξωτερικό, από το οποίο είμαστε εξαρτημένοι απόλυτα στην παρούσα φάση.

Ενδεικτική των διαλυτικών τάσεων που επικρατούν στον κυβερνητικό σχηματισμό -θυμίζοντας πως κάθε στιγμή μπορεί να συμβεί το μοιραίο της πτώσης- είναι η προχθεσινή ψήφιση στη Βουλή ενός νομοσχεδίου του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης που αφορά στην κατάργηση και συγχώνευση φορέων του Δημοσίου. Στο σημείο αυτό να θυμίσουμε ότι ο αρμόδιος υπουργός κ. Αντώνης Μανιτάκης είναι πρόταση της ΔΗΜ.ΑΡ., το δε νομοσχέδιο είναι μέσα στα βασικά προαπαιτούμενα από τους δανειστές και απορρέει από το τελευταίο μνημόνιο που ψήφισαν τα τρία κόμματα. Αίφνης, λοιπόν, στη σχετική ψηφοφορία κάποιοι βουλευτές από τη ΔΗΜ.ΑΡ. και το ΠΑΣΟΚ αρνήθηκαν την ψήφο τους για τη συγχώνευση του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών με το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών με αποτέλεσμα να μην περάσει το σχετικό άρθρο, ενώ οριακά πέρασε και το άρθρο που αφορούσε στην κατάργηση και συγχώνευση 29 φορέων διαχείρισης προστασίας του περιβάλλοντος. Την επομένη ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. συναντήθηκε με τον δικό του υπουργό για να του εξηγήσει τη στάση των δικών του βουλευτών, ενώ κάτι ανάλογο έγινε και με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.

Μετά ταύτα αναρωτιέμαι, και ευλόγως νομίζω, πόσο σοβαρή είναι η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω από τους κυβερνητικούς εταίρους και πόση εμπιστοσύνη μπορούμε να έχουμε ότι με τέτοιες μεθόδους μπορεί να μακροημερεύσει αυτό το σχήμα! Οταν οι διαφοροποιήσεις γίνονται ακόμα και σε ήσσονος σημασίας ζητήματα, φανταστείτε τι θα γίνει όταν η κυβέρνηση κληθεί να αντιμετωπίσει ένα νέο πρόβλημα και όχι αυτά για τα οποία ήδη υπάρχει προέγκριση και δέσμευση από το ψηφισμένο μνημόνιο.

Με το να φεύγουν όμως δυο-τρεις βουλευτές με κάθε ψηφοφορία από τα κόμματά τους ή να διαγράφονται προληπτικώς ή να ανεξαρτητοποιούνται και η ισχυρή τρικομματική κυβέρνηση των 180 βουλευτών να έχει φτάσει σήμερα τους 159, εκ των οποίων καμιά 20αριά κάθε τόσο διαφοροποιείται, ε, τότε τα πράγματα δεν είναι καθόλου αισιόδοξα για τον τόπο. Και λέω για τον τόπο γιατί φρονώ ότι θα είναι η απόλυτη καταστροφή αν -ο μη γένοιτο- πέσει η παρούσα κυβέρνηση μέσα σ’ αυτή την τόσο κρίσιμη χρονιά και οδηγηθούμε σε εκλογές. Και τούτο γιατί έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια ανάτασης της οικονομίας και εξωραϊσμού της εικόνας της χώρας στο εξωτερικό, με ικανοποιητικά μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Από την έκβαση των προσπαθειών αυτής της χρονιάς θα εξαρτηθεί κατά πόσο οι θυσίες όλων μας θα πιάσουν τόπο ή θα πάνε στράφι για άλλη μια φορά.

Αν λοιπόν όλοι αυτοί οι «ευαίσθητοι» λεβέντες βουλευτές που πολιτεύτηκαν με τα τρία κόμματα, και τη γνωστή εκ των προτέρων ατζέντα των απαιτήσεων για να σωθεί η Ελλάδα, συνεχίσουν αυτό το βιολί και μας οδηγήσουν ξανά σε αδιέξοδο, τότε θα πρέπει να αλλάξουν χώρα γιατί η σωρευμένη οργή θα ξεσπάσει σ’ αυτούς. Κατά συνέπεια, πρέπει να αντιληφθούν ότι αφού μπήκαν στον χορό πρέπει να χορέψουν και πως είναι περιττή πολυτέλεια οι προσωπικές επιλογές και τα καπετανάτα. Κι ας είναι βέβαιοι ότι στο τέλος, αν σωθεί η παρτίδα, θα πιστωθούν το μερίδιο επιτυχίας που τους αναλογεί.