Βασίλης Στεφανακίδης

Είναι άραγε ιδέα μου ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει τον κύκλο της διά της αποσυνθέσεως των πάντων; Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς όλα αυτά τα απίθανα που συμβαίνουν στη χώρα, η οποία μοιάζει να βολοδέρνει στα κύματα χωρίς πηδάλιο και, κυρίως, χωρίς καπετάνιο. Κάθε τόσο, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, αναλαμβάνουμε νέες υποχρεώσεις έναντι των δανειστών μας και υποσχόμαστε πως αυτή τη φορά θα τις εκπληρώσουμε. Πάντα, όμως, όταν έρχεται η ώρα της κρίσεως των πεπραγμένων, οι ελεγκτές διαπιστώνουν ότι όχι απλώς δεν τους έχουμε πετύχει, αλλά επιπλέον έχουμε επιδεινώσει και όλα τα βασικά μεγέθη της οικονομίας. Ούτε καν τις θεσμικές αλλαγές έχουμε καταφέρει να υλοποιήσουμε και όλα κινούνται σε επίπεδο διοίκησης σαν τον παλιό καλό καιρό. Κι ας αρχίσουμε από τις τελευταίες δεσμεύσεις, απότοκες της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου: υποσχεθήκαμε ότι μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου θα έχουμε εισπράξει 1,7 δισ. ευρώ από αποκρατικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας. Εχει δει κανείς καμιά αποκρατικοποίηση ακόμα και από τις λεγόμενες ώριμες και εύκολες;

Η διοίκηση του νεοσύστατου οργανισμού που έχει επωμιστεί αυτό το βαρύ έργο δεν έχει καν γραφείο και γραμματειακή υποστήριξη, πόσω μάλλον εξειδικευμένα στελέχη. Το βασικότερο, όμως, είναι ότι δεν έχει μεταβιβαστεί η προς αποκρατικοποίηση περιουσία στον οργανισμό, ο οποίος στη συνέχεια και θα προβεί στις σχετικές ενέργειες πώλησης.

- Μείωση των δαπανών του Δημοσίου. Οχι μόνο δεν μειώθηκαν στο οκτάμηνο, αλλά αυξήθηκαν κιόλας.

- Μείωση

του ελλείμματος στο 7,6%. Αν συνεχίσουμε με αυτούς τους ρυθμούς, είναι βέβαιο ότι η χρονιά θα κλείσει πέριξ του 10%.

- Αύξηση των εσόδων. Οχι μόνο δεν υπάρχει μέχρι στιγμής, αλλά η απόκλιση από τον αρχικό στόχο ξεπερνάει τα 4 δισ. και γι’ αυτό αναγκάστηκαν οι τροϊκανοί να αναθεωρήσουν κι αυτόν τον στόχο.

- Απελευθέρωση επαγγελμάτων. Εγινε μόνο σε νομοθετικό επίπεδο. Τα ταξί είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα προχειροδουλειάς, με αποκορύφωμα τις δημόσιες κόντρες Ραγκούση - Ρέππα που δεν εκθέτουν απλώς την εικόνα της κυβέρνησης αλλά δίνουν το στίγμα της διάλυσης.

Επενδύσεις fast truck. Οσο τις είδατε εσείς άλλο τόσο τις είδαμε κι εμείς.

Στον αντίποδα όλων αυτών που δεν γίνονται βλέπουμε κάθε τόσο ανόητες αποφάσεις νέων φόρων και νέων περικοπών στο βιοτικό επίπεδο εργαζομένων και συνταξιούχων.
 
Η απόφαση για ΦΠΑ 23% στα είδη εστίασης, που μπήκε από την 1η του μηνός κατόπιν απαίτησης της τρόικας, τα λέει όλα. Και ναι μεν όλοι μας το ξέρουμε ότι η υπόθεση εθνικής κυριαρχίας έχει θυσιαστεί από τον προπερασμένο Μάιο, οπότε και προσφύγαμε ικέτες στο ΔΝΤ, αλλά το να το ακούς από τον υπουργό Οικονομικών ότι εμείς δεν το θέλαμε αλλά μας το επέβαλαν, όπως και να το κάνουμε, είναι βαρύ, δεν καταπίνεται και δεν προσπερνιέται εύκολα. Οπως δεν προσπερνιέται και το θέμα του πρωτόγνωρου μεταναστευτικού κύματος νέων επιστημόνων αλλά και απλών εργατών, που παίρνει τεράστιες διαστάσεις κοινωνικής απορρύθμισης. Το βασικότερο, όμως, είναι ότι τα δυσκολότερα δεν πέρασαν, αλλά είναι μπροστά μας. Ούτε ο κίνδυνος της χρεοκοπίας παρήλθε, ούτε η έξοδος από το ευρώ έχει αποκλειστεί, όπως δεν έχει αποκλειστεί η επιστροφή στη δραχμή και στα επίπεδα βιοτικού επιπέδου Βουλγαρίας. Ολα παραμένουν ανοιχτά και την ίδια ώρα η κυβέρνηση προσώπων με ετερόκλητες απόψεις και πρακτικές σκιαμαχεί με τον παλιό κακό εαυτό της και αρνείται να δει την πραγματική κατάσταση και το αδιέξοδο της πολιτικής που της έχει ανατεθεί να εφαρμόσει.

Τούτων δοθέντων, μπορεί κανείς με την απλή λογική να βλέπει ότι μπορεί να συνεχιστεί η κατάσταση αυτή επί μακρόν;