Βασίλης Στεφανακίδης

Στην πολιτική συνυπάρχουν δύο έννοιες οι οποίες τις περισσότερες φορές κινούνται σε δρόμους παράλληλους και συνήθως απέχουν πολύ μεταξύ τους. Είναι οι έννοιες της ουσίας και των εντυπώσεων. Συνήθως οι αδύναμοι πολιτικοί δίνουν μεγαλύτερο βάρος στις εντυπώσεις και λιγότερο στην ουσία που είναι και το κυρίαρχο ζητούμενο για την κοινωνία. Στις δύσκολες μέρες που περνάει ο τόπος μας η αγωνία του πολιτικού μας συστήματος είναι ο εξωραϊσμός της εικόνας του. Δηλαδή, η δημιουργία εντυπώσεων ότι «διαπραγματεύεται σκληρά και αδιάκοπα» με τους πιστωτές μας και πως χάρη στις επιτυχίες του τα πράγματα δεν θα είναι τόσο κακά όσο θα μπορούσαν να είναι αν κάποιοι άλλοι είχαν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους. Ετσι, ενώ όλοι ξέραμε πως ανειλημμένη υποχρέωση της χώρας από τον περασμένο Φεβρουάριο ήταν η λήψη μέτρων ύψους 11,5 δισ., φτάσαμε σήμερα μετά τις «σκληρές» διαπραγματεύσεις να αναγκαστούμε να πάρουμε μέτρα ύψους 14 δισ., από τα οποία μάλιστα τα 9,5 μέσα στο 2013!
Πανηγυρίζουν όμως γιατί κάποιες νέες απαιτήσεις της τρόικας της τελευταίας στιγμής για τα εργασιακά τελικά δεν θα περάσουν στο σύνολό τους! Οι εντυπώσεις που λέγαμε. Εδώ και τρεις μήνες κεντρικός άξονας όλων των συζητήσεων εντός και εκτός Ελλάδας ήταν ότι στη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου θα έμπαινε η σφραγίδα της «νέας επίλυσης» του ελληνικού προβλήματος από τους ηγέτες της Ευρώπης και πως στη συνέχεια θα ξεκινούσε το έργο της ανοικοδόμησης της ελληνικής οικονομίας από τα συντρίμμια της. Αντ’ αυτού, όμως, αρκεστήκαμε σε δυο καλά λόγια για τις προσπάθειες και τις θυσίες του ελληνικού λαού. Κάτι σαν «τσάι και συμπάθεια».

Η ουσία όμως που καίει τον ελληνικό λαό, απούσα. Οι «διαπραγματεύσεις» συνεχίζονται και καλά για ήσσονος σημασίας θέματα και η απαραίτητη δόση μετακυλίεται για Νοέμβριο και βλέπουμε. Και άντε να πειστούμε εμείς οι αφελείς ότι το θέμα μας είναι άσχετο από τις αμερικανικές εκλογές και πως οι καθυστερήσεις είχαν να κάνουν μόνο σε δική μας υπαιτιότητα!

Φυσικά επ’ ουδενί υποστηρίζω πως εμείς είμαστε συνεπείς και πως τηρούμε τα υπεσχημένα και τις δεσμεύσεις μας. Το αντίθετο μάλιστα και τα έχουμε στηλιτεύσει πολλάκις. Εδώ όμως φαίνεται εναργώς ότι έχουμε να κάνουμε με έναν διεθνή σχεδιασμό ο οποίος μας υπερβαίνει και εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να παρέμβουμε. Επομένως, αρκούμαστε στο τσάι και τη συμπάθεια, χτίζοντας εντυπώσεις πάνω σ’ αυτό και περιμένουμε πότε οι ισχυροί θα αποφασίσουν να μας ξανασώσουν αφού ξανακάνουν τους λογαριασμούς τους και ξανατσεκάρουν τα νούμερά τους. Και είναι αυτά νούμερα και αριθμοί που μετρούν κέρδη και ζημιές. Με άλλα λόγια, ισχυροί αριθμοί και κατά πολύ ισχυρότεροι από κάποιους άλλους αριθμούς που μετρούν ανεργία, οικογενειακό εισόδημα και ζωές ανθρώπων. Με την αξία της ανθρώπινης ζωής, επειδή ακριβώς είναι ανεκτίμητη, ουδείς ασχολείται, ενώ όταν πρόκειται για επιτόκια, δάνεια, ομόλογα, μετοχές και κέρδη, αυτά είναι μετρήσιμα μεγέθη και το κυριότερο αντέχουν πολύ περισσότερο στη φθορά του χρόνου!

Ακούγονται ωμά και κυνικά, αλλά δυστυχώς, αν θέλουμε να προσαρμόσουμε τις ελπίδες και τα όνειρά μας στα σημερινά δεδομένα, πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη αυτή την καθοριστική παράμετρο με βάση την οποία κινούνται οι αγορές και ο καπιταλισμός. Σε διαφορετική περίπτωση πρέπει να υιοθετήσουμε κι εμείς ως λαός την έννοια των εντυπώσεων και να δημιουργούμε συνεχώς απατηλές προσδοκίες για τον εαυτό μας και την οικογένειά μας, πώς να κάνουμε λίγο ακόμα υπομονή και θα βγούμε από την κρίση και θα γίνουν και πάλι τα πράγματα όπως ήταν πριν. Είναι κι αυτό μια άποψη για να απαλύνουμε το σήμερα. Αλλωστε μην ξεχνάμε πως η μυθολογία γεννήθηκε σε τούτα εδώ τα χώματα!