Βασίλης Στεφανακίδης

ΠΡΙΝ αλέκτορα φωνήσαι, άρχισαν πάλι το ίδιο τροπάρι ο Σόιμπλε και η παρέα του: «Δεν ξέρουμε, θα δούμε», «δεν νομίζω να προλά- βουμε», «μάλλον θα πάει το θέμα στη Σύνοδο Κορυφής», «δεν φτάνει μόνο η ψήφιση των μέτρων αλλά να δούμε και την εφαρμογή» και διάφορα τέτοια. Στο μεταξύ, τα διαθέσιμα της χώρας, με βάση τη δήλωση του πρωθυπουργού, τελειώνουν την ερχόμενη Πέμπτη. Επομένως όλα αυτά τα καλά λόγια και όλες οι υποσχέσεις για συμμόρφωση με τις απαιτήσεις της τρόικας για να εκταμιευθεί η δόση πάνε πάλι περίπατο;
ΔΗΛΑΔΗ, ΚΑΤΑ το κοινώς λεγόμενο, μας δούλευαν κανο- νικά;

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ κατανοώ πού -στ’ αλήθεια- θέλουν να μας οδηγήσουν. Απαίτησαν από την τρικομματική κυβέρνη- ση πολλά περισσότερα απ’ αυτά που μπορούσε να αντέξει τόσο η ίδια όσο και η κοινωνία. Και το πέτυχαν. Οδηγούν το κυβερνητικό σχήμα, για το οποίο λίγους μήνες νωρίτερα εξέφραζαν την ικανοποίησή τους, στα πρόθυρα της διάλυσης, αλλά απαθείς συνεχίζουν το μαρτύριο της σταγόνας με εμπρηστικές δηλώσεις, ανα- καλύπτοντας κάθε φορά και νέες παραμέτρους στο πρόβλημα της Ελλάδας. Υπάρχει άραγε κάποια λογική σε όλη αυτή τη συμπεριφορά; Δεν βλέπουν πως ο Σαμαράς δεν έχει περιθώρια να γυρίσει με άδεια χέρια μετά απ’ όλα αυτά που αναγκάστηκε να νομοθετήσει; Κι αν πέσει ετούτη η κυβέρνηση, έχει αναρωτηθεί ο κ. Σόιμπλε και η παρέα του ποια θα είναι η επόμενη μέρα τόσο για την Ελλάδα, αλλά κυρίως για τα λεφτά τους, την ευρωζώνη και το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα;

ΓΙΑΤΙ, ΛΟΙΠΟΝ, συνεχίζουν να παίζουν με τη φωτιά; Είναι δυσκοίλιοι τεχνοκράτες ή απλώς ανόητοι που δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους;

ΚΙ ΑΝ η επαμφοτερίζουσα στάση των Ευρωπαίων είναι η μία πλευρά του προβλήματος, η άλλη αυτή, που έχει να κάνει με την ελληνική κοινωνία, είναι και το μείζον θέμα της επόμενης μέρας. Αν δεν ικανοποιήθηκαν οι Ευρωπαίοι από την ψήφιση του επαχθέστερου μνημο- νίου που έχει επιβληθεί ποτέ σε χώρα, πρόβλημά τους. Εμείς, τα 11 εκατομμύρια Ελληνες, δεν είμαστε πλέον αυτό που ήμασταν χθες και προχθές. Οι ζωές μας μπήκαν στην κρεατομηχανή των πιστωτών κι αυτό που προκύπτει είναι μια εφιαλτική εικόνα για τη συντριπτική πλειονό- τητα των κατοίκων αυτής της γωνιάς του πλανήτη.

ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ από το οποίο δεν έχει να ελπίζει κανείς ούτε ως προς τα ελάχιστα των υποχρεώσεών του έναντι του πολίτη, σε ασφάλεια, σε κοινωνική πρόνοια, σε παιδεία, σε υποδομές. Ενα κράτος που απομυζά τον πολίτη μέχρι το μεδούλι, παίρνοντας αναδρομικά και με τόκο όσα το ίδιο διά των πολιτικών του μοίρασε τα τε- λευταία 40 χρόνια. Ενα κράτος που έχει πλέον μόνο απαιτήσεις και όχι υποχρεώσεις. Ενα κράτος-δυνάστης χωρίς την παραμικρή μέριμνα ακόμα και για τους πλέον αδύναμους και ανήμπορους πολίτες του. Ολοι στο ίδιο τσουβάλι κι όσοι επιβιώσουν επιβίωσαν.

ΚΑΙ ΑΠΟ κοντά, ένα πολιτικό προσωπικό- όχι απλώς κατώ- τερο των περιστάσεων αλλά επικίνδυνα λαϊκίστικο, που προσπαθεί να αποκομίσει πολιτικά οφέλη από τα απο- καΐδια της πατρίδας και της κοινωνίας. Οι εικόνες ντροπής που είδαμε στη Βουλή πριν από λίγες ημέρες είναι ο προάγγελος των επεισοδίων που θα ζήσουμε προσεχώς απ’ άκρη σ’ άκρη στη χώρα. Ενας ακήρυκτος εμφύλιος όπου κάθε επαγγελματική ομάδα, κάθε συνδικαλιστική κάστα, κάθε κομματικό γκρουπούσκουλο θα αλληλοε- ξοντώνεται μέσα από πρωτόγονα ένστικτα. Κι είναι αυτή η Ελλάδα του αύριο, για την κατάντια της οποίας -όλοι στο μέτρο των δυνατοτήτων μας- συμβάλαμε μεν, αλλά η ποινή είναι δυσανάλογη και κυρίως εκδικητική από τους χαρτογιακάδες των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Κι εδώ που φτάσαμε, ο Θεός να βάλει το χέρι του!